Περί Aστυνομίας...

Ένας παλιός αστυνομικός μου έλεγε συχνά, μάλλον από το φόβο μην τον ακολουθήσω στο επάγγελμα, ότι ο αστυνομικός πρέπει να διαθέτει αντίληψη. Όλα τα υπόλοιπα, εκπαίδευση, καλή γνώση των νόμων και των κανονισμών είναι άχρηστα όταν ο αστυνομικός δεν διαθέτει αντίληψη.
Η αντίληψη είναι το βασικό προσόν για ένα αστυνομικό όχι μόνο για να κάνει τη σωστή εφαρμογή του νόμου αλλά κυρίως για  να προφυλάξει τον εαυτό του. Βέβαια ο έντιμος αυτός αστυνομικός είχε υπηρετήσει σε εποχές όταν η αστυνομία ήταν παντοδύναμη και δεν χρειαζόταν αποδείξεις για να επιβληθεί, όταν ο νόμος ήταν ισχυρός και ο πολίτης ήταν υποχρεωμένος ή να τον σεβαστεί ή να τον φοβηθεί.

Οι εποχές άλλαξαν· η αστυνομία δεν μπορεί να επιβάλλει τη δημόσια τάξη. Η ελληνική πολιτεία θεωρεί «αντιπαραγωγικό» να τη στηρίξει και η ελληνική κοινωνία δεν φανερώνει καμιά διάθεση να τη βοηθήσει. Ο αστυνομικός στην Eλλάδα είναι υποχρεωμένος να αγοράσει το όπλο του, να εκπαιδεύεται σ’αυτό με δική του ευθύνη και δικά του έξοδα, να αγοράζει το αλεξίσφαιρο γιλέκο του, να αγοράζει το κράνος του εάν είναι μοτοσικλετιστής και όλα αυτά με τον μισθό των χιλίων ευρώ και παρακάτω. Η ελληνική Πολιτεία χρόνια τώρα δεν επιλέγει την αναβάθμιση του επαγγέλματος του αστυνομικού. Αντίθετα πολλές φορές έχει φανερώσει και την «αντιπάθειά» της στο σώμα. Δε διστάζει να προσχωρήσει στις ολοκληρωτικές απόψεις του τύπου, «αν βρεθεί ένας να τα παίρνει, τα παίρνουν όλοι», μπορεί να εξαντλεί την αυστηρότητά της σε περιστατικά που η αξία τους μετριέται ανάλογα με το πώς και πόσο προβάλλονται από τα MME, δεν δείχνει καμιά διάθεση να προστατέψει τον Aστυνομικό που προσπαθεί με κίνδυνο της ζωής του να υπηρετήσει τον πολίτη και τη νομιμότητα, κρίνει τα ανώτερα στελέχη της Aστυνομίας πάντα με κομματικά κριτήρια, δεν φροντίζει για τη συνεχή εκπαίδευση των αστυνομικών, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει αστυνομικούς με ήθος και ηθικό. 

Και τα ίδια τα στελέχη της αστυνομίας όμως πάρα πολλές φορές αδικούν τον εαυτό τους μη γνωρίζοντας τι σημαίνει η στολή που φοράνε. Από νεαρή ηλικία μυούνται σε μια χαλαρή ρουτίνα που βλάπτει και την εικόνα τους αλλά και το επαγγελματικό τους κύρος. Ο αστυνομικός πρέπει να σκέφτεται και να προσέχει την εικόνα του διπλά σε σχέση με τον μέσο πολίτη. Δεν βοηθά στην αναγνώριση της αξίας του λειτουργήματος που ασκούν το «κάπνισμα» την ώρα της περιπολίας μπροστά στον κόσμο. Δεν είναι ωραίο να βλέπεις αστυνομικούς να περιπολούν με το iPod στο αυτί και με κάποιο μπεγλέρι στο χέρι, να μασούν την τσίχλα τους την ώρα που ένας πολίτης ζητά κάποια βοήθεια. Δεν υπάρχει λόγος να πίνουν τον καφέ τους φορώντας τη στολή τους. Αν θέλουν και έχει τελειώσει η υπηρεσία τους μπορούν φυσικά να διασκεδάζουν με τα πολιτικά τους ρούχα. Δεν είναι σωστό να δέχονται κεράσματα όπως καφέδες, ποτά από επαγγελματίες που δήθεν αγαπάνε την Aστυνομία. Δεν καταλαβαίνουν ότι όλα τα παραπάνω πέφτουν στο κεφάλι τους. Η χαλαρότητα κοστίζει πάντα στο κατώτερο στέλεχος. Η τήρηση του κανονισμού και ενός κώδικα συμπεριφοράς προστατεύει τον αστυνομικό σε μια δύσκολη κατάσταση και αναδεικνύει το κύρος που πρέπει να έχει ο προστάτης του νόμου. 

Όλη η παραπάνω κατάσταση είναι προϊόν μιας χαλάρωσης και της έλλειψης παιδείας που έχουν οι αστυνομικοί. Ήταν μεγάλο λάθος η κατάργηση της Xωροφυλακής τόσο σε επιχειρησιακό επίπεδο όσο και στον τρόπο λειτουργίας της Aστυνομίας. Καλώς καταργήθηκαν οι βαρβαρότητες του παρελθόντος αλλά η πλήρης αποστρατικοποίηση του σώματος έβλαψε την Aστυνομία. 

Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση δυο νέα παιδιά, ο Γιάννης Ευαγγελινέλης και ο Γιώργος Σκυλογιάννης μέσα στον ενθουσιασμό της ηλικίας τους έπεσαν στο καθήκον. Φαντάζομαι ότι πήγαν στην ομάδα ΔIAΣ γιατί ταίριαζε στον χαρακτήρα τους ή γιατί νόμιζαν ότι με μια μηχανή στο δρόμο δικαίωναν, τιμούσαν το εθνόσημο στο στήθος τους βοηθώντας τον πολίτη και υπερασπίζοντας το νόμο. Είναι άξιο και ταυτόχρονα άδικο να δίνεις τη ζωή σου για την πατρίδα σε καιρό ειρήνης. Η Eλληνική Aστυνομία μπορεί ακόμα να αναδεικνύει ήρωες, ανθρώπους που δίνουν τη ζωή τους. Ο χαμός των δυο αστυνομικών δεν είναι κάποιο εργατικό ατύχημα. Είναι μια δολοφονία. Το γεγονός ότι οι αστυνομικοί αντιμετωπίζουν καθημερινά ως ενδεχόμενο της καθημερινότητάς τους τη δολοφονία τους καθιστά άξιους σεβασμού από όλη την κοινωνία. O Γιάννης Ευαγγελινέλης και ο Γιώργος Σκυλογιάννης είναι και αυτοί κάποιοι ήρωες που τα ονόματά τους θα ξεχαστούν όπως ξεχάστηκαν και τα ονόματα των υπολοίπων που χάθηκαν στο παρελθόν από το όπλο κάποιου εγκληματία. Οι γονείς τους όμως και οι δικοί τους άνθρωποι δεν θα τους ξεχάσουν ποτέ. 

Γ.K.