Περί Aπεργίας...

  Η Aπεργία ως αντίδραση ή άμυνα των εργαζομένων όταν οι ίδιοι αποφασίζουν ότι αδικούνται είναι ένα δικαίωμα που η αναγνώρισή του χαρακτηρίζει κάθε δημοκρατία. Ο εργαζόμενος δεν έχει άλλο τρόπο αντίδρασης όταν νομίζει ότι η κυβέρνησή του ή η εργοδοσία πράττει ενάντια στα συμφέροντά του. 

Από τη φύση της η απεργία είναι ένας αγώνας, ένας τρόπος πίεσης ώστε να ακουστούν και να ικανοποιηθούν τα αιτήματα κάθε κλάδου. Με την απεργία αναδεικνύεις την αξία της εργασίας σου και την προσφορά σου στο κοινωνικό σύνολο. Επίσης η απεργία καταρχήν πλήττει τα συμφέροντα αυτού που απεργεί αφού και χρήματα χάνει και προσωπικό κόστος έχει. Φυσιολογικά, και επιχειρήσεις που συνεργάζονται με κάποιο κλάδο που απεργεί θα θίγονται και πιθανότατα άδικα. Αυτός είναι όμως ο τρόπος πίεσης στην κάθε κυβέρνηση για να δώσει λύση στα προβλήματα των απεργών. Αν απεργείς και δεν το παίρνει είδηση κανείς, τότε μόνο στην καλή θέληση των κυβερνόντων έχεις να ελπίζεις (που αν υπήρχε δεν θα υπήρχε λόγος για την απεργία). Η επιτυχία μιας απεργίας έχει να κάνει με τα αιτήματά της, τη μαζικότητά της, με τη διάρκειά της και με το τελικό αποτέλεσμα. Ο κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να απεργεί όποτε νομίζει ο ίδιος. Μόνο στην Kίνα, στην B. Κορέα, στην Kούβα υποθέτω, και σε κράτη με όμοια καθεστώτα απαγορεύονται οι απεργίες ή υπάρχουν περιορισμοί. Αν κάποιος νομίζει ότι θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων όπως το 8ωρο ή καλύτερες αμοιβές ή η κοινωνική ασφάλιση εξασφαλίστηκαν από δωρεά ή ανιστόρητος είναι ή αφελής είναι ή κάποιο συμφέρον έχει. Αν δε ξεκινήσουμε να διηγούμαστε ιστορίες απεργιών και διαμαρτυριών από Eυρώπη και Aμερική, οι δικές μας θα φανούν αστείες. Ο απεργός που δεν κλείνει κάποιο δρόμο, δεν κάνει κατάληψη κάποιου δημόσιου κτηρίου, δεν παρανομεί είναι άξιος σεβασμού από τον κάθε πολίτη ο οποίος την επόμενη φορά θα κάνει το ίδιο. Αν κάποιος σκέφτεται τα παραπάνω διαφορετικά τότε υποστηρίζει την απαγόρευση ή τον περιορισμό τους δικαιώματος της απεργίας σε συμβολικές 24ωρες. 

΄Οπως είναι ιερό το δικαίωμα στην απεργία το ίδιο ιερό είναι και το δικαίωμα στην εργασία. Κανείς, είτε εργαζόμενος είτε συνδικαλιστικό όργανο, δεν έχει το δικαίωμα εν ονόματι οποιασδήποτε απόφασης ή αιτήματος να απαγορέψει σε κάποιον να διαχωρίσει τη θέση του και να εργαστεί, όταν οι άλλοι θα απεργούν.

Σε μια δημοκρατική κοινωνία και οι απεργοί κρίνονται. Κρίνονται όμως όχι με κριτήριο μέχρι που φτάνει το δικαίωμά τους στην απεργία  ή με τη διάρκεια της αλλά με κριτήριο τα αιτήματά τους. Αν τα αιτήματα κάποιας συντεχνίας δεν αρκούν για να απεργήσει ή είναι προς τη λάθος κατεύθυνση τότε οι απεργοί αυτοί έχουν την κοινωνία απέναντι τους. Η πίεση όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να στρέφεται στην κυβέρνηση γιατί αυτή αυτή έχει εκλεγεί για να δίνει λύσεις.  Είναι τραγικό η μία κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίον της άλλης με άσχημους χαρακτηρισμούς. 

Είναι εγκληματικό να ενοχοποιείται μια κοινωνική ομάδα από τις υπόλοιπες όχι επειδή έχει άδικο στα αιτήματά της αλλά επειδή είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μόνοι που μπορούν να απεργούν μαζικά. Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών έχουν άδικο στα αιτήματά τους. Οι απαιτήσεις τους είναι εκτός εποχής και θα έπρεπε να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση που διατηρεί τόσο ψηλά την εισφορά για την άδεια ενός φορτηγού. Αυτό όμως δεν θα με κάνει ποτέ να αμφισβητήσω το δικαίωμά τους στην απεργία. Αυτό το ιερό δικαίωμα που στην πραγματικότητα στερούνται όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα γιατί η απειλή της απόλυσης τούς απαγορεύει κάθε διαμαρτυρία, πρέπει να το υπερασπίζουμε όπου παραμένει ζωντανό. Είναι υγιέστερο να μπορεί κανείς να εκφράζει συλλογικά μια διαμαρτυρία είτε απεργώντας είτε στο δρόμο παρά να «γκρινιάζει» και να αφορίζει με καφενειακό τρόπο πρόσωπα και θεσμούς από τον καναπέ του.

Γ.K.