Χειμώνας εξελίξεων...

Είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο χειμώνας θα κρίνει πολλά για το μέλλον της χώρας. Από Οκτώβριο μέχρι ίσως και το Μάρτιο η  χώρα από τη μία θα διαπραγματεύται τη νέα σχέση με τους δανειστές της, από την άλλη θα πρέπει να διαχειριστεί μία άκρως οριακή και πιεστική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. 

Η νέα σχέση με τους δανειστές μας είναι εξαιρετικά κρίσιμη τόσο στον συμβολισμό όσο και στην ουσία του οικονομικού μελλοντος της χώρας. Και όταν αναφέρεται κάποιος στο οικονομικό μέλλον μιας ολόκληρης χώρας εννοεί την οικονομική προοπτική κυρίως των πιο αδύνατων οικονομικά πολιτών. Είναι λαϊκισμός όταν κάποιοι αφορίζουν τα οικονομικά επιτεύγματα της τελευταίας διετίας, θυμίζοντας το πραγματικά ανυπολόγιστο κοινωνικό κόστος. Τα δημοσιονομικά μεγέθη είναι αυτά που δυστυχώς κρίνουν την προσπάθεια. Με αυτά τα όπλα μπορεί διαπραγματευτεί η όποια κυβέρνηση σ’ αυτό το οικονομικό περιβάλλον. Κανείς δεν θα σκεφτεί ποτέ ανθρωπιστικά, κανείς δεν σχεδιάσει τα επόμενα βήματα με κοινωνική φροντίδα, με απλά λόγια τίποτα δεν είναι δωρεάν. Η ρύθμιση του χρέους, ο πλέον καθοριστικός στόχος της χώρας, θα συζητηθεί ή ήδη σχεδιάζεται με επιχείρημα την ομαλή αποπληρωμή του. Δεν θα είναι δώρο. Θα είναι σχεδόν αμοιβαία διευκόλυνση. Άς αφήσουν λοιπόν κάποιοι στην άκρη για λίγο καιρό την μπαρουφολογία περί «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» γιατί και αυτό να συμβεί κάτι άλλο θα πρέπει να δώσουμε.

Ο συμβολικός αλλά κρίσιμος χαρακτήρας της νέας σχέσης έχει να κάνει με τον τρόπο του ελέγχου. Μια ανεξάρτητη κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό την τακτική επίδοση ελέγχου σε διεθνείς θεσμούς, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, που ούτε για την αγαθότητα των προθέσεων τους διακρίνονται ούτε για την ευστοχία των επιλογών τους. Η ταπείνωση έχει και όρια και ημερομηνία λήξης και τα έχουμε ξεπεράσει και τα δυο. Εννοείται ότι η χώρα σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Η όποια πολιτική δύναμη στην Ελλάδα μπορεί να υπόσχεται ό,τι θέλει· δεν μπορεί όμως να μοιράζει λεφτά που δεν της ανήκουν, λεφτά που τα δανείζεται. Δεν μπορεί να υπόσχεται μέσα και έξω ελλείμματα. Το μικρό κραχ του χρηματιστηρίου ήταν προειδοποίηση κυρίως προς την αντιπολίτευση και δευτερευόντως προς την κυβέρνηση την οποία «οι αγορές» την γνωρίζουν. Όλα αυτά και μια σειρά από μέτρα διευκολύνσης αυτών που χρωστούν στο δημόσιο ή στις τράπεζες καθορίζουν την οικονομική προοπτική τόσο της επόμενης χρονιάς όσο και των επόμενων. Η μεγάλη απάντηση για τη νέα Ελλάδα, αν δεν έχει ήδη δοθεί, θα δοθεί μετά τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν και μάλιστα ανεξαρτήτως νικητή.

Ιδιαίτερη κινητικότητα φαίνεται και στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Τα γεγονότα με το «ισλαμικό κράτος», το πώς αυτά επηρεάζουν τη διεθνή θέση της Τουρκίας, άρα και της Κύπρου και της Ελλάδας, οι εξελίξεις σχετικά με την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο και η τυπική πια αντίδραση της Τουρκίας είναι νέα που δημιουργούν τετελεσμένα σχετικά με την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου στην ανατολική Μεσόγειο και τη θεμελίωση νέων συμμαχιών.

Όλα αυτά προσπαθεί να τα διαχειριστεί μόνη της μια κυβέρνηση  προσπαθώντας μάλιστα να πείσει ότι μπορεί να ξεπεράσει τον κίνδυνο των εκλογών και να ολοκληρώσει τη θητεία της το 2016. Σε μια κανονική χώρα όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να αποτελούν κοινή προσπάθεια και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Σε μια κανονική χώρα η αντιπολίτευση δεν θα έπρεπε να στέκεται φοβικά απέναντι στην ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών όταν μάλιστα προηγείται με τόση διαφορά στις δημοσκοπήσεις. Θα πρέπει να συμβάλει στην πολιτική σταθερότητα ψηφίζοντας ακόμα και Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να βιάζεται. Εξάλλου η πολιτική ιστορία της Ελλάδας είναι με το μέρος του όσον αφορά την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.

ΓΚ