περί προσφυγικού...

Η ιστορία είναι γνωστή. Με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είχε ήδη σταλεί το σήμα στην Τουρκία ότι η Ελλάδα μπορεί να υποδεχτεί, να φροντίσει και να προωθήσει στην Ευρώπη ένα αριθμό προσφύγων και μεταναστών που μετριέται σε εκατομμύρια. Οι επόμενοι μήνες επιβεβαίωσαν πανηγυρικά και τις διακηρύξεις και τις προθέσεις της νέας τότε κυβέρνησης. Έκλεισε το κέντρο μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, υιοθέτησε μια πολιτική ανοιχτών συνόρων, δεν διαχώριζε τους μετανάστες από τους πρόσφυγες και τους προωθούσε σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Οι δηλώσεις «οι μετανάστες λιάζονται και μετά εξαφανίζονται…» μπορούν να περιγράψουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε η κυβέρνηση το τεράστιο πρόβλημα της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης.

            Το άλλοθι της κυβέρνησης είναι ότι η προσφυγική κρίση θα προέκυπτε ούτε ή άλλως και δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από καμιά κυβέρνηση.  Αυτή η τοποθέτηση της κυβέρνησης σχεδόν καταργεί την πολιτική. Το προσφυγικό πρόβλημα υπήρχε και πριν εκλεγεί η σημερινή κυβέρνηση. Ο κίνδυνος της τρομακτικής αύξησης των μεταναστευτικών και  προσφυγικών ροών ήταν πάντα ορατός. Η κυβέρνηση από ιδεοληψία αλλά και εγκληματική ανικανότητα αγνόησε τον κίνδυνο και ίσως και κάποιοι σκέφτηκαν ότι η Ευρώπη θα υποδεχόταν συνεχώς όποιον έμπαινε στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση δεν προέβλεψε το προφανές. Έπρεπε να είναι πιο συνετή, να περιορίσει τις δηλώσεις πριν ακόμα εκλεγεί και να υποδέχεται όσους μπορεί να ελέγξει και να φροντίσει. Ακόμη και το «κάλεσμα» αυτών των ανθρώπων έχει ευθύνες, πολιτικές και ηθικές. Οι συνέπειες της κυβερνητικής στάσης αποδεικνύονται τραγικές και μάλλον μοιραίες.

            Η Ευρώπη σταμάτησε να δέχεται πρόσφυγες και μετανάστες. Οι περισσότερες κυβερνήσεις της Ευρώπης με την πίεση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης έκλεισαν τα σύνορα για οποιονδήποτε περνά από την Ελλάδα. Είτε με το «δεν μπορούμε» είτε με το «δεν θέλουμε» οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αλλά και οι λαοί δεν επιθυμούν να φορτωθούν ένα ακόμη πρόβλημα. Η κατηγορία «περί μονομερών ενεργειών» δεν ευσταθεί γιατί όλες οι κυβερνήσεις τα ίδια κάνουν. Έτσι χιλιάδες πρόσφυγες, σίγουρα περισσότεροι από εκατό χιλιάδες, εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα. Με την ελαφρότητα που τη διακρίνει  η κυβέρνηση είναι εκτεθειμένη τόσο στην Ευρώπη, μια που δεν προστάτευσε τα σύνορά της από τις προσφυγικές ροές ούτε διαχωρισμό των προσφύγων από τους μετανάστες έκανε, όσο και στους πρόσφυγες που ούτε να τους στεγάσει μπορεί, ούτε να τους σιτίσει, παρά τους αφήνει να κοιμούνται και να αρρωσταίνουν, μικρούς και μεγάλους, στον χειμωνιάτικο καιρό της Ειδομένης και αλλού. Η απουσία του Κράτους στην Ειδομένη όπου χιλιάδες πρόσφυγες περιμένουν σε καλοκαιρινές σκηνές απλωμένες στη λάσπη, και με κάποιες φιλανθρωπικές ΜΚΟ να φέρνουν κάποιο φαγητό μας ντροπιάζει κυρίως ως πολιτισμένο Κράτος. Είναι υποκρισία να κατηγορεί η κυβέρνηση χώρες όπως την Αυστρία ή την Ουγγαρία για «ακροδεξιές» όταν η ίδια δημιούργησε και ανέχεται το θέαμα της Ειδομένης. Οι Ευρωπαίοι μπορεί συμπεριφέρονται κυνικά αλλά Ειδομένη δεν έχουν. Δεν είναι φιλάνθρωπος αυτός που αφήνει τους ανθρώπους να βουλιάζουν στις λάσπες, που δεν παρέχει περίθαλψη στους αρρώστους, που δεν εξασφαλίζει τις υποδομές για μια αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων. Κανείς τους δεν υπερασπίζει καμιά «ευρωπαϊκή αξία». Όσο για τους νεκρούς του Αιγαίου υπεύθυνοι είναι αυτοί που βάζουν τους πρόσφυγες στη βάρκα αλλά και αυτοί που δημιουργούν τις συνθήκες για να μπουν οι πρόσφυγες στη βάρκα.

            Η προστασία των συνόρων είναι υποχρέωση και δικαίωμα κάθε χώρας. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να φυλάει τα σύνορά της. Όταν το έλεγαν στην κυβέρνηση και μέσα από τη χώρα και από έξω ο Πρωθυπουργός ή δεν καταλάβαινε που βρίσκονται τα θαλάσσια σύνορα ή «αγανακτούσε» ταυτίζοντας τη φύλαξη με το βούλιαγμα των μεταναστών… Τώρα που κάλεσε το ΝΑΤΟ να τα φυλάει θα βουλιάζουν τις βάρκες…; Η παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι πολύ επικίνδυνη για τα εθνικά μας θέματα. Είναι αυτό που πάντα θέλαμε να αποφύγουμε ως συνέπεια κάποιου θερμού επεισοδίου με την Τουρκία στο Αιγαίο. Η διπλωματία των γκρίζων ζωνών της Τουρκίας επανέρχεται με κίνδυνο το ΝΑΤΟ να την δικαιώσει εν μέρει. Απόδειξη της διπλωματικής επιθετικότητας των Τούρκων είναι ότι ο Πρωθυπουργός δεν κατάφερε να προσγειωθεί στην Ρόδο αφού το πρωθυπουργικό αεροσκάφος χαρακτηρίζεται στρατιωτικό. Το ίδιο και με τα Σκόπια που αναβαθμίστηκαν και πλέον ως «Μακεδονία» κοντεύουν να αποτελέσουν τα σύνορα της Ευρώπης. Η ανευθυνότητα, η άγνοια των θεμάτων, η αδυναμία κατανόησης της διεθνούς κατάστασης μπορεί να προκαλέσει ακόμα και αδιόρθωτη βλάβη στα εθνικά συμφέροντα.

            Μέσα σε όλο αυτό το δράμα φαίνεται και η ανυποληψία της ελληνικής κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Η Ελλάδα που παρακαλεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για την επόμενη «δόση», δεν μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά της, προωθεί πρόσφυγες, μετανάστες και όποιον άλλο καλό ή κακό στην Ευρώπη, καλεί το ΝΑΤΟ για τη φύλαξη των συνόρων της, δεν διαχωρίζει πρόσφυγες από μετανάστες και έχει έναν πρωθυπουργό που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του φανερώνει την ακαταλληλότητά του. Για την Ευρώπη και τον κόσμο είμαστε αυτό έλεγαν οι παλιότεροι «οι τελευταίοι του χωριού…». Συνεχώς χωρίς να αποδεικνύουμε τίποτα ζητάμε βοήθεια, αφού πρώτα και ξιπασμένα φτύνουμε εκεί που την επόμενη στιγμή γλείφουμε.

            Ο πάντα συναισθηματικός ελληνικός λαός ανταποκρίνεται στην ανάγκη αυτών των ανθρώπων με αυτό το υπέροχο φιλότιμο που ίσως μόνο εμείς εκφράζουμε με τόσο ενθουσιασμό. Αλλά με το συναίσθημα δεν κάνει κανείς πολιτική και δεν φέρνει ποτέ μόνιμα αποτελέσματα. Είναι ανάγκη η χώρα να καταλήξει πόσους μπορεί να ενσωματώσει - που σίγουρα δεν είναι πολλοί – και πώς· αν και φοβάμαι ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις ή είναι έτοιμη μια κοινωνία ή όχι. Πρέπει όμως οπωσδήποτε να φανεί κυρίαρχη και υπεύθυνη. Το φιλότιμο που σήμερα φανερώνει ο ελληνικός λαός θα αλλάξει γρήγορα και δυσάρεστα, όταν θα φανούν οι δυσκολίες προσαρμογής. Δεν αξίζει καν, ακόμα, να σχολιαστούν οι δηλώσεις περί λύσης του δημογραφικού προβλήματος από μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ανατολής. Ο Ελληνισμός δεν είναι πληθυσμός, είναι τρόπος βίου. Μπορεί να ενσωματώσει μόνο όσους ασπάζονται τις αρχές και τις αξίες του κι όχι λαούς που τίποτα κοινό, εκτός από τα κινητά τηλέφωνα, δεν έχουν με τον δυτικό πολιτισμό.

            Η Ελλάδα περνά τη χειρότερη περίοδο από το 1974 και μία από τις χειρότερες μετά τον πόλεμο. Οι κίνδυνοι δεν είναι πιθανοί αλλά πραγματικοί. Η ανέτοιμη χώρα μας, αντιμετωπίζει πραγματικό κίνδυνο αλλοίωσης πληθυσμού, ασφάλειας, ανθρωπιστικής καταστροφής, ακόμα και συνόρων. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως οι κοινωνίες θωρακίζονται γερά πίσω από ένα ισχυρό πολιτιστικό δεδομένο, που στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει, ένα ικανό κράτος που δεν έχουμε, μια εμπνευσμένη ηγεσία που δεν είμαστε ικανοί να εκλέξουμε. Η παρακμή μας είναι συνολική και την πληρώνουμε.

ΓΚ