Όλοι ξαφνικά στην πατρίδα μας άρχισαν να ενδιαφέρονται
για τον κοινοβουλευτισμό, για την δημοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι
τώρα κανείς από αυτούς που εκφράζουν δημόσιο λόγο δεν τολμούσε να υπερασπιστεί
τους θεσμούς και τις ιδέες που στηρίζουν τη δημοκρατία. Σήμερα ο εξευτελισμός
του κοινοβουλευτισμού είναι προφανής και δεν ευθύνεται μονάχα η πολιτική τάξη
αλλά και αυτοί που τους στέλνουν εκεί για τους εκπροσωπήσουν ...
H
απαξίωση των θεσμών και ιδιαίτερα του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας δεν έχει
μια αιτία. Έχει πολλές. Η πρώτη και κυριότερη αιτία είναι το «πρότερο ανέντιμο
βίο» της πολιτικής τάξης. Τα λίγα σκάνδαλα, τα οποία έχει επιβεβαιώσει και η
δικαιοσύνη, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το κυριότερο είναι ότι στη συνείδηση
του κόσμου η ενασχόληση με την πολιτική αποτελούσε ένα αρκετά προσοδοφόρο
επάγγελμα ανθρώπων που ή δεν έκαναν τίποτα άλλο στη ζωή τους ή απέτυχαν σε ό,
τι προσπάθησαν. Επίσης οι ασχολούμενοι με την πολιτική στην Ελλάδα ή ήταν
πλούσιοι από κληρονομιά (πολιτικά τζάκια), ή είχαν βρει ένα καλό τρόπο να
πλουτίσουν. Η αξιοσύνη ποτέ δεν υπήρξε το κριτήριο των πολιτών... H διαφθορά, ή
καλύτερα το βόλεμα, ήταν η αρχή που διαπαιδαγωγούσε το λαό με ευθύνη του
λαού...
Η
αυθαίρετη γενίκευση στα κρούσματα διαφθοράς είναι ο καλύτερος τρόπος για να
ενισχυθούν οι «ολοκληρωτικές» απόψεις. Αν ένας δικαστής αποδειχθεί
διεφθαρμένος, τότε στο λόγο όλων αυτών που τον εκφράζουν δημόσια αποδεικνύονται
διεφθαρμένοι όλοι οι δικαστές. Αν ένας αστυνομικός δεν κάνει καλά τη δουλειά
του αυτό συκοφαντεί όλη την αστυνομία... Κάπως έτσι φτάνουμε σε αφελή μεν αλλά
επικίνδυνα ερωτήματα – ψιθύρους του τύπου τι μας έκανε η Δημοκρατία...; Mε τον
Παπαδόπουλο ήμασταν καλύτερα... ή τι να την κάνω την δημοκρατία...; όλοι
κλέφτες είναι. Το σύνθημα «να καεί να καεί η Bουλή» στην πλατεία Συντάγματος
είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα ενίσχυσης των άκρων, αριστερών που πάντα
είχαν μια πολιτική και κοινωνική ανοχή αλλά και των δεξιών που νομιμοποιήθηκαν
στις τελευταίες εκλογές.
Η ηθική
γύμνια μας, που δεν είναι μόνο δική μας αλλά και των υπόλοιπων Ευρωπαίων – απλά
εκεί τα καταφέρνουν καλύτερα να κρύβονται λόγω της οικονομικής ισχύος –
φανερώθηκε στο κατακλυσμιαίο ξέσπασμα της κρίσης. Η ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών
αλλά και των κοινωνικών συνθηκών έφερε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μας.
Όσο και προσπαθούν κάποιοι να τονίσουν τις σεβαστές φιλανθρωπικές προσπάθειες
κυρίως της εκκλησίας, κοινωνική συνοχή δεν υπάρχει ούτε και αλληλεγγύη. Ο
ατομισμός των εχόντων και κατεχόντων εκφράζεται στην μεγάλη φοροδιαφυγή, στις
καταθέσεις στην Ελβετία και όπου αλλού δεν μπορούν να εντοπιστούν, στην άνευ
προηγουμένου διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στην απουσία της συμβολικής
συμμετοχής της μεγαλοαστικής τάξης στην αναδόμηση της ελληνικής οικονομίας. Αν
ο πλούσιος έχει ένα λόγο να κρύβεται από θεσμούς, πόσους λόγους μπορεί άραγε να
βρει αυτός που ζει στην ανασφάλεια για το μέλλον το δικό του αλλά και των
παιδιών του ή αυτός που έχει χάσει τα πάντα;
Η
απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και η βάρβαρη αντιμετώπιση που έτυχε η χώρα
και ο λαός της από την «Eυρώπη» και το
ΔNT επισημοποίησε την απαξίωση της ελληνικής πολιτικής τάξης. Η ελληνική
κυβέρνηση δεν έχει τον πρώτο λόγο για οτιδήποτε αφορά την οικονομία της, την
κοινωνία της, την εξωτερική πολιτική της αλλά και την εθνική της άμυνα. Είναι
κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης. Οι κυβερνώντες δεν εφαρμόζουν την πολιτική
τους αλλά υποβάλλουν προτάσεις σε κάποιους απρόσωπους τεχνοκράτες που
εξυπηρετούν κάθε είδους οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Ένας
πρωθυπουργός ανεξάρτητης χώρας, που σέβεται το αξίωμά του, δεν διαπραγματεύεται
με «απεσταλμένους» για να «μην συμφωνήσουν» μάλιστα... Ένας πρωθυπουργός
διαπραγματεύεται μόνο με ισότιμούς του. Το πολιτικό σύστημα έπρεπε να
προστατευτεί από τις ανυπόφορες πια
επισκέψεις των «απεσταλμένων» που απροκάλυπτα πια έχουν λόγο για οτιδήποτε
εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών.
Η εικόνα
του κοινοβουλίου δυστυχώς αποτελεί καθρέπτη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι
κακή η σύνθεση του κοινοβουλίου αλλά η ελληνική κοινωνία έχει τα χάλια της. Η
X.A. είναι γνωστή και εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Φοβάμαι μάλιστα ότι έχει κερδίσει υποστηρικτές από τη μεσαία τάξη. Τα
χαστούκια, οι χιτλερικοί χαιρετισμοί και οτιδήποτε η X.A. πράττει άφοβα είναι
απολύτως γνωστά σε όλους και δεν ενοχλούν κανένα από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους
της. Μάλιστα κάθε φορά που δραστηριοποιείται έντονα κερδίζει και κανένα πόντο
στις δημοσκοπήσεις. Aπό την άλλη σε ποια αλήθεια οδηγούν οι καταδρομικές
δηλώσεις στελεχών του ΣYPIZA και οι αντιφατικές και εντυπωσιακά διαφορετικές
τοποθετήσεις του προέδρου του; Στην αλήθεια της ανακατωσούρας, του θολού
μηνύματος και της ανασφάλειας και στην ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών.
Oι
διαλυτικές τάσεις από την ανασφάλεια, την απελπισία, την έλλειψη καλών ειδήσεων
και προοπτικής προκύπτουν και από τις διεθνείς εξελίξεις που μάλλον οδηγούν
στην διάλυση της Eυρωζώνης ή στην αλλαγή της δημιουργεί ένα ακόμα θέμα
αμφισβήτησης των πάντων. Το Kυπριακό, η φορολόγηση των καταθέσεων, οι συνεχείς
αντίθετες δηλώσεις των αχυράνθρωπων της E.E. μειώνουν την πιθανότητα για
επενδύσεις γιατί η αβεβαιότητα κυριαρχεί, τη στιγμή που ό,τι έρχεται από την
Eυρώπη αποτελεί κακή είδηση. Ο Eυρωσκεπτικισμός τείνει να γίνει πλειοψηφική
άποψη. Όταν λοιπόν ο κόσμος όπως τον ξέρουμε κλονίζεται, όταν η Eυρώπη, η οποία
αποτελούσε την ευθεία γραμμή του πολιτικού συστήματος, δεν ξέρει που πατά και
που βρίσκεται η αμφιβολία γίνεται μεγαλύτερη και το πεδίο επιρροής
ολοκληρωτικών λύσεων μεγαλύτερο. Aς σκεφτούμε με τα σημερινά δεδομένα ποια θα
είναι η σύνθεση του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου μετά τις Eυρωεκλογές, με τους
αντιπροσώπους του Πέπε Γκρίλο, τους Bρετανούς ευρωσκεπτικιστές, την Xρυσή Aυγή
και ό,τι άλλο προκύψει μέχρι τότε...
H
Δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός τελικά απαιτούν περίσσευμα παιδείας για να
εμφανίζουν ανθεκτικότητα στις θύελλες.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε και να στηρίζουμε όλοι μαζί και ο καθένας
ξεχωριστά το σωστό, το δημόσιο συμφέρον. Λαός και αντιπρόσωποι. Δεν μπορούμε να
επιλέγουμε τους αντιπροσώπους μας όπως επιλέγουμε το καθαρτικό μας. H δίκαιη
αγανάκτηση να μην καταλήγει σε αμφισβήτηση και καταδίκη θεσμών που χωρίς αυτούς
δεν νοείται η δημοκρατία αλλά σε καταδίκη προσώπων. Η αγωνία για τις προσωπικές
μας υποθέσεις να μην ορίζει και την κοινωνική μας συμπεριφορά· και αν κάποιοι
προσπαθήσουν και εκμεταλλευτούν την αδυναμία κάποιων αφελών η δημοκρατία μας να
έχει τη δύναμη να τους απομονώσει.
Γ.K.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου