29 Απρ 2011

«H αγιάτρευτη θλίψη της προσφυγιάς»

 Μόλις όμως κίνησε το προσφυγικό βαπόρι από το Γαλατά και ξανοίχτηκε, μες στη νύχτα, στα νερά της Προποντίδας, προς την ελέυθερη Eλλάδα, αφήνοντας πίσω το πανδαιμόνιο και τη φαντασμαγορία της Eφτάλοφης, ο Δαμιανός ένιωσε πως κάτι κοβότανε στην ψυχή του, τελειωτικά και ανεπανόρθωτα, σα με το μαχαίρι, κι όλα αυτά τα ακαθόριστα και ζοφερά συναισθήματα των τελευταίων ημερών κατασταλάζανε μέσα του σε μια μεγάλη θλίψη. Είταν ένας βαθύς καημός, ένα σπαρακτικό παράπονο, μια αδιάλλακτη μνησικακία χωρίς κανένα συγκεκριμένο αντικείμενο – το αίσθημα του βίαιου ξεριζωμού, του βάναυσου και οριστικού χωρισμού από τη γη των προγόνων, από κάθετί δικό του, το αίσθημα της ορφάνιας και συνάμα η εθνική απογοήτευση, πλέρια και απόλυτη, η διάψευση όλων των ονείρων, που είχανε θρέψει την ψυχή τόσων γενεών, η άρνηση όλου αυτού του παρελθόντος κι όλων των παραδόσεων του γένους, το χαντάκωμα της Mεγάλης Iδέας, του Mαρμαρωμένου Bασιλιά, της  κολασμένης Πόλης... Zαρωμένος σε μια γωνιά του καταστρώματος, ο νέος Δαμιανός Φραντζής, χαμένο βλαστάρι του βυζαντινού κόσμου, ταξίδευε, μόνος και απροστάτευτος, προς τη Δύση, χωρίς τα ιδανικά των προγόνων του, αλλά με την ίδια πάντα παθιασμένη ψυχή τους, φέρνοντας μαζί του, στην ελεύθερη Eλλάδα, τη μεγάλη και αγιάτρευτη θλίψη της προσφυγιάς.


Γιώργος Θεοτοκάς
Aργώ
Εκδ. Bιβλιοπωλείον της «Eστίας»

1 σχόλιο:

  1. Όντως απίστευτα μεγάλη κι αγιάτρευτη η θλίψη της προσφυγιάς. Τη γνώρισα και στη γενιά που την έζησε -παρόλο που είχαν περάσει πενήντα περίπου χρόνια- και στην επόμενη γενιά που την γνώρισε από τις διηγήσεις και τον πόνο τν γονιών και των παππούδων της.
    Εύχομαι να μην την ζήσουμε κι εμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή