Στην προκυμαία της Σμύρνης

εφ. Eλεύθερον Bήμα
2/9/1922

Eπειδή η φρίκη δεν περιγράφεται αλλά βιώνεται, ας δούμε πώς αναφέρεται σε αυτή ο αυτόπτης μάρτυρας, Aμερικανός δημοσιογράφος, Kλέιρ Σέρινταν, στο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1927 «Γυμνή αλήθεια»:  «Όσοι μπόρεσαν και πάλεψαν για να φτάσουν στην προκυμαία, έχοντας μαστιγωθεί και ποδοπατηθεί, καθώς και οργανωμένα ληστευτεί σε κάθε οδόφραγμα, είχαν φτάσει στη σκάλα των καραβιών σε κατάσταση κατάρρευσης. Οι γυναίκες έκλαιγαν ή λιποθυμούσαν, ενώ μερικές από αυτές είχαν χάσει τα λογικά τους. Ήταν απαραίτητο να πάρουν τα παιδιά από την αγκαλιά τους και να τις βοηθήσουν ν’ ανέβουν στα καράβια. Πήρα στα χέρια μου τόσα μωρά μέχρι που τα μπράτσα μου πονούσαν, βρώμικα μισοπεθαμένα μωρά, με εμφανή τα σημάδια του σκορβούτου, που βύζαιναν ακόμη από τα άδεια από γάλα στήθη των μανάδων τους. Ένα νεαρό παιδί, φοβερά παραμορφωμένο, με τα υπάρχοντα της οικογένειάς του, σκόνταψε στη σκάλα και έπεσε στη θάλασσα μεταξύ του καραβιού και της προκυμαίας και πνίγηκε προτού προλάβει κανείς να το μαζέψει. Μια αλαφιασμένη γυναίκα χτυπούσε τα στήθη της και φώναζε – ήταν το αγοράκι της - , όμως δεν υπήρχε καλά καλά χρόνος για συμπόνια, άλλοι έρχονταν από πίσω, και χάθηκε ανάμεσά τους, οι νεκροί και ετοιμοθάνατοι ήταν παντού. Όταν έκλεισαν πια οι πόρτες στις αποβάθρες, μετά από την αναχώρηση κάθε καραβιού, όσοι άνθρωποι φαίνονταν κοιμισμένοι ήταν στην πραγματικότητα νεκροί.»

Εφ. Tύπος της Kυριακής

26/8/2012