Πάσχα στα Πέλαγα, του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Το πλοίο ολοσκότεινο έσκιζε τα νερά ζητώντας ανυπόμονα το λιμάνι του. Δεν είχε άλλο φως παρά τα δυο χρωματιστά φανάρια ζερβόδεξα της γέφυρας· ένα άλλο φανάρι άσπρο, αχτινοβόλο, ψηλά στο πλωριό κατάρτι και άλλο ένα μικρό πίσω στην πρύμνη του. Τίποτε άλλο.

          Οι επιβάτες όλοι ξαπλωμένοι στις καμπίνες τους, άλλοι παραδομένοι στον ύπνο και άλλοι στους συλλογισμούς. Οι ναύτες και οι θερμαστές, όσοι δεν είχαν υπηρεσία, κοιμόνταν βαριά στα κρεβάτια τους. Ο καπετάνιος με τον τιμονιέρη ορθοί στη γέφυρα, μαύροι ίσκιοι, σχεδόν ανάεροι, έλεγες ότι ήταν πνεύματα καλόγνωμα, που κυβερνούσαν στο χάος την τύχη του τυφλού σκάφους και των κοιμισμένων ανθρώπων.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

«Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και τον Χάρο»

  
Δ. Σολωμός ,  από τους «Eλεύθερους Πολιορκημένους»

Μεγάλη Παρασκευή στη Λέσβο, Στρατής Μυριβήλης

Χρυσοκέντητος ενεπίγραφος επιτάφιος, εργασμένος από τη φημισμένη κεντήστρα Δεσποινέτα στην Κωνσταντινούπολη το 1682, με προορισμό το μητροπολιτικό ναό της ελληνικής κοινότητας στην Άγκυρα. Μουσείο Μπενάκη 

 Όπου έρχεται η Μεγαλοβδομάδα, έρχεται και η Μεγάλη Παρασκευή, να βγάλουν τη νύχτα τον Επιτάφιο, να γυρίσουν μέσα στο χωριό. Τούτες οι γιορτάδες παίρνανε μορφή εθνικής επίδειξης μπροστά στους Τούρκους. Προπάντων ο Επιτάφιος και η Δευτερανάσταση, που είχαν και τις μεγάλες λιτανείες με όλα τα λάβαρα. 

Τον Επιτάφιο τον περιμέναμε όλο τον χρόνο με λαχτάρα. Ήταν μια νύχτα γεμάτη μαγεία και συγκίνηση, όλο χρυσαφιά χρώματα και φως. Μυριζε ως τ’ άστρα ο αγέρας δάφνες και μοσκολίβανα. 

Σαν ξεκινούσε η λιτανεία, μπροστά πήγαιναν τ’ ασημένια φανάρια με τα χρωματιστά κρύσταλλα, σηκωμένα ψηλά - ψηλά, πάνω στα γαλάζια τους κοντάρια. Τα ξεφτέρουγα με τις μαλαματένιες αχτίδες άστραφταν στα φώτα. Και κείνα τα λάβαρα, οι πελώριες βελουδένιες εικόνες, σηκωμένες σα σημαίες, όλο χρυσή φούντα από καθαρό μαλαματένιο σύρμα, ν’ αντιφεγγίζουν κάτω από τις λαμπάδες και να τρέμουν. Στη μέση η Ταφή και η Σταύρωση. Τα κρατούσαν «τα παπαδάκια», αγόρια ντυμένα με άσπρα και γαλάζια άμφια, τα σήκωναν όσο μπορούσαν πιο ψηλά.

Θάρρος και αυτοπεποίθηση...

Από τον τάφο των Βενιζέλων:

«Ο προκείμενος νεκρός ήτο αληθινός άνδρας με θάρρος με αυτοπεποίθησιν και δι’ εαυτόν και δια τον λαόν τον οποίον εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκανε πολλά σφάλματα αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος. Ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης. Διότι ποτέ δεν επερίμενεν από την μοίραν να ιδή την χώραν του προηγμένην αλλά έθεσεν εις την υπηρεσίαν της όλο το πυρ που είχε μέσα του κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν.»

Ελευθέριος Βενιζέλος, Αγόρευση στη Βουλή, Απρίλιος 1932

«Δεν είσαι μόνος», Το σωματίδιο του Θεού

Το πρώτο μου Πάσχα, Γρηγόρης Ξενόπουλος

Αγαπητοί μου,

        

         Αυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Και θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… Όσο ήταν χειμώνας η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Αϊ-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά - από τις οκτώ η μία, από τις εννιά η άλλη. Μα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Επισκοπιανή ή στον Άγιο Χαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά. Μετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν περίπατο στους Κήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο.

Η μορφή της μοίρας, Γιώργος Σεφέρης

Ιστορισμένα παραμύθια στην καρδιά μας

σαν ασημένια σκούνα μπρος στο τέμπλο

μιας άδειας εκκλησιάς, Ιούλιο στο νησί. 

Γ. Σ.

Η μορφή της μοίρας πάνω απ’ τη γέννηση ενός παιδιού,

γύροι των άστρων κι ο άνεμος μια σκοτεινή βραδιά του Φλεβάρη,

γερόντισσες με γιατροσόφια ανεβαίνοντας τις σκάλες που τρίζουν

και τα ξερά κλωνάρια της κληματαριάς ολόγυμνα στην αυλή.

Η μορφή πάνω απ’ την κούνια ενός παιδιού μιας μοίρας μαυρομαντιλούσας

χαμόγελο ανεξήγητο και βλέφαρα χαμηλωμένα και στήθος άσπρο σαν το γάλα

κι η πόρτα που άνοιξε κι ο καραβοκύρης θαλασσοδαρμένος

πετώντας σε μια μαύρη κασέλα το βρεμένο σκουφί του.

Ακρογιαλιές δειλινά, Ιμάμ Μπαϊλντί & Ελ. Ζουγανέλη

απόψεις... 2

Στα χρόνια των Μνημονίων η ελληνική κοινωνία, χωρίς να το καταλάβει ποτέ, ήρθε αντιμέτωπη με πολλά διλήμματα. Η συνετή οικονομική πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε αρχές, αξίες και να προωθεί την όσο το δυνατόν αειφόρο ανάπτυξη. Μια υγιή οικονομική ανάπτυξη που θα δίνει πολλές ευκαιρίες στους πολίτες, θα προστατεύει τους οικονομικά αδύνατους, οι οποίοι δεν δικαιούνται μόνο την ελεημοσύνη του Κράτους αλλά παραπάνω ευκαιρίες. Η παραγωγικότητα των Ελλήνων είναι πάντα το ζητούμενο και τελικά αυτό που ονομάζουμε ανάπτυξη. Γι’ αυτό και ό,τι εμποδίζει την παραγωγικότητα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και ό,τι την προωθεί θα πρέπει να το κάνουμε δικό μας, να το ασπαστούμε. Δυστυχώς η πρόνοια του Κράτους έρχεται μετά την παραγωγή πλούτου. Για να μοιράσεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις, να είναι δικό σου. Βέβαια υπάρχουν και οι αντικειμενικές συνθήκες όπως το διεθνές περιβάλλον, οι υποχρεώσεις της χώρας κ.ά. που άλλες φορές βάζουν φρένο ή και την βοηθούν.

     Εννοείται ότι με τις παραπάνω απλές παραδοχές δεν μπορεί να διαφωνήσει κανένας. Όταν όμως έρχεται η ώρα των αποφάσεων ο καθένας δρα με το «καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών…», δίνοντας φυσικά το δικό του περιεχόμενο στη χριστιανική δέηση…

Συγκεκριμένα οι Έλληνες…

Love Is Noise, The Verve

απόψεις...

Οι αξίες και τα ιδανικά μιας φιλελεύθερης κοινωνίας όπως σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα, δημοκρατία θεωρούνται πια μια αδιαπραγμάτευτη συνθήκη. Δεν μπορούν να αμφισβητούνται, δεν μπορούν να γίνουν εκπτώσεις, δεν είναι ανεκτές οι εξαιρέσεις. Επίσης, ο τρόπος βίου μιας κοινωνίας είναι αυτός που έχει διαμορφωθεί από την ιστορία, τη συλλογική συνείδηση του κοινού παρελθόντος, την εθνική εμπειρία. Αυτό είναι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας. Οπωσδήποτε οι κοινωνίες έχουν και πρέπει να διαθέτουν μια δυναμική αλλαγών που τις καθιστά σύγχρονες. Οι αλλαγές αυτές όμως δεν μπορούν να είναι πολλές, ξαφνικές και βίαιες γιατί οδηγούν στη σύγχυση και στη διάλυση. Όλες οι ιδέες για μια σύγχρονη ελληνική κοινωνία θα πρέπει να προσθέτουν, όχι να αφαιρούν, και να ξεκινούν με την ιδέα πώς η Ελλάδα θα καταστεί μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία διατηρώντας την διαφορετικότητά της, κι όχι πώς θα την κάνουμε Βέλγιο. Μια χαρά είναι οι Βέλγοι ή οι Δανοί ή οι Σουηδοί, αν έτσι νομίζουν, αλλά δεν είναι Έλληνες. Στην Ελλάδα όσα ακούγονται αποτελούν ιδέες που προκύπτουν ή από ένα στείρο μιμητισμό ενός ευρωπαϊκού προτύπου που ξεκάθαρα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα, σχεδόν καταρρέει, ή από μια νεομαρξιστική ιδεοληψία που έχει τις ρίζες της στην παλιά παράδοση της ελληνικής Αριστεράς. Επειδή οι σκέψεις λοιπόν δεν είναι πρωτότυπες αλλά μιμούνται με φανατική θρησκευτική ευλάβεια κάτι, που συχνά δεν το γνωρίζουν στην ολότητά του, παρουσιάζουν παραδοξότητες και αντιφάσεις στην ιδεολογική διαχείριση των σημερινών προβλημάτων. Δεν έχουν συνέπεια…

Eίναι δυνατόν λοιπόν…

Να δηλώνει κάποιος την αθεϊα του, να χλευάζει όποιον ακόμα κάνει τον Σταυρό του αλλά να αντιμετωπίζει με συμπάθεια τη μουσουλμανική μαντίλα…

Ένα πανέμορφο ταξιδιωτικό βίντεο

Στου Μπελαμή το ουζερί, Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Το καφενείο μας...

Η πραγματική εικόνα είναι ένα συνοικιακό καφενείο. Λειτουργεί σε κάποια αδιάφορη συνοικία μιας πόλης. Ο ιδιοκτήτης δεν φροντίζει για την εικόνα του μαγαζιού. Ο χώρος δεν εμφανίζει καμιά ιδιαιτερότητα για την οποία μπορεί να υπερηφανεύεται. Καμία διακόσμηση, καμία αισθητική, καμιά προσπάθεια να ομορφύνει λίγο ο χώρος. Τα τραπέζια δεν είναι σταθερά, οι καρέκλες φθαρμένες και διαφορετικές μεταξύ τους, οι τοίχοι πολλές φορές άτσαλα ή άστοχα βαμμένοι. Μακρόστενες λάμπες φθορίου, μερικές καμένες. Το καφενείο μας δεν ενδιαφέρεται για την ποσότητα των αγαθών που προσφέρει. Μόνο τούρκικος καφές, ούζο ή τσίπουρο με συνοδεία κάποιου μεζέ από κονσέρβα και αναψυκτικό· ως εκεί… Ο ιδιοκτήτης δεν εργάζεται και για την ποιότητα της υπηρεσίας. Αρκεί ο καφές, η πορτοκαλάδα ή η μπίρα να φτάνουν στο τραπέζι… Καμιά ευγένεια, κανένας σεβασμός στον πελάτη, ύφος σκυθρωπό, ο εργαζόμενος αισθάνεται ότι εκτίει ποινή… ίσως πιστεύοντας μαζί με τον εργοδότη του ότι η καριέρα είναι χολέρα. Η πελατεία πάντα όχι μόνο σταθερή αλλά και ίδια. Κανείς περαστικός δεν λαχτάρησε να μπει στο καφενείο ούτε για να δροσιστεί ούτε για να ξεκουραστεί.