Κρείττον του λαλείν το σιγάν...

Στο όνομα του συμβιβασμού με τα Σκόπια έχουν ακουστεί διάφορα. Η αλήθεια είναι ότι τα μεγάλα προβλήματα αποκαλύπτουν τις δυνατότητες της ηγεσίας. Κάθε ηγεσία δοκιμάζεται και αποκαλύπτεται στα δύσκολα. Είναι η στιγμή που ο πρωθυπουργός, ο υπουργός, ο δήμαρχος, ο ιεράρχης αλλά και ο δημοσιογράφος και όποιος έχει δημόσιο λόγο καλούνται να δείξουν τη σοφία τους, την ικανότητἀ τους, το πατριωτισμό τους.

Αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε οικονομική κρίση αποκάλυψε το έλλειμα ηγεσίας στον τόπο. Ζούμε, δεν γίνεται διαφορετικά, στην εποχή της πληροφορίας, των δηλώσεων. Ο καθένας που βρίσκεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο ή κάμερα θεωρεί ως υποχρεωτική συνθήκη να μιλάει, να τοποθετείται συνεχώς, βιαστικά και πρόχειρα, χωρίς προηγούμενη προετοιμασία, μελέτη των θεμάτων και τελικά χωρίς σύνεση. Οι πρόχειρες τοποθετήσεις πάνω σε θέματα συχνά διαμορφώνουν και πολιτικό αποτέλεσμα. Αν ο ομιλών δεν διαθέτει και την κατάλληλη παιδεία τότε το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό.

Πώς έγινα δάσκαλος, του Αλέξανδρου Δελμούζου

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το Γράμμα σ’ ένα φίλο του, που έγραψε ο Αλ. Δελμούζος το 1921. Εκεί εξηγεί για ποιους λόγους αποφάσισε να σπουδάσει Φιλολογία και να γίνει δάσκαλος, να αφοσιωθεί δηλαδή στο παιδαγωγικό έργο.

Ξαναγυρίζοντας  τότε στα περασμένα έφερνα επίμονα εμπρός μου τα παλιά σχολικά μου χρόνια. Ζητούσα τη δική μου ψυχή, μα δεν την έβρισκα στο σχολείο, παρά στο σπίτι και στο περιβόλι μας ή έξω στα βουνά, στο λόγκο και στα χωράφια. Χίλιες δυο σκηνές και επεισόδια έπαιρναν για μένα νόημα και σημασία. Με πόσο κόπο και φροντίδα έχτιζα στο περιβόλι μας μια καλύβα με πλίθρες, που τις είχα χύσει με τον μικρότερο αδελφό μου, όπως έβλεπα, να κάνουν και οι αληθινοί χτίστες. Μια καλύβα σωστή με σκεπή, με πόρτα και παράθυρο, όλα καμωμένα με τα χέρια μας. Και δίπλα το δικό μας περιβολάκι, ένα κομμάτι θησαυρού για μας μέσα στο μεγάλο με τις βραγιές, τους δρομάκους, τα δέντρα και τα λουλούδια του. Δέντρα και λουλούδια που τα είχαμε φυτέψει με τα χέρια μας και τα βλέπαμε μέρα την ημέρα να μεγαλώνουν, να μπουμπουκιάζουν, να ανοίγουν άνθη και να δένουν καρπούς.

R.E.M. - She Just Wants To Be (Wiesbaden, Germany 2003)

Το συλλαλητήριο

Καλό είναι, όταν κάποιος σχολιάζει ένα γεγονός όπως το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης να είναι αυτόπτης μάρτυρας και προφανώς αντικειμενικός. Να είναι εκεί, να παρατηρεί, να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, να αναγνωρίζει την αλήθεια και να έχει το θάρρος να την πει πέρα από προσωπικές απόψεις… Όταν ο κόσμος σου δεν ξεπερνά μερικές συνοικίες της Αθήνας δεν μπορείς να γνωρίζεις σε λίγα λεπτά τι συμβαίνει 500χμ. μακριά, στη Θεσσαλονίκη, όσο και να βοηθάει η τεχνολογία.

         Το συλλαλητήριο οργανώθηκε από κάποιους που δεν τους λες κράχτες. Οι ομιλητές δεν αποτελούσαν πρόσωπα της δημοσιότητας· εξαιρείται φυσικά ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης που όμως και αυτός δεν θα μπορούσε να μαζέψει τόσο κόσμο. Στην αρχή υποτιμήθηκε, αφού όλοι σχολίαζαν ότι δεν θα έχει επιτυχία. Μετά, όταν έδειχνε ότι σοβαρεύει η υπόθεση, πολεμήθηκε από όλα τα ΜΜΕ με συνεχείς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Η μόνη προβολή που υπήρχε ήταν από το facebook και ίσως από κάποιους ραδιοφωνικούς παραγωγούς της Θεσσαλονίκης. Οι μετακίνηση από άλλες πόλεις έγινε με έξοδα των συμμετεχόντων συνεπώς η εκδήλωση θεωρείται αυθόρμητη και η επιτυχία της οφείλεται και στο θέμα και στην αιτία.

The Cranberries - Dreams

περί του συμβιβασμού με τα Σκόπια...

Μια αφρικάνικη παροιμία συμβουλεύει «όταν δεν ξέρεις πού πας, κοίτα από πού έρχεσαι». Κάπως έτσι ξεκινούν οι σκέψεις για το Σκοπιανό. Η Μακεδονία, ο τόπος και η κληρονομιά του, πάντοτε αποτελούσε καλή προίκα σε όποιον την κατείχε. Ιδιαίτερα στον 20^ο αιώνα έγιναν πέντε πόλεμοι για τη Μακεδονία ή και για τη Μακεδονία. Στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο (1912) πολεμήσαμε τους Τούρκους, στον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο (1913) πολεμήσαμε τους Βούλγαρους, η μάχη μάλιστα Κιλκίς – Λαχανά είναι η φονικότερη που έχει δώσει ο ελληνικός στρατός, στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο συγκρουστήκαμε πάλι με τους Βούλγαρους, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο η Βουλγαρία κατείχε την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και τελευταίος ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1943-49) με ξεκάθαρη τη θέση του ΚΚΕ να προχωρήσει σε ανεξαρτησία της Μακεδονίας σε περίπτωση που επικρατούσε. Δεν βάζω, για λόγους συντομίας, επαναστάσεις, αντάρτικο, δράση κατασκόπων, κ.ά. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι, όταν χύνεται τόσο αίμα σε μια υπόθεση, αργότερα, όταν στραβώσουν τα πράγματα, σου ανεβαίνει και στο κεφάλι.

Daniel Hope - "El Cid" - Miklós Rózsa (Official Video)

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΤΕΙΧΗ ΤΟ 1864

Σύντομη και ενδιαφέρουσα περιγραφή της γνωστής φωτογραφίας με το παραλιακό τείχος της Θεσσαλονίκης.

Για την ελληνική γλώσσα...

της Ελένης Γλύκαντζη – Αρβελέρ

Πατρίδα του καθενός βέβαια είναι ο τόπος που γεννήθηκε, αλλά πατρίδα του, επίσης, πνευματική είναι και η γλώσσα που πρωτομίλησε. Διόλου περίεργο, λοιπόν, που σ’ ένα κόσμο σύγχυσης με αμβλυμμένη την προοπτική του μέλλοντος, σε μια κοινωνία με ακαθόριστη πορεία, η μόνη βεβαιότητα, η μόνη σίγουρη αναφορά είναι η κληρονομιά που διασώζει η γλώσσα ως σύνοψη, ως συμπέρασμα του πατροπαράδοτου κατορθώματος. Οπωσδήποτε, η κληρονομιά αυτή παίζει στη ζωή του καθενός το ρόλο του «ταλάντου» της παραβολής του Ευαγγελίου, και λογοπαίζοντας θα πω το ρόλο του ταλέντου.

         Ας δούμε αυτή τη σύνοψη κληρονομιάς υπό την ελληνική σκοπιά, δηλαδή τη γλώσσα. Ένας Ούγγρος συγγραφέας, ο Μαράυ, έγραψε μιλώντας για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο ότι κάποτε οι Έλληνες ήταν ένας ευτυχισμένος λαός, που ήξερε να χαίρεται και να γελά θαυμάζοντας την απαράμιλλη δημιουργία του σε όλους τους τομείς: την τέχνη, τα γράμματα, την επιστήμη, την πολιτική με τον καιρό έσβησαν τα δημιουργήματα και έμεινε ένας λαός σαν τους άλλους, που μιλάει μόνο ελληνικά. Θα ήθελα εδώ να υπογραμμίσω ότι αυτό το «μόνο», ότι μιλάει δηλαδή ελληνικά, κάνει ακριβώς τους Έλληνες να μην είναι σαν τους άλλους. Ο λαός που συνεχίζει να μιλά τη γλώσσα που πρώτη ως κοινή διέδωσε το πολιτιστικό και ευαγγελικό μήνυμα στους λαούς του τότε γνωστού κόσμου, στην οικουμένη, αυτός ο λαός δεν μπορεί να είναι σαν τους άλλους.