Περί αγροτών...

Το πιο δύσκολο εγχείρημα για έναν ‘Eλληνα πολιτικό είναι να πείσει λέγοντας την αλήθεια. Στην αρχή δεν τολμούν ούτε να την υπονοήσουν. Στη συνέχεια την ακούς αραιά από κάποιους που αποδοκιμάζονται “μετά βδελυγμίας” από το σύνολο αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους. Στο τέλος όμως η πραγματικότητα, η αλήθεια επιβάλλεται, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, όταν τα πράγματα φτάσουν εκτός ελέγχου·πάλι όμως την αντιλαμβανόμαστε σαν την πικρή αντιβίωση, που δεν θέλουμε αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να την πάρουμε. Αυτό συμβαίνει και με τους αγρότες.

Κανείς δεν τολμάει να πει στους αγρότες ότι αφού παράγουν και πουλάνε πρέπει να ακολουθούν τους νόμους της αγοράς. Κανείς δεν τολμάει να τους πει ότι οι τιμές των προϊόντών τους διαμορφώνονται με τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. ‘Oτι έχουν πάρει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις που τα έκαναν σπίτια και αυτοκίνητα.

Οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν επιχειρηματίες που μόνοι θα ψάχνουν τι προϊόν θα καλλιεργήσουν,  πού θα το διαθέσουν και σε ποιες τιμές μπορούν να  το πουλήσουν. Οι ‘Eλληνες αγρότες θα πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικοί με τους συναδέλφους τους στην Eυρώπη και θα πρέπει να το κάνουν μόνοι τους. Το κράτος δεν μπορεί να είναι σύμβουλος επιχειρήσεων και η Eυρωπαϊκή ‘Eνωση δεν θα επιδοτεί τα προϊόντα τους για πάντα. Τα παραπάνω ίσως να μην εξηγούνται από το σημερινό καθεστώς που επικρατεί στην E.E. αλλά έρχονται και με μεγάλη ταχύτητα. 

Η πολιτεία έχει καθήκον βέβαια να τους εκπαιδεύσει, να τους οργανώσει, να δημιουργήσει ένα δίχτυ προστασίας στις περιπτώσεις που θα προκύψουν ατυχίες. Δεν μπορεί όμως να ενισχύει, και ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικής αβεβαιότητας, με ζεστό χρήμα το εισόδημά τους γιατί αφενός δεν είναι  οι μόνοι που το χρειάζονται και αφετέρου η βοήθεια, που κάθε τόσο ζητούν και λίγο ή πολύ παίρνουν, δε λύνει ουσιαστικά κανένα πρόβλημα· μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση. 

Η μορφή κινητοποίησης που επιλέγουν σε καμιά περίπτωση δεν είναι η ενδεδειγμένη. Κλείνουν τους δρόμους όταν η εργασία τους στο χωράφι έχει τελειώσει. Ο δημόσιος δρόμος δεν είναι η πλατεία του χωριού σου να τον κλείνεις και να τον ανοίγεις όποτε θέλεις. Αυτοί που επιλέγουν να αγωνιστούν γι’ αυτό που θεωρούν δίκαιο αναλαμβάνουν και το κόστος του αγώνα τους· δεν το μεταθέτουν σε άλλους. 

Η στάση του κράτους είναι για μια ακόμη φορά ακατανόητη. Ακούγαμε τον κ. Υπουργό ότι θα προστατέψει την νομιμότητα. Η προστασία της νομιμότητας δεν έχει να κάνει με παράνομες μορφές διαμαρτυρίας που στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων; Tο κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να επιβάλλει την νομιμότητα; Δεν μπορούμε ως κοινωνία να δείχνουμε ανοχή στην ανομία. Δεν μπορούμε να δείχνουμε από ανοχή μέχρι συμπάθεια στο κλείσιμο των δρόμων από οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα όπως δεν μπορούμε να επιτρέπουμε την κατάληψη σχολείων από ανήλικους μαθητές για μήνες. Η διατήρηση της νομιμότητας και της τάξης αφορά όλους και δεν εξαιρεί αυτούς που “θεωρούν” τους εαυτούς τους αδικημένους.

Γ.K.