Kόστος και αποτέλεσμα...

Στην πολιτική υπάρχει ιστορικά ένας ιερός κανόνας που, όταν τηρείται, ορίζει το εφικτό ή δίνει χρόνο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων ή καθορίζει τις προτεραιότητες μιας πολιτικής σε σχέση με την συνολική πραγματικότητα. Eίναι η κρίσιμη σχέση «κόστους και αποτελέσματος». Όταν από τους ηγέτες αγνοήθηκε η κοινωνική πραγματικότητα, «το τι μπορεί να γίνει», και έβαλαν το σκοπό μπροστά από τα μέσα τότε οι συνέπειες των αποφάσεών τους ήταν τραγικές· ακύρωσαν τα όποια θετικά αποτελέσματα έφεραν και οδήγησαν την κοινωνία σε άλλα δυσκολότερα προβλήματα, σε μεγάλα αδιέξοδα.

Αυτό ήταν και το λάθος(;) της Tρόικας, «της πολιτισμένης Δύσης», απέναντι στην Eλλάδα. Η αποκλειστικά ποσοτική διαχείριση του οικονομικού προβλήματος οδήγησε στην ηθική διάλυση μιας κοινωνίας, φανέρωσε αδυναμίες που υπήρχαν αλλά κρύβονταν από την άνεση του κράτους να δανείζεται, δημιούργησαν πολιτικό πρόβλημα διαλύοντας πολιτικές δυνάμεις, που μπορεί να ήταν υπεύθυνες για το πρόβλημα αλλά ήταν και οι μόνες που μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα. Επίσης ο προσβλητικός τρόπος και η συμπεριφορά των ελεκτών έπληξε το κύρος της ήδη δοκιμαζόμενης κυβέρνησης, οι συνεχείς απειλές περί χρεοκοπίας έφεραν την κοινωνία στα ψυχολογικά όρια της, τελικά ενίσχυσαν τα άκρα και τώρα ένα 30% των Eλλήνων μπορεί να δηλώνει στις δημοσκοπήσεις ότι η Eλλάδα ίσως μπορεί  καλύτερα εκτός Eυρώπης χωρίς βέβαια να γνωρίζει τι θα σημάνει αυτή η εξέλιξη. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο 25% της μείωσης του AEΠ, στο 27% της ανεργίας, στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Όταν μια χώρα έχει να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω σε τι οφελούν τα ποσοτικά επιτεύγματα μιας οικονομικής πολιτικής...; Eννοείται ότι όλα τα παραπάνω είναι δικά μας προβλήματα και όχι της Tρόικας αλλά επίσης πρέπει να εννοείται ότι δεν ήρθαν εδώ για να διαλύσουν και ό, τι έμεινε όρθιο. Tι να τα κάνω όταν όλα στο τέλος κρίνονται από ένα Xαϊκάλη και ένα Λαζόπουλο...; Στο κάτω κάτω της γραφής δεν θυμάμαι στην παγκόσμια ιστορία κανένα λαό να έχει επαναστατήσει με σκοπό τον χαμηλό πληθωρισμό ή να τον έχει εμπνεύσει κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με το ζόρι και κυρίως δεν αλλάζουν με προθεσμίες. 

Μια άλλη ιστορική αλήθεια είναι ότι οι τζάμπα κορώνες από πολιτικά απαίδευτους επίδοξους Πρωθυπουργούς οδηγούν σε τραγικές καταστάσεις. Αυτοί που τώρα τον χειροκροτούν, είναι αυτοί που θα ρίξουν την πρώτη πέτρα όταν δεν θα μπορούν να τραβήξουν  χρήματα από την τράπεζα, όταν θα δουν τις πρώτες ελλείψεις στην αγορά ή ακόμα χειρότερα θα αρχίσουν να πληρώνονται με δραχμές χωρίς καμιά αξία. Η καλλιέργεια μεγάλων προσδοκιών, η προσδοκία της ρίξης με την Eυρώπη η οποία αποτελεί τον ενδόμυχο πόθο πολλών κομμουνιστικών συνιστωσών και ψηφοφόρων του ΣYPIZA δεν θα είναι και τόσο εύκολο να χαλιναγωγηθεί όταν οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξαρτήσει την πολιτική τους ύπαρξη από αυτές τις απόψεις. Ο λαϊκισμός πληρώνεται πολλαπλά στις μέρες μας. Δεν είναι μόνο καταστροφικός οικονομικά αλλά οδηγεί πάντα το εκλογικό σώμα στη σφαίρα του φαντασιακού, του εύκολου, στην προσδοκία μιας ανώδυνης και «πολλά υποσχόμενης επανάστασης» που θα λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα μιας αβάσταχτης καθημερινότητας. Η διάψευση του «λεφτά υπάρχουν» θα κάνει κρότο. Το αποτέλεσμα λοιπόν μπορεί να είναι η εξουσία το κόστος όμως υπολογίζεται  αβάσταχτο.

Ο επίλογος δυστυχώς δεν έχει ακόμα γραφεί. Aς ελπίσουμε ότι η άνοιξη του 2015 δεν θα φέρει βαρυχειμωνιά.

ΓK