15 Ιαν 2011

Άνθρωποι χωρίς δουλειά, 1938

H ψυχική και πνευματική πίεση που είναι συνυφασμένη με την υποχρεωτική ανεργία φωτίζεται στο «Άνθρωποι χωρίς δουλειά» (Men without work, 1938) μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στα 1938. Την είχε συντάξει μια επιτροπή ερεύνης υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου William Temple.
         «Mια καταγγελία της σύμβασης με προθεσμία μιας εβδομάδας μπορεί να τερματήσει τη δουλειά μιας ζωής, χωρίς να έχει ο απολυόμενος, αν είναι ηλικιωμένος, άλλες προοπτικές παρά το επίδομα ανεργίας, έπειτα από το οποίο ακολουθεί και άλλη μείωση των πόρων του όταν έρχεται η σύνταξη γήρατος. Παίρνουμε σαν παράδειγμα έναν καλαποδά από το Λέιτσεστερ που είχε εργαστεί 37 χρόνια στο ίδιο εργοστάσιο. «Όταν άκουσα τον νέο διευθυντή να περνάει και να λέει «όλοι από τούτη την πλευρά της αίθουσας θα σχολάσουν», ήξερα πως θάτανε δύσκολο να βγάλεις κάτι». Συνέχισε περιγράφοντάς μας πως δεν μπόρεσε να πει στη γυναίκα του τα κακά μαντάτα, όταν γύρισε στο σπίτι, πως εκείνη πρόσεξε ότι κάτι δυσάρεστο είχε συμβεί, πόσο σίγουρη ήταν ότι θα έβρισκε αλλού δουλειά, ενώ εκείνος ήξερε πως οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες... Aνήκε κι αυτός στο είδος εκείνο των ηλικιωμένων που δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ξαναδουλέψουν, ωστόσο συνηθίζουν να στέκονται κάθε πρωί στις έξι έξω από την πύλη του εργοστασίου με την ελπίδα ότι ίσως τους προσέξει ο επιστάτης... Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που γύρισαν όλο το Λάνκσαϊρ και το Γιόρκσαϊρ από το Λίβερπουλ, με την ελπίδα ότι θα βρούνε κάτι.
   Σε πολλές οικογένειες που επισκεφτήκαμε η ένταση ανάμεσα στο ανδρόγυνο ήταν εμφανής. Έτσι είδαμε έναν άνδρα 25 ετών στο Λίβερπουλ που η γυναίκα του ήταν 19 ετών· είχαν παντρευτεί όταν εκείνη ήταν 16. Το πρώτο παιδί είχε πεθάνει την επόμενη  της γεννήσεώς του και η μητέρα έπασχε από αναιμία και εκείνη την εποχή από τα νεφρά της. Είχαν ακόμη ένα παιδί μερικών μηνών που το είχαν πάει στο νοσοκομείο άρρωστο από πνευμονία, την παραμονή της επίσκεψής μας. Μιλώντας για τη γυναίκα του είπε: «Όλη την ώρα κλαίει. Αλλά με το κλάμα δεν φτιάχνουν τα πράματα». Ο πρώιμος γάμος, η φτώχεια, η αρρώστια και τελικά οι καυγάδες φαίνονταν να συνοψίζουν αρκετά από τα χειρότερα χαρακτηριστικά στην κατάσταση των χρόνιων ανέργων.
  Η κατάθλιψη και η απάθεια που τελικά εγκαθίστανται μονίμως σε πολλά σπίτια αυτών των χρονίων ανέργων βρίσκονται στη ρίζα των περισσότερων προβλημάτων τα οποία είναι συνυφασμένα με την ανεργία. Είναι ένας από τους λόγους που οι περισσότεροι δεν έχουν κέφι για λέσχες και δραστηριότητες άλλου είδους και που τα σπίτια τους φαίνονται χτυπημένα από την αθλιότητα. «Δεν ξέρω πώς έγινε», είπε μια νεαρή παντρεμένη από το Mπλάκμπερν, «αλλά τα τελευταία αυτά χρόνια αφ’ ότου έφυγα από το εργοστάσιο νιώθω ανίκανη να ενδιαφερθώ για τίποτα. Δεν έχω κουράγιο για τίποτα».
          

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου