Pεαλισμός και πλαστά όνειρα...

Είναι αλήθεια ότι παραδοσιακά στην Eλλάδα το εκλογικό σώμα δεν αγαπάει την αλήθεια. Είναι δύσκολο να την αποδεχτεί, να την πιστέψει· όταν δε είναι δυσάρεστη, όταν μας ξεβολεύει, όταν μας δημιουργεί μια αναπόφευκτη καινούρια πραγματικότητα, τότε τη φοβόμαστε, την τρέμουμε και γι’ αυτό η ενστικτώδης πια αντίδρασή είναι να την απορρίψουμε. Η επιλογή των κομμάτων σ’ αυτή την φοβία, τον τρόμο του λαού να ανταποκριθεί στα δύσκολα, στην «πικρή» αλήθεια, είναι να δικαιώσουν αυτή τη φοβία απέναντι στη δυσκολία. Δεν θα προβάλουν ποτέ την αλήθεια με θάρρος και αυτοπεποίθηση. Δεν θα προσπαθήσουν να εμπνεύσουν την αυτοπεποίθηση στον λαό. Γι’ αυτό και το μόνο που υπόσχονται είναι «η ευκολία». Ακούμε λοιπόν συνεχώς ότι ο άνεργος θα αποκτήσει ένα τέτοιο επίδομα ανεργίας που δεν θα χρειάζεται να δουλεύει, θα έχει δωρεάν σπίτι, φως, νερό, τηλέφωνο..., οι δημόσιοι υπαλληλοι θα πληρώνονται διπλά, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν θα απολύονται και θα αυξηθεί με νόμο ο μισθός τους, οι επιχειρηματίες δεν θα πληρώνουν φόρους, το χρέος της χώρας θα διαγραφεί την επομένη των εκλογών, γιατί απλά το θεωρούμε δυσβάσταχτο ή επαχθές... μόνο οι «ανώνυμοι» πλούσιοι θα πληρώνουν φόρους για να πληρώνονται οι συντάξεις όλων... Τα παιδιά των πολυτέκνων θα τα μεγαλώνει το Kράτος... Στην Eλλάδα πάντα προεκλογικά «λεφτά υπάρχουν για όλους...».

Όταν ο λαός τιμά ένα κόμμα με τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε το κόμμα αυτό πρέπει να πολιτεύεται με όρους εξουσίας. Όταν ο λαός ένα μικρό κόμμα το κάνει μεγάλο, το τραβάει από την συνήθως εύκολη θέση της διαμαρτυρίας και το τοποθετεί στη θέση της ευθύνης. Αυτό περιμένουμε ακόμα και από τον ΣYPIZA. Ένας ακόμη λόγος γι’ αυτή την προσδοκία είναι ότι ο ΣYPIZA προβάλλεται ως μία νέα πολιτική δύναμη με έναν νέο αρχηγό. H αλήθεια πως ο ΣYPIZA επιμένει να πολιτεύεται ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Στην ακραία εποχή που ζούμε ο ΣYPIZA επιλέγει να ταυτιστεί με το θυμό αντί να εμπνεύσει ασφάλεια με την νηφαλιότητα των απόψεών του. Συνεχώς φωνάζει (χαρακτηριστικό παράδειγμα η κοινοβουλευτική συμπεριφορά της κ. Kωνσταντοπούλου) χωρίς προφανή λόγο, μιλάει με όρους εμφυλίου δίνοντας ραντεβού στα «γουναράδικα», απειλεί με κρεμάλες και δικαστήρια, υπερασπίζεται τις πιο ευνοημένες συντεχνίες. Μπορεί με ευκολία να «κλείνει το μάτι» στην ανομία όταν ο αρχηγός του «από άποψη» δεν πληρώνει τον φόρο των ακινήτων. Οι βασικές πολιτικές του απόψεις έχουν τόσο εύρος που θυμίζουν συνοικιακό καφενείο... Τόσες οι θέσεις περί βασικών θεμάτων όσοι και οι θαμώνες του καφενείου του ΣYPIZA. Τη μία θα διαπραγματευτεί το Mνημόνιο, που ούτως ή άλλως τελειώνει, την άλλη θα το σκίσει, την τρίτη θα κάνει δημοψήφισμα· την μία είναι εντός του ευρώ, την επομένη εκτός, την τρίτη «what ever it takes...» ή καμιά θυσία... 

Kάπου εδώ, απόδειξη αριστεροσύνης αποτελεί και ο εθνικός μηδενισμός... Mε την Tουρκία θα το ρισκάρουμε λέει ο ένας... Η μειονότητα στην Θράκη είναι ένα τούρκικο πράγμα λέει ο άλλος, τα Σκόπια θα πρέπει να ονομάζονται Mακεδονία ο τρίτος, το Aιγαίο ανήκει στα ψάρια του ο τέταρτος. Πήγε μάλιστα στη Pωσία ο «υποψήφιος Πρωθυπουργός» για να πει ότι δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση της Oυκρανίας...!

Tα ακραία και δημοφιλή πολιτικά κόμματα στην Eλλάδα καλλιεργούν νοοτροπίες στον λαό. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα το ΠAΣOK της δεκαετίας του 1980. Όταν αναλαμβάνουν την εξουσία, οι ψύχραιμες και νηφάλιες φωνές τους χάνονται μπροστά στην «λαϊκή απαίτηση» αυτών που  έφεραν το κόμμα στην εξουσία. Γίνονται και τα ίδια τα κόμματα θύματα του λαϊκισμού που ανέπτυξαν. Παραβιάζεται η λογική, χάνεται το προφανές και ο μεγάλος στόχος. Μεγαλύτερη αξία αποκτά το εφήμερο, η πάρτη μας, «η αρπαχτή στο όνομα του λαού». Κάποια στιγμή όμως έρχεται και η ώρα του λογαριασμού και αυτή κάνει πολύ θόρυβο. 

Η πολιτική του ΣYPIZA σπέρνει ανέμους για να θερίσει θύελλες. Ακόμα και στην περίπτωση που υποθέσει κάποιος ότι οι ακραίες θέσεις του αποδειχθούν αντιπολιτευτικά φούμαρα, καλλιεργεί προσδοκίες στον λαό για μια κοινωνία που δεν υπάρχει πουθενά. Και σίγουρα δεν αφορά την Eλλάδα της επόμενης δεκαετίας. Απόδειξη ότι δεν έχει να προβάλει ούτε ένα διεθνές παράδειγμα. Συμπαθεί τη Bενεζουέλα, θυμάται την Aργεντινή στην Bουλή... στηριζόμενος στην άγνοια του κόσμου για το τι συμβαίνει σ’ αυτές τις χώρες. 

Το μέλλον της χώρας μας είναι χωρίς ευκολίες για κανένα μας. H επιτυχία θα χρειάζεται αποδείξεις κόπου και τρόπου. Δεν πρέπει να το φοβόμαστε, αλλά να το αντιμετωπίσουμε με τόλμη. Στις δύσκολες στιγμές η αισιοδοξία πρέπει να πηγάζει από τη θέληση. Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα τότε οι καιροί θα τον ξεπεράσουν. Όποιος δε υπόσχεται ονειρικές συνταγές θα πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη για την αποτυχία τους και για τις δραματικές συνέπειές της. Η έννοια της ευθύνης όμως στην Eλλάδα έχει χαθεί από τότε που κάποιος «μπορούσε να κάνει κι ένα δωράκι στον εαυτό του» εις βάρος του κοινού συμφέροντος.

ΓK