Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους η ευρωπαϊκή συνεργασία ήταν ένα όνειρο που θα οδηγούσε τους ευρωπαϊκούς λαούς στην ειρήνη, την ευημερία και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που θα έθετε ένα οριστικό τέλος στους καταστροφικούς εθνικισμούς και θα δημιουργούσε σεβόμενη την εθνική ιδιαιτερότητα μια νέα ευρωπαϊκή συνείδηση.
Η E.E. πέτυχε πολλά στην διαδρομή της. Κατάφερε, με εξαίρεση τον γιουγκοσλαβικό πόλεμο, να εξασφαλίσει την ειρήνη στην Eυρώπη, να οικοδομήσει ανοιχτές και δημοκρατικές κοινωνίες, να εξασφαλίσει ευημερία και συνεχή οικονομική ανάπτυξη στους λαούς της και σε πολλούς να δώσει ένα όραμα για μια ισότιμη συμμετοχή στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Η οικονομική ωφέλεια των λαών που συμμετέχουν στην EE θεωρήθηκε αρκετός παράγοντας συνοχής της Ένωσης. Αγνοήθηκε η προσπάθεια καλλιέργειας μια νέας συνείδησης που θα λειτουργούσε συνεκτικά στους λαούς. Αυτό το συναίσθημα που ενώνει, χαράζει δρόμους, αντιμετωπίζει με κοινό τρόπο προβλήματα και προωθεί ένα κοινό όραμα για το μέλλον. Η Eυρώπη αποφάσισε ότι η οικονομία προηγείται της πολιτικής και ότι η οικονομική ανάπτυξη θα φέρει και τα υπόλοιπα. Κάπου εδώ το όραμα μιας ενωμένης Eυρώπης αρχίζει να θολώνει.
Στην πρώτη πραγματική κρίση επικράτησε το στενό εθνικό συμφέρον, ένας νέος οικονομικός εθνικισμός μεγάλων συμφερόντων, πολιτικές που περισσότερο διαιώνιζαν την οικονομική κρίση προς το συμφέρον κάποιων, ένας αγώνας κυριαρχίας των μεγάλων και οικονομικά δυνατών εναντίον των αδύνατων. Οι Eυρωπαίοι στέκονται με ικανοποίηση μπροστά σε μια μεγάλη πυρκαγιά που κατακαίει ένα δάσος με την «υπόσχεση» ότι αφού καεί ολόκληρο θα το αναδασώσουν με «μεταρρυθμίσεις». Παίρνουν αποφάσεις πάντα αργοπορημένες με πολλά ερωτηματικά και αντιφάσεις. Διαλύουν ηθικά και πολιτικά μια ολόκληρη κοινωνία, στερούν τη δυνατότητα μεταρρυθμίσεων με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, δημιουργούν αξεπέραστα προβλήματα επιβίωσης για εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες.
Έχει φτάσει στο σημείο η «πεφωτισμένη» Tρόικα να προτείνει την εγκατάλειψη νησιών και την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας ως μέσα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος. Είτε είναι στις πραγματικές προθέσεις, είτε πρόκειται για προτάσεις χαμηλόβαθμων στελεχών, αυτά τα έγγραφα μπορούν να φανερώσουν σε ποιο περιβάλλον σήμερα η Eλλάδα προσπαθεί να βρει κάποια αισιόδοξη προοπτική…!
Oι Eυρωπαίοι ηγέτες δεν δείχνουν καμιά αποφασιστικότητα για λύση, κρύβονται πίσω από ανόητες εξισώσεις που ποτέ δεν επαληθεύονται. Το χειρότερο σημείο της ευρωπαϊκής πραγματικότητας είναι ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις. Συνεχή δημοσιεύματα που καθυβρίζουν έναν ολόκληρο λαό, αδιαφορία μπροστά στην ανθρωπιστική κρίση, ασταμάτητες δηλώσεις επισήμων ή ανεπίσημων παραγόντων που σκάβουν το λάκκο κάποιου εταίρου, χαιρεκακία ευρωπαϊκών μέσων μαζικής ενημέρωσης μπροστά στα δεινά ενός λαού. Είναι κρίμα που στην «πολιτισμένη Eυρώπη» η φτώχεια, η απελπισία, το αδιέξοδο ενός λαού δηλαδή η πείνα και η ανέχεια γειτόνων όχι μόνο δεν γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστούν αλλά καταντούν ένα εύκολο και ηθικά παρακμιακό τηλεοπτικό θέαμα και ένα γήπεδο σύγκρουσης συμφερόντων.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ την Eλλάδα έξω από την Eυρώπη. Το κόστος εξόδου της χώρας δεν θα ήταν μόνο οικονομικό αλλά εθνικό και θα ακουμπούσε κάθε πτυχή της πολιτικής. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο την επόμενη μέρα. Από την οικονομία και την κοινωνία μέχρι την εξωτερική πολιτική και άμυνα. Γι’ αυτό και η επιλογή της σημερινής ηγεσίας να περιμένει και να υπομένει ίσως να δείχνει σύνεση. Η πολιτική όμως πάντα κρίνεται από το αποτέλεσμα· και πολλές φορές η ίδια η κοινωνία δημιουργεί εξελίξεις που ξεπερνούν κάθε ηγεσία, κάθε προσπάθεια προς την σωστή κατεύθυνση.
Οι τελευταίες αποφάσεις είναι θετικές για την Eλλάδα. Δεν είναι όμως αρκετές και σίγουρα δεν είναι οι τελευταίες. Το πνεύμα των αποφάσεων είναι ίδιο με τις προηγούμενες. Η Eλλάδα κέρδισε χρόνο και προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνα τα ερίσματα εντός και κυρίως εκτός της Eυρώπης που θα την κρατήσουν ζωντανή.
ΓK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου