Στα χρόνια των Μνημονίων η ελληνική κοινωνία,
χωρίς να το καταλάβει ποτέ, ήρθε αντιμέτωπη με πολλά διλήμματα. Η συνετή
οικονομική πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε αρχές, αξίες και να προωθεί την όσο
το δυνατόν αειφόρο ανάπτυξη. Μια υγιή οικονομική ανάπτυξη που θα δίνει πολλές
ευκαιρίες στους πολίτες, θα προστατεύει τους οικονομικά αδύνατους, οι οποίοι
δεν δικαιούνται μόνο την ελεημοσύνη του Κράτους αλλά παραπάνω ευκαιρίες. Η
παραγωγικότητα των Ελλήνων είναι πάντα το ζητούμενο και τελικά αυτό που
ονομάζουμε ανάπτυξη. Γι’ αυτό και ό,τι εμποδίζει την παραγωγικότητα πρέπει να το
αντιμετωπίσουμε και ό,τι την προωθεί θα πρέπει να το κάνουμε δικό μας, να το
ασπαστούμε. Δυστυχώς η πρόνοια του Κράτους έρχεται μετά την παραγωγή πλούτου.
Για να μοιράσεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις, να είναι δικό σου. Βέβαια
υπάρχουν και οι αντικειμενικές συνθήκες όπως το διεθνές περιβάλλον, οι
υποχρεώσεις της χώρας κ.ά. που άλλες φορές βάζουν φρένο ή και την βοηθούν.
Εννοείται
ότι με τις παραπάνω απλές παραδοχές δεν μπορεί να διαφωνήσει κανένας. Όταν όμως
έρχεται η ώρα των αποφάσεων ο καθένας δρα με το «καλά και συμφέροντα ταις
ψυχαίς ημών…», δίνοντας φυσικά το δικό του περιεχόμενο στη χριστιανική δέηση…
Θέλουν
να έχουν ένα μεγάλο κράτος, να το βλέπουν έξω από την είσοδο του σπιτιού τους,
συνεχώς να τους υπηρετεί αλλά να μην πληρώνουν φόρους… και μάλιστα να πληρώνουν
άλλοι…
Βρίζουν
συνεχώς τις κρατικές υποδομές, είναι γεγονός ότι δεν μπορούν να εκσυγχρονιστούν
με κρατικά λεφτά αλλά δεν επιθυμούμε τα λεφτά των άλλων που έρχονται για να
επενδύσουν…
Θέλουν
δουλειές αλλά δεν θέλουν επενδύσεις· όταν εκδηλώνεται η πρόθεση για κάποια
επένδυση θυμόμαστε όλα αυτά που ποτέ δεν μας απασχόλησαν… το περιβάλλον, ο
δημόσιος πλούτος που πρέπει να αποδοθεί στους πολίτες (άραγε τι σημαίνει
αυτό..;), το τίμημα, αντισταθμιστικά οφέλη… … …
Θεωρούν
εθνικό πλούτο ό,τι κάθεται… Βλέπουν ένα δημόσιο κτίριο να ρημάζει, μια δημόσια
γη να χορταριάζει, και το «χαιρόμαστε». Πολλές φορές ανεχόμαστε και να
καταλαμβάνεται από αναρχικούς, τοξικομανείς και λοιπούς περιθωριακούς … Ό,τι
θεωρείται κρατικό δεν πρέπει να πειράζεται, δεν πρέπει ιδιωτικά λεφτά να
χρησιμοποιούνται για την αξιοποίησή του…
Όλοι
θεωρούν ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγές… Είναι κοινή αντίληψη ότι κακές
οικονομικές, επαγγελματικές, κοινωνικές συνήθειες πρέπει να κοπούν…Όταν όμως οι
αλλαγές δίκαια τους αγγίζουν, αποδεικνύεται ότι όλοι θέλουν αλλαγές, αλλά για τους
άλλους…
Είναι
έμπρακτα αλληλέγγυοι σε όποιον έχει ανάγκη…, αλλά δεν θεωρούν και επιτακτικό να
βγει ο «χειμαζόμενος» πολίτης από τη δύσκολη θέση. Ένα πακέτο μακαρόνια, ένα
πιάτο γεμιστά και «το πρόβλημα σχεδόν λύνεται»…
Θεωρούν
ύποπτο όποιον είναι πετυχημένος στη δουλειά του. Δαιμονοποιούν το κέρδος· γι’
αυτό και όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις βρίσκονται υπό συνεχή «κοινωνικό
έλεγχο»…
Μπερδεύουν
πάντα την αξία με την επιτυχία… και δεν αποδέχονται τίποτα από τα δυο.
Οι
Έλληνες αγαπάνε τη δικαιοσύνη. Χρησιμοποιούν δε συχνά τον όρο «κοινωνική
δικαιοσύνη». Ωστόσο, χωρίζουν τους εργαζομένους σε δυο κατηγορίες. Τους δημόσιους
και τους ιδιωτικούς… Οι ιδιωτικοί απολύονται, μειώνονται οι αποδοχές τους, βάζουν
πλάτη για τις επιχειρήσεις τους, αντιμετωπίζουν την ανεργία… Οι δημόσιοι από
την άλλη δεν πρέπει να απολύονται, οι αποδοχές τους πρέπει να είναι πάντα
ψηλότερες από αυτές του ιδιωτικού τομέα, δεν αξιολογούνται, έχουν δικαίωμα στην
ανεπάρκεια, στην τεμπελιά, ακόμα και κατηγορούμενοι παίρνουν μέρος του μισθού τους
που μπορεί να είναι και μεγαλύτερο από ένα μισθό του ιδιωτικού τομέα… Οι
καθαρίστριες ενός υπουργείου είναι σημαντικότερες από εκατομμύρια ανέργων του
ιδιωτικού τομέα…
Οι Έλληνες κατηγορούν τους πολιτικούς
για τα ψέματά τους, ρίχνουν μάλιστα όλο το φταίξιμο για την οικονομική κρίση
και τα δικά τους προβλήματα σ’ αυτούς, ταυτόχρονα όμως είναι έτοιμοι να
πιστέψουν το πιο εξόφθαλμο ψέμα… «Αν δεν
τάξεις, δεν σε ψηφίζουν…» , δήλωσε πρόσφατα ένας υπουργός και έχασε την
καρέκλα του… Αυτοί που ακόμα τάζουν συνεχίζουν να την ζεσταίνουν…
Οι
Έλληνες είναι υπερήφανοι για την ιστορία
τους, για τα φώτα που έδωσαν στην ανθρωπότητα, για το παρελθόν τους…
Διακατέχονται πάντα όμως από «το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας», θεωρούν τη χώρα
φτωχή, χωρίς δυνατότητες… Μία κατάσταση που οδηγεί σε μια έλλειψη κάθε
συλλογικής αλλά και εθνικής φιλοδοξίας… Φοβόμαστε τους πάντες…
ΓΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου