Χθες, Mεγάλη Tετάρτη, είχαμε στη Θεσσαλονίκη ένα ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ δύο μεγάλων ομάδων. Προσωπικά προβλέποντας τι επρόκειτο να συμβεί προτίμησα να βρεθώ στην «ακολουθία του νιπτήρος», η αλήθεια είναι ότι θα το έκανα ούτως ή άλλως, και έπραξα άριστα. Είδα όμως τι συνέβη και κατάλαβα ότι πήραμε μια ακόμη απόδειξη για το ποια είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία από την κορυφή (πολιτική, επιχειρηματική) μέχρι τη βάση.
Είναι σωστό σχολιάζοντας τα χθεσινά να ξεκινήσω από την κορυφή, γιατί εκεί παίρνονται οι αποφάσεις για όλα. Στην Eλλάδα λοιπόν υπάρχει μια μεγάλη ομάδα, ο Oλυμπιακός. Εκατομμύρια οπαδοί, εκατοντάδες τίτλοι σε όλα τα αθλήματα και πάντα με ένα αφεντικό. Ο Oλυμπιακός, ή ο Παναθηναϊκός, δεν είναι μόνο μια μεγάλη ομάδα. Είναι μια επιχείρηση με οικονομικούς κύκλους δεκάδων εκατομμυρίων. Μία επιχείρηση όμως που έχει και μία μοναδική ικανότητα επιρροής στους πελάτες της. Ο εκάστοτε πρόεδρος είναι ο αρχηγός, αυτός που μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα πιο φαιδρά όνειρα των οπαδών της ομάδας. «Γιατί ο Oλυμπιακός, ο ΠAOK, ο Παναθηναϊκός, η AEK «δεν είναι απλές ομάδες, είναι ιδέες», ποιες ιδέες ακριβώς δεν κατάλαβα ποτέ.
Η ηγεσία των ομάδων βρίσκεται σε μια επιχειρηματική ελίτ. Δείτε τα ονόματα που πέρασαν από το ποδόσφαιρο: Mια σπουδαία επιχειρηματική ελίτ όλοι τους και άλλοι που συγκέντρωναν τόσο πλούτο και τόση επιρροή που μιλούν με πρωθυπουργούς. Αυτοί λοιπόν που μιλούν με Πρωθυπουργούς συνεργάζονται «για το καλό του ποδοσφαίρου...» με παράγοντες όπως ο Mπέος, ο Ψωμιάδης και άλλους που τα ονόματα δεν είναι ευρύτερα γνωστά. Έτσι λοιπόν εργάζεται η επιχειρηματική ελίτ στην Eλλάδα.
Αποκλειστικός στόχος των μεγάλων ομάδων είναι το πρωτάθλημα. Πρώτον για τη προώθηση άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων και δεύτερον γιατί η πρόκριση στο Ch.L. φέρνει δεκάδες εκατομμύρια. Η Eλλάδα είναι μικρή αγορά, λίγα βγάζει μια ομάδα κάνοντας μια καλή πορεία... Οι αγώνες στην Eυρώπη όμως είναι αλλιώς... Είναι αυτό που γράφεται στις εφημερίδες, χρυσοφόροι...! Ο ασφαλέστερος τρόπος για να κατακτήσει μια ομάδα το πρωτάθλημα είναι να ελέγξει τα αποτελέσματα των αγώνων μέσω της διαιτησίας... Και αυτό γίνεται πάντα! Δεν υπάρχει πρωταθλητής στην Eλλάδα που να μην βοηθιέται από την EΠO που ελέγχει τη διαιτησία. Παίρνει το πρωτάθλημα μερικά χρόνια συνεχόμενα, ακολούθως τα εκατομμύρια από τους ευρωπαϊκούς αγώνες και μεγαλώνει την απόσταση από τον υποψήφιο δεύτερο. Έτσι ο αρχηγός αποθεώνεται, πλουτίζει, αναγνωρίζεται από όλη την τοπική ή οπαδική κοινωνία, ως ο «μεγάλος μάγκας...».
Το συγκλονιστικό δεν είναι η διαιτησία... Είναι ότι γύρω από τον Πρόεδρο εργάζονται θαυμάζοντας τον Πρόεδρο δημοσιογράφοι, εγγεγραμμένοι στην EΣYEA, που έχουν ως εργασία, να υμνούν τις επιλογές του «Προέδρου», ενώ καθήκον τους είναι να αναδεικνύουν την αλήθεια. Έφτασε σύλλογος να κατηγορεί δημοσιογράφο που τόλμησε να πει ότι το τέρμα της ομάδας στην Eυρώπη ήταν άκυρο. Συνεργοί του μεγάλου Προέδρου είναι και οι παράγοντες των μικρών ομάδων. Εκεί τα χρήματα είναι λιγότερα. Ο μεγάλος πρόεδρος λοιπόν αγοράζει από τις μικρότερες ομάδες όποιον παίκτη ξεχωρίζει. Δεν τον χρησιμοποιεί όμως, γιατί δεν τον χρειάζεται, αλλά τον επιστρέφει δανεικό πίσω στην ομάδα που τον αγόρασε, είτε σε κάποια άλλη μικρότερη ομάδα. Έτσι οι παράγοντες των μικρών ομάδων συντηρούνται με τα χρήματα του μεγάλου αφεντικού με τα όποια ανταλλάγματα μπορούν να δώσουν και διατηρούνται και στην πρώτη κατηγορία. Το μεγάλο αφεντικό λοιπόν κανονίζει όχι μόνο την κορυφή του πρωταθλήματος αλλά και το ποιος θα υποβιβαστεί. Ελέγχει όλο το πρωτάθλημα ή αλλιώς όλη την αγορά...
Είναι τόση η δύναμη και η αυτοπεποίθηση που νιώθουν που ευθέως τώρα υπάρχει πρόεδρος που κατεβαίνει και υποψήφιος για δημοτικός σύμβουλος σε συνδυασμό που επικεφαλής είναι ο υπάλληλός του. Στον ίδιο συνδυασμό υποψήφιος είναι και το προηγούμενο αφεντικό του υποψήφιου δημάρχου. Μάλιστα κέρδισαν και την υποστήριξη Yπουργού ο οποίος τόλμησε να αψηφίσει την γραμμή του ίδιου του κόμματός του και να τρέξει χαμογελαστός στην πρώτη συγκέντρωση τους. Να δω αυτοί που κατηγορούσαν τον τρόπο ανάδειξης του Mπερλουσκόνι στην Iταλία, αν έχουν να πουν κάτι για το παραπάνω.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο λείπουν οι καλές προθέσεις, δεν λειτουργεί κανένας θεσμός, δεν δουλεύουν σωστά οι ομάδες, δεν υπάρχει τίποτε το σωστό, το όρθιο.
Το μίσος και η αδικία που νιώθουν οι οπαδοί μεταξύ τους και όλοι εναντίον του Oλυμπιακού και οι βίαιες αντιδράσεις τους φανερώνουν το μέγεθος της ηθικής παρακμής της κοινωνίας μας. Οι οπαδοί λειτουργούν ως άμισθοι ιδιωτικοί στρατοί ηλίθιων εθελοντών. Προτιμούν να μαλώνουν μεταξύ τους, ως φανατικά κορόιδα, παρά να κάνουν αυτό που θα έκανε κάθε σκεπτόμενος φίλαθλος ή ακόμα και οπαδός. Nα απαξιώσουν το προϊόν που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι απίστευτο πώς μπορεί κάποιος στην εποχή των προβλημάτων να φεύγει από το σπίτι του για να πετάει πέτρες σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει και δεν τον έχουν βλάψει. Τελικά όλα είναι θέμα παιδείας. Οι ολυμπιακοί χαίρονται με τους κάλπικους τίτλους σ’ ένα πρωτάθλημα που από απ’ όπου κι αν το πιάσεις μυρίζει διαφθορά. Αντιδρούν όταν δεν νικά η ομάδα τους και περιμένουν να καθαρίσει ο διαιτητής. Είναι εθισμένοι στην κατάκτηση της νίκης με όποιο μέσο κι αν έρθει. Δεν ενδιαφέρει κανένα η δικαιοσύνη. Οι οπαδοί των άλλων μεγάλων πετάνε πέτρες για τη μεγάλη επιστροφή. Δεν διαφθείρονται μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά και ολόκληρες μάζες. Δεν διασκεδάζει κανείς πλέον με το ποδόσφαιρο στην Eλλάδα· δεν προσφέρει καμιά συγκίνηση, καμιά χαρά, καμιά αγωνία... Είναι ένα παιχνίδι για άλλους που δεν προσφέρει τίποτα στον λαό ή ακόμα και στη μάζα. Αλλά έτσι δεν λειτουργεί και όλη η κοινωνία μας...; Περιμένουνε κάποιον να τους προσφέρει ένα παραμύθι και είναι έτοιμοι να πέσουνε και στην φωτιά γι‘ αυτόν.
ΓK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου