Στην Ιθάκη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Η Ελληνική Επανάσταση σ' όλη τη διάρκειά της είχε σπουδαίες στιγμές αλλά και άσχημες... Τις Επαναστάσεις τις κάνουν Επαναστάτες... Σήμερα τιμούμε την σωτήρια παρέμβαση αυτών των Ελλήνων στην ιστορία... Ανέλαβαν την ευθύνη και άλλαξαν την μοίρα του έθνους για τους επόμενους αιώνες, κάτι που φοβάμαι ότι δεν είμαστε άξιοι να μιμηθούμε ούτε στα εύκολα... Από τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας ξεχωρίζω και παραθέτω σε σημερινά ελληνικά το παρακάτω απόσπασμα... 

«Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος.

Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τις ξένες.

Να δίνω πάντοτε το καλό παράδειγμα.

Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατο.

Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερή πλην τρισάθλια Πατρίδα! Ορκίζομαι στα πολύχρονα βάσανά Σου.

Ορκίζομαι στα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνες έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα παιδιά Σου, στα δικά μου δάκρυα, που χύνονται αυτή τη στιγμή, και στην μέλλουσα ελευθερία των συμπατριωτών μου, ότι αφιερώνομαι ολόκληρος σε Σένα.»

Carlos Santana Kennedy Center Honors 2013 Complete [Full Clip]

Ο μύθος του αριστερού καλλιτέχνη, του Ρένου Χαραλαμπίδη

Πάντα με έβαζαν σε σκέψεις τα γνωστά λόγια του Xατζιδάκι πως «στην Ελλάδα για να κάνεις καριέρα πρέπει να είσαι ή αριστερός ή ομοφυλόφιλος. Εγώ πάντως αριστερός δεν είμαι».

Η Αριστερά έχει δώσει μεγάλους καλλιτέχνες. Οπως και η Δεξιά. Οπως και ο χώρος των ανένταχτων ή πολιτικά ηλιθίων που κινήθηκαν σε κάθε είδους άκρα. Πώς έφτασε όμως η Αριστερά να μονοπωλεί τον πολιτισμό; Θα έλεγε κάποιος ότι φταίνε οι ενοχές της Δεξιάς για τον εμφύλιο πόλεμο. Η Αριστερά δεν έχει ενοχές. Λες και σε έναν εμφύλιο η βαρβαρότητα έχει μονοπώλιο.

Ανήκω στη γενιά όπου στο σχολείο δεχτήκαμε την αριστερή κατήχηση. Μάθαμε εμμέσως πλην σαφώς ότι οι δεξιοί είναι «συντηρητικοί». Δεν είχαν «ευαισθησίες», γι’ αυτό και δεν υπήρξε κανείς καλλιτέχνης αξιόλογος από αυτούς. Μιλάω για τη δεκαετία του ’80 και του  ’90.

Εζησα την εφηβεία μου με την Αριστερά να ταυτίζεται με το απόλυτο καλό και τη Δεξιά με το απόλυτο κακό. Η καλλιτεχνική ζωή ανήκε μόνο στην Αριστερά, ενώ στη Δεξιά δόθηκε το σκυλάδικο.

Ματωμένος Γάμος - Kουβάρι κουβαράκι

Every kid needs a champion | Rita Pierson

Μια ομιλία έμπνευση για κάθε ενσυνείδητο εκπαιδευτικό.

Οι θεμελιώδεις αξίες της παιδείας, του Στάθη Καλύβα

Η σημασία της παιδείας είναι κομβική, τόσο για την προσωπική ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου χωριστά όσο και για τη συνολική ανάπτυξη μιας χώρας. Γι’ αυτό και η παιδεία θα έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων μας. Επειδή όμως το θέμα της παιδείας είναι εξαιρετικά σύνθετο, πολλές φορές χάνουμε το δάσος για τα δέντρα. Θα ήθελα λοιπόν να υπενθυμίσω κάποιες θεμελιώδεις, κατά τη γνώμη μου, αξίες που πρέπει να συναποτελούν τον κεντρικό άξονα των σχετικών προβληματισμών.

Ερμηνεία και διαχείριση, όχι αναπαραγωγή: Η παιδεία στη χώρα μας εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να αντανακλά τις αξίες της εποχής στην οποία θεμελιώθηκε. Παρά τις διάφορες μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται σε υπερβολικό βαθμό από αξίες που μας κληροδότησε ο 19ος αιώνας. Παλιότερα η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν εξαιρετικά δυσχερής και αυτό που έκανε κάποιους (και αργότερα κάποιες) να ξεχωρίζουν ήταν η ικανότητά τους να αναπαράγουν τη γνώση που αποκτούσαν. Η βασική μέθοδος ήταν η αποστήθιση.

Σήμερα πλέον ζούμε σε έναν κόσμο που κολυμπά μέσα σε μια σχεδόν απεριόριστη ποσότητα πληροφορίας. Η απάντηση σε ένα ερώτημα εξαρτάται απλούστατα από την ευκολία της πρόσβασής μας στο Διαδίκτυο. Αυτό όμως που δεν είναι καθόλου αυτονόητο, είναι η ερμηνεία και διαχείριση της τεράστιας αυτής ποσότητας πληροφοριών. Το ποιο ερώτημα θα θέσει κανείς είναι πιο σημαντικό από το ποια απάντηση θα λάβει, ενώ η σύνθεση είναι πολύ πιο σημαντική από την αποδελτίωση. Αντί λοιπόν το εκπαιδευτικό σύστημα να βασίζεται στην αποστήθιση, όπως συμβαίνει τώρα, θα έπρεπε να ενθαρρύνει και να καλλιεργήσει την κριτική ικανότητα. Είναι μάλιστα προφανές πως ο αναπροσδιορισμός αυτός δεν είναι απαραίτητος μόνο για την ανθρώπινη ανάπτυξη αλλά και για την επιβίωση της δημοκρατίας.

LP - Other People

Η μεγάλη Χίμαιρα, του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η σκηνή εκτυλίσσεται το 1979 ή το 1980 και μου την έχουν αφηγηθεί. Ο Οδυσσέας Ελύτης μόλις έχει τιμηθεί με το βραβείο Νομπέλ και η ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου τον δεξιώνεται. Πλήθος έχει συγκεντρωθεί για να τον γνωρίσει και ο ίδιος βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος ώς τη στιγμή που στον χώρο φτάνει ο αείμνηστος ηγέτης του ελληνικού σοσιαλισμού, ο μέλλων ακόμη τότε ηγεμών, Ανδρέας Παπανδρέου. Ας σημειωθεί ότι ακόμη τότε κατά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο συνδικάτο, ο Καντάφι ήταν δημοκρατικός ηγέτης και το Μπάαθ, το κόμμα του αειμνήστου επίσης Σαντάμ Χουσεΐν, λειτουργούσε ως πρότυπο πολιτικού κινήματος.

Δεν θυμάμαι αν ο Κώστα Σημίτης παρέμενε μέλος του κινήματος ή είχε διαγραφεί εξαιτίας των φιλοευρωπαϊκών του θέσεων. Σημασία έχει ότι μόλις εμφανίστηκε ο ηγεμών, το ενδιαφέρον του πλήθους μετατοπίσθηκε προς το πρόσωπό του, ακριβώς όπως όταν στα δεξιά του πλοίου εμφανίζεται κοπάδι από δελφίνια για να θυμηθούμε και το Αιγαίο του ποιητή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ελύτης, το τιμώμενο πρόσωπο, έμεινε μόνος του. Παρευρισκόμενος διπλωμάτης, δε, απεφάνθη: «Ε ρε και να ’ταν ο Καβάφης εδώ, ποίημα που θα έγραφε». Η σκηνή προανήγγελλε τα όσα ακολούθησαν: με οδηγό τη λαϊκή βούληση, η πολιτική ελίτ του τόπου γύρισε την πλάτη στην πνευματική ελίτ. Η εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εμφανιζόταν δημοσία με τον Χατζιδάκι, τον Χορν και τον Μινωτή είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο λαός δεν ξεχνούσε τι σημαίνει δεξιά, καιρός όμως ήταν να ξεχάσει τις «περί διαγραμμάτου» αναλύσεις των κουλτουριάρηδων – αν δεν κάνω λάθος τον απαξιωτικό όρο τον χρησιμοποιούσε η ίδια η υπουργός των «κουλτουριάρηδων», αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Τα πράγματα ήταν απλά. Ή ήσουν με τον λαό, ήξερες να αφουγκράζεσαι το αίσθημά του και να προσκυνάς τον ιδρώτα του, ή δεν υπήρχε λόγος να μιλήσεις. Κι αν μιλούσες κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να σε ακούσει.

Stalin: Inside the Terror, BBC2

Κωνσταντίνος Καραμανλής, Σκάι

Κάθε αγώνας που δίνεται είναι μια νίκη...

«Αφού δεν υπάρχει βασιλικός δρόμος για την κορυφή, χρειάζεται να προχωρώ με δυσκολία το ανηφορικό μονοπάτι. Πολλές φορές γλιστράω προς τα πίσω, πέφτω. Σηκώνομαι, όμως γρήγορα και τρέχω ενάντια στα εμπόδια. Συχνά χάνω τη διάθεσή μου, αλλά την ξαναβρίσκω και την κρατώ πιο σφικτά. Σέρνομαι τότε προς τα πάνω, κερδίζω κάτι λίγο, αναθαρρώ, αποκτώ πιο πολύ ζήλο, ανεβαίνω ψηλότερα και τότε αρχίζω να βλέπω τον ορίζοντα να πλαταίνει. Κάθε αγώνας που δίνεται είναι μια νίκη.»

Έλεν Κέλερ