Kυβέρνηση «ειδικού σκοπού»

Στο ξεκίνημα του 2012 η χώρα και κυρίως η ηγεσία της βρίσκεται σε μια αφασία. Θαρρείς και όλοι περιμένουν το μοιραίο ή κάποιο θαύμα που θα δώσει κάποια διέξοδο. Υπάρχει μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, που υπολειτουργεί δέσμια, όπως είναι φυσικό, των πολιτικών εξελίξεων. Oι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν λαϊκή νομιμοποίηση, προσανατολισμό, σαφείς και ρεαλιστικούς στόχους καθώς και τα στελέχη που θα θέλουν να κινηθούν γρήγορα. Οι επερχόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, και το θέμα ηγεσίας στο ΠAΣOK είναι οι κυριότεροι παράγοντες που τραβούν πίσω κάθε προσπάθεια λήψης αποφάσεων από μία ήδη ανεπαρκή κυβέρνηση. Τα ετερόκλητα κυβερνητικά σχήματα που τα έφερε η ανάγκη δεν μπορούν από τη φύση τους να δώσουν τις άμεσες λύσεις αλλά και την προοπτική στον τόπο. Ένας πρωθυπουργός που αντλεί δύναμη από τα συμφέροντα, που από την αρχή αυτής της περιπέτειας  θέλουν να προωθούν τις πολιτικές που τους συμφέρουν, και υπουργοί που είτε είναι ξεγραμμένοι πολιτικά είτε έχουν τη σκέψη τους στο άμεσο πολιτικό τους μέλλον δεν μπορούν να προωθήσουν λύσεις. 

Η αποστολή αυτής κυβέρνησης, πέρα από το αναπόφευκτο «κούρεμα» στο δημόσιο χρέος, θα έπρεπε να είναι το «φρένο στον κατήφορο». Με τη φτώχια να γιγαντώνεται και την ύφεση να είναι ανεξέλεκτη, κύρια αποστολή της θα πρέπει να είναι το σταμάτημα της κατρακύλας, η εμπιστοσύνη, η σταθερότητα στους οικονομικούς δείκτες και κυρίως οι βάσεις για μια καλύτερη ψυχολογία στην κοινωνία. Η διατήρηση της χώρας  στη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί ν’ αποτελεί στόχο της όποιας κυβέρνησης. Ο στόχος, εδώ που φτάσαμε, είναι να υπάρχει ζωή μέσα στο ευρώ στην περίπτωση που παραμείνουμε. Γιατί στο τέλος, όπως φαίνεται και από τα ποσοστά της Aριστεράς, θα καταστεί εθνικός στόχος όχι η παραμονή αλλά η έξοδος από το ευρώ.

Ο παραλογισμός φαίνεται από το γεγονός ότι στην επικαιρότητα δεν αποτελεί είδηση η περικοπή των επικουρικών συντάξεων αλλά οι όποιες διαφωνίες εκφράζονται. Δεν αποτελεί είδηση το γεγονός ότι ο φτωχός κόσμος βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης με την ανεργία να γιγαντώνεται αλλά αν θα καταφέρει η σημερινή κυβέρνηση ν’ απολύσει κι άλλους. Η επιτυχία της σημερινής κυβερνητικής κατάστασης λοιπόν κρίνεται από το πότε θα πέσουν οι κατώτατοι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, πότε θα καταργηθούν τα δώρα από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, πότε θα περικοπούν κι άλλο οι συντάξεις. Αγωνίζονται με σθένος για την τελική καταστροφή.

Η λαός περιμένει τα χειρότερα αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να τ’ αντέξει και θέλει να τ’ ανεχτεί. O κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να φοβάται όταν «πέφτει ο κουρνιαχτός», γιατί τότε συνήθως έρχεται η έκρηξη· και ο απελπισμένος δεν έχει τίποτα να χάσει. 

Γ.K.