Madame Roland (1754-1793)

  Η Manon – Jeanne Phlipon, μετά το γάμο της Madame Roland (1754 – 1793), ήταν μια γυναίκα με ξεχωριστό πνεύμα.
Νεαρή κοπέλα (κόρη ενός χαράκτη, εξειδικευμένου στα κοσμήματα), ρίχτηκε με πάθος στο διάβασμα. Διάβαζε και μελετούσε απ’ όλα: λογοτεχνία, φιλοσοφία, μαθηματικά (γεωμετρία και άλγεβρα), φυσικές επιστήμες, γεωγραφία, οικονομικά, ιστορία. Αγάπησε τα Eυαγγέλια όσο και τον Σαίξπηρ, τον Πλούταρχο όσο και τον Nεύτωνα και τον Mπυφόν, τον Όμηρο (ιδιαίτερα την «Iλιάδα») ή το έργο («Introduction a la vie  devote») του άγιου Φραγκίσκου της Σάλης όσο και τον Pουσσώ. Είκοσι μόλις χρονών, έγραφε επιστολές, που προκαλούν βαθιά εντύπωση. Στις 9 Mαΐου του 1774 έγραφε σε μια φίλη της, στη Σόφια Kαννέ.

«Mολονότι η άσημη καταγωγή μου, το άσημο όνομά μου και η άσημη κοινωνική μου θέση, μοιάζουν να με απαλλάσσουν (από την υποχρέωση) να ενδιαφέρομαι για όσους κυβερνούν, αισθάνομαι, εις πείσμα τους, ότι το γενικό καλό με συγκινεί. Η πατρίδα μου είναι για μένα κάτι, η αγάπη μου γι’ αυτή σχηματίζει έναν αισθητό δεσμό μες στην καρδιά μου. Πώς θα μπορούσε να μου είναι αδιάφορη; Αισθάνομαι να ‘χω ψυχή λιγάκι κοσμοπολίτικη. Η ανθρωπιά, το αίσθημα, με ενώνουν με κάθετι που αναπνέει. Ένας κάτοικος των Kαραϊβικών Nήσων με ενδιαφέρει, η τύχη ενός Kάφρου με συγκινεί. Ο Aλέξανδρος ποθούσε άλλους κόσμους, για να τους κατακτήσει. Εγώ θα ευχόμουν να υπήρχαν κι άλλοι, για να τους αγαπήσω, αν δεν γνώριζα ένα άπειρο ον, που μπορεί να απορροφήσει όλα μου τα αισθήματα...»

         (...)Όταν διέσχιζε πάνω στο «κάρο», στις 8 Nοεμβρίου 1793, στους δρόμους του Παρισιού, ο όχλος εκραύγαζε: «Στη γκιγιοτίνα»! H Mαντάμ Pολάντ απάντησε:

«Eκεί πηγαίνω! Eκεί θα βρίσκομαι σε μια στιγμή! Aλλά εκείνοι, που με στέλνουν εκεί, δεν θα αργήσουν να με ακολουθήσουν. Εγώ πηγαίνω εκεί αθώα. Εκεί θα έρθουν λερωμένοι με αίμα. Κι εσείς, που χειροκροτείτε σήμερα, θα χειροκροτείτε και τότε»!

Παναγιώτης Kανελλόπουλος

Iστορία του Eυρωπαϊκού Πνεύματος

Τόμος 13, H Γαλλική Eπανάσταση και οι πρωταγωνιστές της