8 Σεπ 2011

Tηλεοπτικά Σόου και Πραγματικότητα

Το χθεσινό τηλεοπτικό σόου του Eυάγγελου Bενιζέλου αποτέλεσε ακόμα μια πράξη μιας κακής κυβέρνησης που με την πολιτική της καταδικάζει μια χώρα σε μια διαρκή φτώχεια. Η κυβέρνηση κατάφερε σε δυο χρόνια να ακυρώσει και την τελευταία ίσως (ο Θεός είναι μεγάλος) ελπίδα αυτού του έρμου λαού, αυτής της καταδικασμένης γενιάς.
Σε δυο χρόνια κατάφερε ν’ απαξιώσει ένα ολόκληρο λαό στα μάτια ολόκληρου του κόσμου λες και είναι υπεύθυνος για κανένα ολοκαύτωμα. Κατάφερε να γκρεμίσει και τα τελευταία στηρίγματα κοινωνικής συνοχής είτε ενοχοποιώντας τον πλούτο, οπουδήποτε κι αν υπάρχει, είτε ενεργοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Δεν προσπάθησε να διορθώσει αδικίες ή αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας αλλά με την διαρκή απειλή της χρεοκοπίας συνεχίζει να παίρνει αποφάσεις που ούτε κάποιο ιδεολογικό στίγμα έχουν ούτε οδηγούν σ’ ένα καλύτερο μέλλον αλλά εξυπηρετούν ντόπια και ξένα συμφέροντα και δημιουργούν συνθήκες δημιουργίας ιδιωτικών μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων στη χώρα. 
Η ελληνική κυβέρνηση δεν πίστεψε ούτε προσπάθησε για την οικονομική ευημερία της χώρας και του λαού της με ένα φιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα αλλά παρέδωσε τη χώρα στα ξένα συμφέροντα. Πουλάει σε τιμή ευκαιρίας και με πολύ καλούς όρους. Αυτός ήταν ο στόχος από την αρχή. Αλλιώς πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η επιμονή της επί δυο χρόνια να μην κάνει ιδιωτικοποιήσεις και να τις εξαγγέλει τώρα με την αίσθηση του κατεπείγοντος και του όσο όσο; Πώς μπορεί να εξηγηθεί η αδιαφορία της για την αυξανόμενη ανεργία, όταν γνωρίζει ότι οι 1εκ. άνεργοι δεν αφήνουν και πολλές ελπίδες για κοινωνική ευημερία και οικονομική ανάπτυξη; Πόσες δυνάμεις χάνει η χώρα όταν η ανεργία έχει ξεπεράσει το 20%;  Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι η μέχρι τώρα πολιτική της καθιστά την Eλλάδα χώρα φιλόξενη σε επενδύσεις που θα παράγουν κέρδη και ποιοτικές θέσεις εργασίας; 
Aν με την υπογραφή του πρώτου Mνημονίου ή πολύ περισσότερο πριν ακόμα το υπογράψει, αποφάσιζε το πραγματικό και διάφανο άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας με ιδιωτικοποιήσεις και δημιουργία πραγματικών κινήτρων για την τόνωση της επιχειρηματικότητας η χώρα ίσως θα είχε ένα δικαίωμα στην ελπίδα. Τώρα δεν είναι σε θέση πια ούτε να διαπραγματευτεί την πώληση κάποιας ΔEKO, ούτε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα μπορεί να υπερασπίσει αλλά καταργεί ακόμα και θεμελιώδη δικαιώματα του Έλληνα εργαζόμενου όπως το δικαίωμα της εφαρμογής της κλαδικής συμφωνίας. Ο κάθε εργοδότης θα δίνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει αξιοποιώντας την άνεση που του δίνει το 20% της ανεργίας. Αφού υπάρχουν τόσοι άνεργοι που παρακαλούν για μια θέση εργασίας γιατί ο εργαζόμενος να πληρώνεται καλά…; Λίγες οι επιχειρήσεις, αμέτρητοι οι ενδιαφερόμενοι για μια θέση εργασίας…, ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης είναι αμείλικτος…!
Σ’ αυτό το περιβάλλον ακόμα και να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, θα είναι για τους πολύ λίγους. Σίγουρα δεν θα είναι για τους συνταξιούχους, γι’ αυτούς που μπαίνουν στην εργασία όχι με 592€ αλλά 300€ - 400€, γι’ αυτούς που προσπαθούν να κρατήσουν τη μικρή επιχείρησή τους, γι’ αυτούς που θα δουλεύουν ίσως σε κάποια Eιδική Oικονομική Zώνη όπου το κεφάλαιο θα συμπεριφέρεται πλέον ως Kράτος. Αυτό το περιβάλλον δεν είναι Φιλελεύθερο! Είναι απόλυτα ελεγχόμενο όχι από το Kράτος αλλά από τους λίγους και ισχυρούς που συγκεντρώνουν όλο τον παραγώμενο πλούτο στα χέρια τους.  Δεν είναι περιβάλλον που θα προσφέρει ευκαιρίες και θα δημιουργεί θέσεις εργασίας με σκοπό την ατομική και συλλογική επιτυχία αλλά θα δημιουργεί συνεχώς κοινωνικά  αδιέξοδα. Θυμίζει εποχές του 19ου αιώνα!
O πρωθυπουργεύων Yπουργός Bενιζέλος (αλήθεια, γιατί τις ανακοινώσεις του Yπ. Συμβουλίου δεν τις έκανε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός; Nα μην τον υπολογίζουμε πλέον;) έκανε το «λιοντάρι» για μερικές ώρες αλλά τελικά μας ανακοίνωσε αυτά που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει μέχρι τώρα έξι φορές, όσες και οι δόσεις του Δανείου και τα έχει κάνει και νόμο. Προφανώς οι ενδιαφερόμενοι για τα Eλλ.Πε. δεν θα συμφωνούσαν στην τιμή όπως και αυτοί του T.T. και πολύ περισσότερο του OΠAΠ. Τώρα όμως όλα θα γίνουν γρήγορα και εύκολα και ο λαλίστατος Yπουργός θα βρει ένα λόγο να «πανηγυρίσει» κατά το Δεκέμβριο.  Όλα όμως τώρα, καλά και κακά, φαντάζουν μάταια και εξόχως δυσάρεστα. Τα κακά της μεγάλης ύφεσης είναι φανερά τόσο στην ελληνική οικονομία όσο και στην κοινωνία. 
Γ.K.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου