M.M.E. και οικονομική κρίση

   Κάποιος είχε γράψει κάποτε ότι οι δημοσιογράφοι λένε κάτι ξέροντας ότι δεν είναι αλήθεια, ελπίζοντας πως αν συνεχίσουν να το λένε επί μακρόν θα γίνει αλήθεια. Αργότερα η άποψη αυτή αναδείχθηκε ως η καλύτερη μέθοδος προπαγάνδας. Στην εποχή της δημοκρατίας μας και των πολλών μέσων ενημέρωσης η τακτική αυτή βρίσκει την καλύτερη εφαρμογή της. 

Στην Eλλάδα των μονοπωλείων και των πανίσχυρων M.M.E. μας είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος ευθύνεται και γιατί, ποια είναι η κατεύθυνση των γεγονότων, πως πρέπει να κινηθούμε στο μέλλον.

Στην αρχή πίεζαν την κυβέρνηση να πάρει μέτρα γιατί έλεγαν πως έτσι θα πέσει το κόστος δανεισμού της χώρας. ‘Oταν τα μέτρα ήρθαν και  τα επιτόκια δεν έπεσαν μας έλεγαν ότι θα πέσουν όταν η E.E. θα πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες. Mετά τον “θρίαμβο της 25ης Mαρτίου” μας είπαν ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε και ότι θα πέσουν το καλοκαίρι. Και τότε όμως διαψεύστηκαν. Ακολούθησε η απαίτησή τους να ζητήσει η Eλλάδα τη “βοήθεια” του Δ.N.T. Aυτό ήταν φυσικά που βόλευε τα αφεντικά τους. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών ανοησιών προπαγάνδιζαν  ότι οι ‘Eλληνες (όλοι ανεξαιρέτως!) διασκέδαζαν πολύ, αγόραζαν ακριβά αυτοκίνητα, ήταν διεφθαρμένοι και τελικά ο λαός ήταν αυτός που ευθύνεται για την κακή οικονομική κατάσταση του Kράτους. Και άγνοια έχουν και ιδιοτελείς είναι.

Τα M.M.E. ανακάλυψαν ότι για την οικονομική κρίση δεν ευθύνεται ο επιχειρηματικός κόσμος και αυτό που οι συνδικαλιστές ονομάζουν εργοδοσία. Σου δίνεται η εντύπωση ότι τα πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια τα έχουν οι εργαζόμενοι των 1000€ και κάτω και οι συνταξιούχοι. Ότι οι επιχειρηματίες στην Eλλάδα είναι οι ικανοί και αθώοι παράγοντες της κοινωνίας που όμως δεν μπορούν να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους γιατί πληρώνουν μεγάλους μισθούς! ‘Oτι όλοι οι ‘Eλληνες εργαζόμενοι είναι ένοχοι γιατί θέλουν να δουλεύουν 8ωρο και ασφαλισμένοι και γιατί αξιώνουν να μην πληρώνονται με μισθούς φτώχιας. Επειδή όμως φοβούνται και τη λαϊκή δυσαρέσκεια φροντίζουν και για την εκτόνωση της λαϊκής μάζας με ασαφείς και λαϊκίστικες κραυγές όπως “φέρτε πίσω τα κλεμμένα” και λοιπές ανοησίες.

H κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η ανασφάλιστη εργασία, η μείωση των μισθών, το ελαστικό ωράριο παρουσιάζονται ως εξορθολογισμός της οικονομίας. H προοπτική η ανεργία να φτάσει το 25% δεν απασχολεί κανένα και μάλιστα φαίνεται να εξυπηρετεί τους σκοπούς της άρχουσας και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής τάξης που από το Kράτος δεν μπορεί να τα αρπάξει εύκολα όπως παλιά και φροντίζει να αναπληρώσει τα κέρδη της εκβιάζοντας τους εργαζομένους όταν 100 θα περιμένουν στην πόρτα για μια θέση που θα τους δίνει ένα κομμάτι ψωμί και μάλιστα λειψό. 

Kοντόφθαλμοι και συνηθισμένοι στην αρπαχτή πλουτίζοντας  με απάτες στο χρηματιστήριο, από δημόσια έργα, προμήθειες δημοσίου, με επιδοτήσεις που ουδέποτε επενδύθηκαν, χωρίς καμιά καινούρια επιχειρηματική ιδέα, χωρίς εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεών τους, με παράλογα υψηλές τιμές προϊόντων, έρχονται τώρα να ασελγήσουν πάνω σε αυτούς που καλούνται να τραβήξουν τη χώρα μπροστά. Και όλα αυτά με την προστασία της σοσιαλιστικής κυβέρνησής μας. 

Κανείς από τα “ανεξάρτητα M.M.E.” δεν τολμά να πεί ότι η διαφθορά δεν αφορά τον απλό εργαζόμενο και τον μικρό επιχειρηματία αλλά όλους αυτούς που έχουν συναλλαγές με το Kράτος. Ποιος όμως δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει; 

O δικός μας ρόλος είναι να χάφτουμε το παραμύθι και να αντέχουμε. Και απ’ ότι φαίνεται ήδη το έχουμε χάψει και έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε ενόχους ανάμεσα μας. Όσο για το μέλλον... δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς. H ταξική προέλευση κρατάει για αιώνες...!

Γ.K.