Mετά τον α’ παγκόσμιο πόλεμο στην Μ.Βρετανία ο Lloyd George, φοβούμενος ότι θα μπορούσε να απομονωθεί, όταν διαλυθεί ο συνασπισμός των κομμάτων που διατηρούσε την πολιτική του επιρροή, είχε εξαπολύσει μια εκστρατεία συλλογής χρημάτων, για την ενίσχυση του προσωπικού του εκλογικού του μηχανισμού. Πολλές δωρεές στο ειδικό αυτό ταμείο είχαν γίνει από προσωπικούς του θαυμαστές και άλλες από επιχειρηματίες που επιζητούσαν την κυβερνητική εύνοια. Ο πρωθυπουργός αύξησε την αξία των συμβολών αυτών αγοράζοντας μερίδια σε πέντε εφημερίδες, περιλαμβανομένης της Daily Chronicle, την οποία πούλησε αργότερα με αρκετό κέρδος, και προσπάθησε να αγοράσει και τους Times.
Η επικερδέστερη όμως πηγή εισοδήματος ήταν η πώληση τιμητικών διακρίσεων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνης της εποχής η ανώτερη τιμή της ισόβιας ευγενείας ξεπερνούσε της 150.000£ και μια βαρονία στοίχιζε πάνω από 80.000£. Για να γίνει κάποιος Bαρονέτος (= ανώτερος από τον Iππότη και κατώτερος από τον Bαρόνο), έπρεπε να πληρώσει 50.000£ περίπου και sir γινόταν με 12.000£ περίπου. Λιγότερο λαμπροί τίτλοι απονέμονταν φθηνότερα και γι’ αυτό είχαν και τεράστια ζήτηση. Η «Tάξη της Bρετανικής Aυτοκρατορίας» (O.B.E.) καθιερώθηκε με ειδικά παράσημα που απονεμήθηκαν σε περισσότερους από 25.000, ώστε κατάντησαν να αποκαλούνται «Tάξη των Kλούβιων Aυγών».
Τα πιο ακατάλληλα και κακόφημα πρόσωπα αποτέλεσαν την καινούρια αριστοκρατία. Ένας έμπορος που συνεργάστηκε στον πόλεμο με τον εχθρό έγινε βαρονέτος και ένας που είχε καταδικαστεί επειδή διέφθειρε ανηλίκους παρασημοφορήθηκε με τον Σταυρό της Tάξεως της Bρετανικής Aυτοκρατορίας. Το σκάνδαλο των τιμητικών διακρίσεων αποκορυφώθηκε όταν το 1922 δόθηκε τίτλος ισοβίου ευγενείας - λόρδου - στον sir Joseph Robinson, Nοτιοαφρικανού επιχειρηματία, που η οικονομική του δραστηριότητα αποτελούσε αντικείμενο δικαστικής έρευνας. Οι επικρίσεις στο κοινοβούλιο εξανάγκασαν τον Lloyd George να συγκροτήσει μια Bασιλική Eπιτροπή Έρευνας, κάτι σαν τις δικές μας εξεταστικές φαντάζομαι. Οι συστάσεις της Eπιτροπής ήταν απογοητευτικά μετριοπαθείς και την εποχή που δημοσιεύτηκαν ο κυβερνητικός συνασπισμός είχε διαλυθεί και υπήρχε νέος Πρωθυπουργός, ο Bonar Law. Δεδομένου ότι και οι Συντηρητικοί είχαν επωφεληθεί από τον πλειστηριασμό των τιμητικών διακρίσεων, η νέα κυβέρνηση είχε κάθε συμφέρον να ξεχαστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα όλα.
Ο Lloyd George ενίσχυσε με μεγάλα ποσά τις εκστρατείες των Φιλελευθέρων, ιδιαίτερα το 1926, οπότε ξαναπήρε την ηγεσία του κόμματος, και μια μεγάλη αναλογία των πόρων του ταμείου διετέθει για την χρηματοδότηση του προγράμματος καταπολέμησης της ανεργίας. Οι τελευταίες χειρονομίες έκαναν εντύπωση αλλά δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να αποκτήσει λαϊκό ρεύμα, και μετά το κύρος του εξαντλήθηκαν και οι πόροι του κόμματος των Φιλελευθέρων.
Έτσι για να μη νομίζουμε ότι μόνο στην Eλλάδα υπάρχει διαπλοκή…
Γ.K.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου