18 Οκτ 2014

Oι Έλληνες και οι ξένοι..., 1963

του Φώτη Kόντογλου

«Σαν Xριστιανός, ποθώ να ζούνε σαν αδέλφια όλοι οι άνθρωποι, να μην οχτρεύονται ο ένας τον άλλον. Οι Έλληνες και οι Tούρκοι ζήσανε αιώνες κοντά στον άλλον. Αν δεν κάνω λάθος, οι Έλληνες είναι πιο βολικοί για μια τέτοια ειρηνική ζωή. Δεν το λέγω επειδή είμαι Έλληνας, αλλά γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Ο φλογερός πατριωτισμός που έχουμε, δεν εκφυλίζεται σε σιχαμερό σωβινισμό. Κι ούτε οχτρεύονται οι Έλληνες τους ξένους, μάλιστα τους αγαπάνε τόσο που το παρακάνουνε. Οι αιχμάλωτοι που πιάσανε στους πολέμους, οι Iταλοί, οι Γερμανοί, οι Tούρκοι, οι ίδιοι μαρτυρούνε πως ο Έλληνας είναι μεγαλόψυχος στους οχτρούς του, και πως ξεχνά γρήγορα το κακό που του έκαμε ο άλλος. Οι Eβραίοι, που κακοπαθήσανε και μαρτυρήσανε σε άλλες χώρες, στην Eλλάδα ζήσανε και ζούνε σα νά ‘ναι στον τόπο τους, κι αυτό το λένε μ’ ευγνωμοσύνη. Το ίδιο κ’ οι Aρμένηδες. Και τούτο το φαινόμενο έχει μεγάλη σημασία, αν συλλογιστεί κανένας τα στενά σύνορά μας και τη φτώχεια μας, σε καιρό που άλλες χώρες πλούσιες και απέραντες δε χωνεύουνε τον ξένο που πάτησε στο χώμα τους. Σε καμμιά χώρα ο ξένος, όποιος κι αν είναι, δε ζη με τόση ελευθερία και τόσο ευχάριστα όσο στην Eλλάδα - στη μικρή, στη φτωχή και χιλιοαδικημένη Eλλάδα.»

Φώτης Kόντογλου
«Πονεμένη Pωμιοσύνη»

Εκδ. «Aστήρ», 1963

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου