Από την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή

Αδύνατο όμως είναι να γνωρίσεις

την ψυχή, τις ιδέες και τη γνώμη

ενός ανθρώπου, πριν δοκιμαστεί

στην εξουσία επάνω και στους νόμους.

Γιατί, για μένα, ένας που ενώ διευθύνει

ολόκληρη τη χώρα δεν είναι άξιος

τη πιο σοφήν απόφαση να παίρνει,

μα κλεισμένη κρατεί απ’ όποιο φόβο

τη γλώσσα του, και τώρα και από πάντα

μου φαίνεται ο πιο αχρείαστος πως είναι·

και όποιος απ’ την πατρίδα του πιο πάνω

βάζει ένα φίλο, αυτόν εγώ τον έχω

για τίποτα, γιατί – και μάρτυρας μου

ας είναι ο Δίας  που όλα τα βλέπει πάντα –

ποτέ εγώ δε θα σώπαινα, όταν βλέπω

να έρχεται μια καταστροφή στην πόλη

αντί της σωτηρίας· κι ούτε ποτέ μου

θάκανα φίλο ένα εχθρό της χώρας.

Γιατί το ξέρω πως αυτή ‘ναι η μόνη

σωτηρία, και μόνο όσο το πλοίο,

που μέσα ταξιδεύομαι, ορθό στέκει,

τότε είναι που τους κάνομε τους φίλους.

Με τέτοιους εγώ νόμους τη στηρίζω

τη δύναμη του κράτους, και να τώρα

τι, σύμφωνα με αυτά, έχω προκηρύξει

για τα παιδιά του Οιδίποδα στην πόλη:

ο Ετεοκλής που έπεσε πολεμώντας

γι’ αυτή μας την πατρίδα, όσο κανένας

πιο ηρωικότερ’ απ’ αυτόν στη μάχη,

σε μνήμα να ταφεί μ’ όσες ταιριάζουν

τιμές στον πιο ένδοξο νεκρό εκεί κάτω.

Μα όσο για τον ομοαίματό του – λέγω

τον Πολυνείκη – που την πατρική του

τη γη και τους εγχώριους τους θεούς του

είχε θελήσει εξόριστος, γυρνώντας,

να κάψει απ’ άκρη σ’ άκρη, είχε θελήσει

αδελφικό αίμα να γευτή και σκλάβους

τους δικούς του να πάρει, έχει για όλους

στη χώρ’ αυτή απαγορευτή, κανένας

με τάφο να μην τον τιμήσει, μήτε

να τον θρηνήση μ’ άθαφτον αφήσουν,

που το κορμί του τα σκυλιά και τα όρνια,

αποτρόπαιο θέαμα τον σπαράξουν.

Έτσι σκέφτομαι εγώ κι ούτε από μένα

τουλάχιστο, ποτέ δε θενά πάρουν

οι κακοί πιότερη τιμή από τους δίκιους·

και μόνο όποιος το καλό της χώρας

αυτής θέλει το ίδιο και πεθαμένος

και ζωντανός θάχει τιμή από μένα.

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Μετ. Γ.Ν. Γρυπάρης

Εκδ. Εστία