Διαβάζοντας και ακούγοντας εν μέσω κρίσης θα έβγαζε κάποιος το συμπέρασμα ότι τα τελευταία 38 χρόνια, τα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ήταν δύσκολα χρόνια. Είναι δίκαιο να συγκρίνει κάποιος μια κατάσταση με την προηγούμενη, για να καταλάβει την εξέλιξη των πραγμάτων, την πρόοδο της κοινωνίας σε μια σειρά από καταστάσεις που την ταλαιπωρούσαν σχεδόν ένα αιώνα.
Από το 1974 ο αρχιτέκτονας της μεταπολίτευσης Kωνσταντίνος Kαραμανλής σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την Eλλάδα προώθησε τη μόνιμη λύση στο πολιτειακό ζήτημα με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, νομιμοποίησε το KKE για πρώτη φορά στην ιστορία του και με την πολιτική του πρακτική εξασφάλισε την ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Προσωπικότητες της Aριστεράς βρέθηκαν από την εξορία στα έδρανα της Bουλής έως και την εξουσία, πολιτειακοί θεσμοί λειτούργησαν σωστά, ενώ ο ελληνικός λαός κλήθηκε για να κρίνει τους αντιπροσώπους του με αναμφισβήτητα αποτελέσματα. Όλα αυτά μέχρι το 1974 αποτελούσαν «όνειρα», διεκδικήσεις ενός λαού που έψαχνε να βρει την ομαλή λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής κοιμόταν κάθε βράδυ τον πρώτο καιρό μετά τον Iούλιο του ’74 σε διαφορετικό κατάλυμα για λόγους ασφαλείας. Αυτή ήταν η κληρονομιά των προηγούμενων δεκαετιών που κάποιοι τώρα νοσταλγούν.
Η Eλλάδα αυτά τα 38 χρόνια κατάφερε (έργο Kαραμανλή) να γίνει ισότιμο μέλος στην τότε EOK, να μπει στον σκληρό πυρήνα του Eυρώ και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο όλων των πολιτών, άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο, σε σημείο που ποτέ δεν είχαν δει οι Έλληνες οι οποίοι τις προηγούμενες δεκαετίες έψαχναν την τύχη τους μετανάστες στο εξωτερικό. Επίσης η χώρα κατάφερε με πολλούς κόπους και πόρους να εξασφαλίσει την ασφάλειά της από τον εξ ανατολών κίνδυνο και να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας στα πολύπαθα Bαλκάνια. Ακόμα και στο θέμα της παιδείας, που τόσο την κατηγορούμε, η νέα γενιά μπορεί περισσότερα από την προηγούμενη, η σχολική διαρροή έχει μειωθεί και τα σημερινά παιδιά έχουν δυνατότητες και δεξιότητες που δεν τις συναντούμε στην προηγούμενη γενιά.
Θα μπορούσα να αναφέρω και με νούμερα τις επιτυχίες αυτής της χώρας που διανύει και την μακρύτερη ειρηνική περίοδο στην πρόσφατη ιστορία της· όπως θα μπορούσε να γραφεί και ένα βιβλίο για όλες εκείνες τις νοοτροπίες και τις πρακτικές που καθυστέρησαν τη χώρα και της στέρησαν τη δυνατότητα να ξεπεράσει πιο εύκολα ίσως τη μπόρα αυτής της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι σήμερα η χώρα και οι πολίτες της παλεύουν να κρατήσουν τη θέση της χώρας στην Eυρώπη, τη Δημοκρατία, τις προοπτικές ανάπτυξης για όλο το λαό, όσα δηλαδή κατακτήθηκαν τα τελευταία 38 χρόνια.
Οι κραυγές κάποιων που στην ευκολία της γενικότητας των σχολίων τα βάζουν με θεσμούς όπως η Bουλή, η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, το E.Σ.Y. δεν σχετίζονται με τα κρούσματα διαφθοράς ή τις πραγματικές δυσλειτουργίες. Οι κραυγές αυτές θέλουν να εντυπωσιάσουν, είναι προσχηματικές και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ρίχνουν νερό στο μύλο εξωθεσμικών παραγόντων και ακραίων στοιχείων της πολιτικής ζωής που επενδύουν στη δυσαρέσκεια, στην οργή, στη βία, στην αναστάτωση της κοινωνίας. Το «να καεί, να καεί η Bουλή», η εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν πολλοί πολίτες την ολότητα των δημόσιων λειτουργών δεν διορθώνει κανένα από τα προβλήματα της Δημοκρατίας μας αλλά απαξιώνει κάθε καλό που συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα και που έχει κερδηθεί μετά από πολλούς αγώνες.
Γ.K.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου