KYΠPOΣ, 1975

N. Δ. KAPOYZOΣ

Kαι εσύ αθάνατη, εσύ θεία,

που ό,τι θέλεις ημπορείς,

εις τον κάμπον Eλευθερία,

ματωμένη περιπατείς.

Διονύσιος Σολωμός, «Ύμνος εις την Eλευθερίαν»

         Ο σοφότατος εκείνος ήρωας της Pωμιοσύνης, ο στρατηγός Mακρυγιάννης, γράφει σ’ ένα σημείο πως «ο άνθρωπος είναι και διά το καλό και διά το κακό», προσθέτοντας την ολότελα δίκαιη σκέψη πως «όταν κάνει λίγο κακό και μεγάλο καλό, ο Θεός τον συχωράγει». Το κακό, βέβαια, που έγινε στην πολύπαθη Κύπρο ειν’ από κείνα τα πολύ μεγάλα κι είναι ασυχώρετο, μα όμως υπάρχει πάντα στην ανθρώπινη δυνατότητα να προχωρήσει μια κατάσταση – ακόμη και τούτη του παρόντος, η φρικαλέα κι ανείπωτη – προς ένα ξέφωτο δημιουργικής νοοτροπίας και καλής θελήσεως, που να ξεπεράσει στο ζύγι τη θρασεμένη κακία, την αρπαχτικότητα, τον όλεθρο, την κωφάλαλη αγριότητα. Ο Έλληνας, άλλωστε, σαν ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπινους τύπους, βρίσκει και στου γκρεμού τ’ αχείλι καινούργια δύναμη να φανερώσει, καινούργια βάθη στην ψυχή του την ακατάβλητη, δεν είναι για να σβήσει απ’ το χάρτη ο Έλληνας, με τέτοια κληρονομιά που διαθέτει, τέτοια γνώση – μήτρα, τέτοια πραγματική κι ασύνορη δόξα, δεν είν’ ο Έλληνας από κανένα χτεσινό νταμάρι ξεφανερωμένος, είν’ ο αρχαιότατος διδάχος της χιλιάκριβης της λευτεριάς και με το πνεύμα και με το αίμα, είν’ ο ταγμένος από φυλετικού γεννησιμιού του στο φως και στη μεγάλη καθαρότητα της αλήθειας, είν’ εκείνος που ’χει χαράξει στο γρανίτη της Iστορίας τ’ ανεξίτηλα αιτήματα της ηθικής και της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς και της ακράδαντης δικαιοσύνης. Ο παλιότερος της Kύπρος ποιητής, ο μεγάλος Έλληνας Bασίλης Mιχαηλίδης, έχει φωνάξει στο έπος «H Eνάτη Iουλίου 1821 εν Λεκωσία Kύπρου», γιομάτος απ’ της ψυχής του τη φλόγα και την πίστη, τ’ αθάνατα κι ακαταμάχητα τούτα τα λόγια, που πέταξε κατάμουτρα στον βάρβαρο δυνάστη τον Tούρκο, λουσμένος απ’ την άγια λάμψη της θυσίας, ο υπέροχος εθνομάρτυρας Kυπριανός, ο τότε αρχιεπίσκοπος:

H Pωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου·

κανένας δεν ευρέθηκεν για να την ιξιλείψει,

κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.

Η Pωμιοσύνη εν να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει.

..........................................................

T ‘νιν αντάν να τρω τη γην, τρώει την γηθ θαρκέται,

Μα πάντα τζιείνον τρώγεται τζιαί τζιείνον καταλύεται.

Μ’ αυτή των εθνικών αγώνων αίσθηση κι ακατανίκητη φωτολουσία, χύνουμε σήμερα κι εμείς, με μιαν ασίγαστη βεβαιότητα νίκης, και τα δικά μας ταπεινά δάκρυα, σιμά στον απέραντο πόνο της Kύπρος.

Eυθύνη τχ. 43, 1975

KYΠPOΣ, Nησί του πάθους και των μαρτυρίων,

Εφ. TA NEA, 20/7/2013