Greek Tourism. An eternal journey!

Aη Γιώργης, Mαριώ

Aϊ μου Γιώργη!

Του Aλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Εφημερίδα «Aκρόπολη» 23/4/1892 

Ανέτειλε το έαρ· δεύτε ευφρανθώμεν! Εξέλαμψεν η Ανάστασις Χριστού· δεύτε ευφρανθώμεν!
   Η του αθλοφόρου μνήμη τους πιστούς φαιδρύνουσα ανεδείχθη.

   Ένθεν μεν ψάλλει η Εκκλησία, συγκαταβατικωτέρα κατά τας ημέρας ταύτας της αναστάσεως του Σωτήρος, παρά την ανωτέραν πνευματικήν έννοιαν τοιούτων παρακελεύσεων· ένθεν δε ο ελληνικός λαός, όστις φαντάζεται πρώτον λεβέντην και αστραπόμορφον νεανίαν τον ήρωα πρόμαχον του Χριστιανισμού, περιβάλλει με όλην την ποίησιν των μακραιώνων ονείρων του, με παμφαείς ακτίνας αφθίτου νεότητος και αϊδίου καλλονής τον Άγιον Γεώργιον.

Αϊ μου Γιώργη αρματολέ και πρώτε καβαλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι...

   Και ιστορείται δια στίχων επικής απλότητος και ύψους, πως το θεριό εφώλιαζε σιμά εις την βρύσιν, πως απήτει περιοδικώς αιματηρόν φόρον, από τους κατοίκους της πόλεως, πως ερρίπτοντο κλήροι μέλλοντες ν’ αποφασίσωσι περί της δυστυχούς κόρης, ης θα ήτο η σειρά να χορτάση την αδηφάγον απληστίαν του φοβερού θηρίου, πως ο κλήρος έπεσεν επί την βασιλοπούλαν (την Αλεξάνδραν!) και πως ο Άγιος, εισακούσας τας δεήσεις των γονέων, επήλθε, ραγδαίος και αήττητος ιππεύς, εις βοήθειαν της δυσμοίρου νεάνιδος, πως εθανάτωσε τροπαιοφόρος τον απαίσιον δράκοντα, και πως, αναλαβών την βασιλοπούλαν εις τα κάπουλα του αλόγου του, την παρέδωκεν ασινή εις τους βασιλικούς γονείς της.
   Α! είναι κρίμα, ότι οι Έλληνες δεν τον επεκαλέσθησαν πέρυσι, πριν ή λάβη μοιραίαν έκβασιν περίστασις παραπλησία!... Αλλά και πάλιν, τις οίδεν αν οι θνητοί βλέπομεν ορθώς τα πράγματα, αν δεν κατοπτρίζονται ανάποδα εις τους οφθαλμούς μας;...Τις οίδεν αν ο κόσμος αυτός, με όλους τους πάγους του Βορρά, ή με τα θάλπη της μεσημβρίας, δεν είναι το αληθές θηρίον;...Αν ο άγγελος του θανάτου, κατ’ εξοχήν τροπαιοφόρος, δεν είναι ο αισιώτερος των αγγέλων;...Και αν, εις τον άλλον κόσμον, η στοργή του ουρανίου πατρός δεν είναι μυριάκις ενθερμοτέρα της στοργής επιγείων γονέων; Τι λέγει το ιερόν Βιβλίον; Κι αβί βε αμί ναδζαβούνι, β’ Αδωνάι α-σπένι (Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με).

   Εν τούτοις, επαξίως ο ελληνικός λαός τιμά με υπερόχου ευλαβείας δείγματα τον ελληνοπρεπέστατον άγιον του, τον άγιον Γεώργιον. Ο τροπαιοφόρος μεγαλομάρτυς, ομού με τον άλλον ομόψυχον και εφάμιλλόν του, ίστανται φρουροί εις τα πρόθυρα ο μεν του θέρους, ο δε του χειμώνος, σημειούντες δια της επιτολής των, ως άλλοι αστέρες σελασφόροι, την περίοδον των ορεινών και πεδινών νομών και καταυλισμών δια τους ποιμένας.
   Εξ ήρος εις αρκτούρον ευμήνους χρόνους· και ποιμένες και γεωργοί άγουσι γηθοσύνως την ροδοστέφανον, ως εκ του μαρτυρικού του αίματος, μνήμην του αγίου, και θύουσιν άρνας, και οβελίζουσιν αμνούς, γενναίως ευχωμούμενοι, επικαλούμενοι τον μάρτυρα βοηθόν εις τας επιχειρήσεις των και συλλήπτορα των κόπων. Και οι Έλληνες πολεμισταί των παρελθόντων αιώνων, ως και της μεγάλης εθνεγερσίας, δεν έπαυσαν να τον επικαλούνται ευμενή σύμμαχον και αρωγόν. Κατ’ αυτήν δε την ημέραν της μνήμης του αγίου, το πρώτον έτος του αγώνος, έτερος αγλαός πρόμαχος της πίστεως και της πατρίδος και μάρτυς της ελευθερίας περικλεέστατος, ο Θανάσης Διάκος, προσεφέρθη ολοκαύτωμα υπέρ του Γένους. Ενθυμηθήτε τους στίχους του αειμνήστου Βαλαωρίτου.

Επάνωθέ τους κάτασπρο το φλάμπουρο του Διάκου
ανέμιζε τρομαχτικό, και στο ξεδίπλωμά του,
λεβέντης αστραπόμορφος επρόβαλλ’ ο Άη -Γιώργης
με τ᾿ άγριό του τ᾿ άλογο, κρατώντας καρφωμένο
τ᾿ ανίκητο κοντάρι του στὸ διάπλατο λαρύγγι
του φοβερού του δράκοντα, ποὺ δέρνεται στο χωμα.

Tο αλάτι της γης, Πασχαλινό γλέντι

Σήμερον κρεμάται...

Τα χειμωνιάτικα βράδυα κουρνιάζαμε τα τέσσερα αδέρφια γύρω από το μαγκάλι. Το δωματιάκι ήτανε μικρό και φωτιζότανε από το καντήλι. Τα κονίσματα ήτανε πολλά, δυο σειρές. Θυμάμαι μαζί με τ’ άλλα μιαν Άγια Παρασκευή που βάσταγεν απ’ τα μαλλιά ένα διαολάκι ―τη σκουρδούλα― έναν Άγιο Στελιανό που βάσταγε ένα φασκιωμένο μωρό. Η νενέ μας είχε σ’ ένα πιάτο κάστανα και μας τάφηνε στη χόβολη και στο μεταξύ μας έλεγε ιστορίες. «Μια φορά λοιπόν όταν ήμουνα μικρή (εσύ Νίκο μην τσιμπάς την αδερφή σου γιατί θα σου δώσω μια στο χέρι με τη μασιά να σε κουλάνω) τι ήλεγα λοιπόν; Α, όταν ήμουνα μικρή μια μεγάλη Πέφτη το βράδυ ηπήγαμε ν’ ακούσωμε τα δώδεκα Ευαγγέλια. Στη μέση τση εκκλησιάς είχανε στημένο τον Σταυρό χωρίς το σώμα του Χριστού καρφωμένο απάνω σ’ αυτόν. Κάτω από τα γράμματα του σταυρού είχανε περασμένο ένα στεφάνι από αγκάθια. Τρία κεριά ήτανε αναμμένα απάνω στο σταυρό.

     Όταν είπανε τα έξη Ευαγγέλια και ήρθε η ώρα να σταυρώσουνε το Χριστό, βγήκανε από το ιερό ένας γέροντας παπάς και άλλοι παπάδες καθώς και ο διάκος. Ήτανε ούλοι ντυμένοι με μαύρα άμφια ―ηφοράγανε τα ιερά τους. Ο γέροντας παπάς ηβάσταγε στην αγκαλιά του με στοργή το σώμα του Χριστού, τυλιγμένο σε κάτασπρο σεντόνι. Διάσκισε το πλήθος αυτός και οι άλλοι παπάδες και πήγε και στάθηκε ομπρός από τον στημένο Σταυρό για να κρεμάση το σώμα του Χριστού σ’ αυτόν. Ξετυλίγει το σεντόνι με προσοχή και το δίνει του διάκου. Σηκώνει το σώμα για να το κρεμάση με βίδες στο Σταυρό και για να γίνει πιο αληθινή η Σταύρωση ηβάσταγε στο χέρι του ένα σφυράκι τάχατες για να καρφώση το Χριστό.

     Κι άρχισε να ψέλνη:

     Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας

     Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς

και την ίδιαν ώρα χτυπάει τση βίδες του Σταυρού με το σφυράκι και ο φριχτός ήχος των ήλων απλώνεται στους θόλους της εκκλησιάς, αντηχεί, διπλασιάζεται, τριπλασιάζεται τρεμουλιαστά και γεμίζει με φρίκη τις ψυχές των Χριστιανών. Οι γυναίκες κλαίνε με αναφυλλητά, άλλες αναστενάζουνε κατάκαρδα: αχ, αχ, Χριστέ μου, τώρα φαρμακώνεται η μανούλα σου.

     Ο γέροντας παπάς εξακολουθεί να ψέλνη κομπιάζοντας:

          ψευδή πορφύραν περιβάλλεται

          ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις

          Ράπισμα κατεδέξατο ο εν Ιορδάνη

          ελευθερώσας τον Αδάμ

          Λόγχη εκεντήθη ο υιός της Παρθένου

          Σινδόνι καθαρά περιβάλλεται

          ο περιβαλών την γην εν νεφέλαις.

     Πάλι ο παπάς χτυπάει τα καρφιά σαν να λογχίζει τις καρδιές όλων. Τότες μια από τση γυναίκες δεν ηβάσταξε πια και φώναξε του παπά με αναφυλλητά: Αμάν Πάτερ Αγαθάγγελε ―Νισάφι― δεν νταγιαντάμε πια. (Φτάνει δεν αντέχομε πια). 

από το βιβλίο: Ν. Kαρτσωνάκης-Nάκης, Θυμάμαι τη Σμύρνη, Tο Eλληνικό Bιβλίο, 1972 

http://www.snhell.gr/testimonies/content.asp?id=340&author_id=113

ελληνικό ποδόσφαιρο όπως ελληνική κοινωνία...

Χθες, Mεγάλη Tετάρτη, είχαμε στη Θεσσαλονίκη ένα ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ δύο μεγάλων ομάδων. Προσωπικά προβλέποντας τι επρόκειτο να συμβεί προτίμησα να βρεθώ στην «ακολουθία του νιπτήρος», η αλήθεια είναι ότι θα το έκανα ούτως ή άλλως, και έπραξα άριστα. Είδα όμως τι συνέβη και κατάλαβα ότι πήραμε μια ακόμη απόδειξη για το ποια είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία από την κορυφή (πολιτική, επιχειρηματική) μέχρι τη βάση.

Είναι σωστό σχολιάζοντας τα χθεσινά να ξεκινήσω από την κορυφή, γιατί εκεί παίρνονται οι αποφάσεις για όλα. Στην Eλλάδα λοιπόν υπάρχει μια μεγάλη ομάδα, ο Oλυμπιακός. Εκατομμύρια οπαδοί, εκατοντάδες τίτλοι σε όλα τα αθλήματα και πάντα με ένα αφεντικό. Ο Oλυμπιακός, ή ο Παναθηναϊκός, δεν είναι μόνο μια μεγάλη ομάδα. Είναι μια επιχείρηση με οικονομικούς κύκλους δεκάδων εκατομμυρίων. Μία επιχείρηση όμως που έχει και μία μοναδική  ικανότητα επιρροής στους πελάτες της. Ο εκάστοτε πρόεδρος είναι ο αρχηγός, αυτός που μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα πιο φαιδρά όνειρα των οπαδών της ομάδας. «Γιατί ο Oλυμπιακός, ο ΠAOK, ο Παναθηναϊκός, η AEK «δεν είναι απλές ομάδες, είναι ιδέες», ποιες ιδέες ακριβώς δεν κατάλαβα ποτέ.

Tο αντίδοτο στον κυνισμό

Του Tάκη Θεοδωρόπουλου

Το πρόβλημα με όσους επιδίδονται στην αποδόμηση των εθνικών συλλογικών μύθων, με την ίδια ευκολία με την οποία άλλοι τούς υποστηρίζουν, είναι ότι στα ερείπιά τους δεν αναδύεται πάντα η λάμψη της αλήθειας. Το αντίθετο θα έλεγα, και αν κρίνουμε από την ιστορική μας πείρα, στα ερείπια των συλλογικών μύθων φύονται με τη μεγαλύτερη άνεση ο κυνισμός και η απαξίωση. Δύο καταλυτικές «αρετές» της απομυθοποίησης. Απαξίωση και κυνισμός σαν αυτόν που επεδείκνυαν τα επαναστατημένα παιδιά του Μάη του ’68 όταν αποκαλούσαν τον πρύτανη της Ναντέρ φασίστα, παρά το γεγονός ότι αυτός ο «φασίστας» είχε συμμετάσχει στην Αντίσταση και είχε οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως επί γερμανικής κατοχής. Εμπειρία που ούτε τους περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να τη ζήσουν τα παιδιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης με τις επαναστατικές περγαμηνές της σφαλιάρας που τους έδωσε κάποτε κάποιος αστυνομικός.

Oι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης

O Mπαλτάκος...

Εκεί που η χώρα δείχνει κάτι να έχει καταφέρει, στο σημείο που φαίνεται κάποιο φως, στην χρονική στιγμή που πάει ν’ αλλάξει η πολιτική ατζέντα και ν’ αρχίσει η συζήτηση για το μέλλον αυτής της χώρας, ένας αφελής ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος, ένα βίντεο και πολύς πολιτικός καιροσκοπισμός φτάνουν για να γυρίσει πάλι πίσω η χώρα στην πολιτική αστάθεια, στην αμφιβολία για το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό της μέλλον.

Πολλά ακούγονται για τον πρώην γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, κ. Mπαλτάκο. Άλλοι τον χαρακτηρίζουν ακροδεξιό, άλλοι ισχυρίζονται ότι είχε σχέδιο να φέρει την ακροδεξιά στην εξουσία και άλλα τέτοια που ξεστομίζει ο άσχετος όταν πιέζεται να μιλήσει. Δεν υπάρχει πιο συστημική πορεία από αυτή του Mπαλτάκου. Ο ίδιος μπορεί να δηλώνει αντικομμουνιστής και δεξιός αλλά και τα δυο αυτά ούτε έγκλημα αποτελούν ούτε συνιστούν απειλή για τη δημοκρατία. O Mπαλτάκος πίστευε ότι μπορούσε να κοροϊδέψει τον άπειρο πολιτικά Kασιδιάρη και ότι θα τον θάμπωνε από τη θέση και τη δύναμή της. Είναι ένας ανόητος που πήγε δήθεν να «εξημερώσει» την Xρυσή Aυγή και έθεσε σε κίνδυνο την πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας. Είναι τέτοιο το μέγεθος της αφέλειας που δεν θα έπρεπε να κοιμάται τα βράδια, και οι χαρακτηρισμοί είναι πολύ επιεικείς... Mπορούν να χρησιμοποιηθούν όλα τα νεοελληνικά συνώνυμα...