«Ποτέ δεν ήκουσα νεάνιδα γελώσαν τόσον ευήχως, τόσον αρμονικώς. Ποτέ δεν εγνώρισα γέλωτα περιέχοντα τόσην έκφρασιν, τόσην ρητορικήν ακρίβειαν και ποικιλίαν. Hμείς οι άλλοι γελώμεν, ως κράζουσιν αι χήνες, αμεταβλήτως σχεδόν εν πάση περιπτώσει. Eν τω γέλωτι της κόρης εκείνης ηδύνατο να διακρίνης όχι μόνον την εκάστοτε αιτίαν αυτού, αλλά και όλας τα φάσεις της θυμικής αυτής καταστάσεως, εξ ης προήρχετο, υφ’ ων συνωδεύετο. Θα έλεγες ότι εν αυτή το έργον του γελάν δεν ήτον ανατεθειμένον εις τα σαρκικά νεύρα και τας φυσιογνωμικάς του σώματος κινήσεις, αλλ’ εξετελείτο απ’ αρχής μέχρι τέλους παρ’ αυτής της ψυχής επί των χορδών μυστηριώδους αρμονικού τινος οργάνου, τούθ’ όπερ έκαμνε τον γέλωτα της παρθένου να είναι εκφραστικώτερος, μουσικώτερος, αϋλώτερος πάσης ενάρθρου φωνής και λογικής γλώσσης.»
Από το διήγημα «Mεταξύ Πειραιώς και Nεαπόλεως» του Γεωργίου Βιζυηνού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου