25 Σεπ 2016

Αυτά τα λίγα...

Είμαι μέλος της Εκκλησίας σημαίνει συμμετοχή στα μυστήρια, πίστη, ηθικά και πνευματικά αποθέματα, τρόπος βίου, ατομική και συλλογική ταυτότητα, απαντήσεις σε βασικές υπαρξιακές απορίες, σκοπός και νόημα στη ζωή, γνωριμία ή και μύηση σε μια τεράστια πνευματική, καλλιτεχνική και εθνική κληρονομιά που κρατάει 2.000 χρόνια και περιμένει συνεχιστές.  Η Εκκλησία είναι και κοινωνικό γεγονός. Το μεγαλύτερο κοινωνικό γεγονός.
Είναι λάθος να χαρακτηρίζεται η ίδια η θρησκεία και η Εκκλησία από την αμφισβητούμενη στάση Ιεραρχών, ιερέων και μάλιστα κριτές της Εκκλησίας να γίνονται αυτοί που δεν γνωρίζουν, δεν διάβασαν, δεν γνωρίζουν την χριστιανική παράδοση, έτυχε να σταθούν μακριά από την Εκκλησία. 
Και οι Ιεράρχες κρίνονται πρώτα από τον Θεό, από το ποίμνιό τους αλλά και από την ιστορία. Στην Εκκλησία συμμετέχουμε όλοι όσοι βαφτιστήκαμε και δηλώνουμε θρήσκευμα Χριστιανός Ορθόδοξος. Αρχηγός της Εκκλησίας είναι ο Ιησούς Χριστός.
Σκοπός είναι η σωτηρία της ψυχής αλλά και ταπεινότερα να αναγνωρίζουμε τα ηθικά σφάλματά μας και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. 
Σκοπός της ζωής δεν μπορεί να είναι μόνο η υλική ευημερία. Αν τώρα εμείς ζούμε την παρακμή που όλοι αναγνωρίζουμε, ας μην κατηγορούμε την Εκκλησία γιατί δεν μας διέφθειρε η Εκκλησία ούτε ο φυσικά ο Χριστός… Ας μην κάνουμε επίσης την παρακμή μας και άποψη… Εμείς μπορούμε ίσως να διαφθείρουμε την Εκκλησία… 
Το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία πρέπει να είναι υποχρεωτικό, είναι ανάγκη να είναι υποχρεωτικό και μάλιστα για όλους. Δεν είναι καθόλου κατηχητικό. Είναι γνώση και πρέπει να γίνει και καλύτερο. Το πρώτο που διδάσκεται είναι η ελευθερία… Ο Χριστός δεν υποχρεώνει κανένα να ακολουθήσει…
Τα παρακάτω ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά… και δεν είναι θεολογικά.
Πώς ένας μαθητής και αυριανός Έλληνας πολίτης θα αποκτήσει τη δική του εθνική ταυτότητα αν στερηθεί τη γνώση του χριστιανικού παρελθόντος της πατρίδας;
Η Δημοκρατία μας σήμερα δεν έχει ανάγκη την χριστιανική πηγή; Την Αγάπη προς τον πλησίον;
Πώς ένας μαθητής και αυριανός Έλληνας πολίτης θα καταλάβει την Ευρώπη όταν θα στερηθεί στην ακαδημαϊκή του εκπαίδευση τη χριστιανική παράδοση; Ευρώπη είναι, ή ήταν, εκεί που το όνομα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Οράτιου και του Κικέρωνα, του Παύλου και του Μωυσή έχουν βάρος και σημασία… και αυτό το γράφουν Γάλλοι…
Πώς κάποιος μπορεί να θεωρείται κοσμοπολίτης αν δεν γνωρίζει τη χριστιανική παράδοση..;
Πώς θα σταθεί με πραγματικά ηθικά πλεονεκτήματα απέναντι στην αδικία, στον φανατισμό, στον πόλεμο όταν από την κοσμοθεωρία του θα λείπει η χριστιανική αγάπη…;
Πώς αύριο θα σταθεί αρωγός στην αντιμετώπιση της φτώχειας των άλλων όταν ο τρόπος του βίου του θα καθοδηγείται μόνο από τη λογική του συμφέροντος…;

Στην Καινή Διαθήκη αλλά και στην υμνολογία δεν υπάρχει κανένας ορισμός του Θεού· υπάρχουν πολλά επίθετα αλλά κανένας ορισμός. Υπάρχει μόνο μια πρόταση. «Ο Θεός αγάπη εστί…». Στην ενορία των Αγίων Πάντων  στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί καθημερινά εδώ και πολλά χρόνια ένα μεγάλο συσσίτιο που δεν αναγνωρίζει εθνότητες, θρήσκευμα, φυλές… Με όλη τη χριστιανική αγάπη που διαθέτω νομίζω ότι ο κύριος Φίλης δεν πρόλαβε να χορτάσει ποτέ κανένα… ούτε πνευματικά…

Ο μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. 

17 Σεπ 2016

Η Σφαγή των Σάμπρα και Σατίλα

Τον Ιούνιο του 1982, στο Λίβανο υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και το Ισραήλ εισέβαλε στην αραβική χώρα, με σκοπό να καταστείλει την Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Τον Αύγουστο, τα ισραηλινά στρατεύματα μπήκαν στη Βυρηττό. Οι μάχες ήταν άγριες, αλλά αυτό που συνέβη μετά τη διεθνή συμφωνία του Αυγούστου ξεπερνά τα όρια των πολεμικών εχθροπραξιών ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Παραστρατιωτικές οργανώσεις, υπό την ανοχή του ισραηλινού στρατού, επιδόθηκαν σε θηριωδίες κατακρεουργώντας αμάχους στα προσφυγικά στρατόπεδα Παλαιστίνιων και Λιβανέζων στις γειτονιές Σάμπρα και Σατίλα.