Κυβερνητική παρακμή...

« Long live our sublime socialist Motherland.
Long live our great Stalin ! » (1935),
Να μια καλή ιδέα για το επόμενο βήμα
στην προπαγάνδα...

Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου.

Ναπολέων Βοναπάρτης

Το προφίλ της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ξεκάθαρα εθνικολαϊκιστικό. Θυμίζει, πάντα επί το φαιδρότερο, τη ρητορία Ανδρέα Παπανδρέου. Εννοείται ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική στόχευση και το μόνο άγχος είναι το πώς θα διατηρηθούν τα ίδια πρόσωπα στην εξουσία. Η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά προσπαθεί να συνεχίσει τη διαχείριση των δικών της μνημονίων με στήριγμα μια προπαγάνδα με επιχειρήματα επιπέδου καφενείου. Ο συνδυασμός πραγματικής πολιτικής, ύφους και επικοινωνίας είναι το παράδειγμα πολιτικής παρακμής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μάλιστα, καταργεί την πολιτική· και αυτό γιατί η σημερινή κυβέρνηση κρύβεται πίσω από τους θεσμούς για να δικαιολογήσει τα όποια περιοριστικά μέτρα. Αν και αυτή περίπου ήταν η προσέγγιση και των προηγούμενων, ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει κορυφώσει μην αναλαμβάνοντας στα λόγια τη κυριότητα των μέτρων και εμφανίζοντας ό,τι δυσάρεστο ως προσταγή των θεσμών. Η άποψη ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική που δεν θέλει, δεν πιστεύει και επικρίνει σε κάθε ευκαιρία, ότι το κοινοβούλιο νομοθετεί αυτά που δεν εγκρίνει η κυβερνητική πλειοψηφία πρώτα είναι γελοίο να λέγεται δεύτερον αλλά κυριότερο ακυρώνει τους θεσμούς της ελληνικής δημοκρατίας και πλήττει ακόμα περισσότερο το κύρος της πολιτικής τάξης. Είναι γελοίο η Βουλή να νομοθετεί και ο Υπουργός να βάζει κάποια αστεία εμπόδια για να εισπράξει ίσως κάποιους επαίνους από την ΑΥΓΗ. Ο πολίτης περιμένει από τους πολιτικούς να αναλάβουν την ευθύνη. Γι’ αυτό ψήφισε και το 2012 και το 2015. Δεν επιτρέπεται η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία να κρύβονται πίσω από τους θεσμούς στην αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης.

Η δεύτερη απόδειξη πολιτικής παρακμής είναι η χαρακτηριστική ασυνέπεια… Την ίδια στιγμή που «αγανακτούν» με τους θεσμούς καμαρώνουν για το κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα, για την πιθανότητα ανάπτυξης 2,5% το 2017, για όλα όσα έρχονται μετά την εφαρμογή των Μνημονίων, μια και οι ίδιοι δεν έχουν νομοθετήσει τίποτα, και σίγουρα τίποτα το αναπτυξιακό… Η όποια ανάπτυξη προκύψει έρχεται ως συνέπεια της πτώσης των αξιών (ακίνητα, εργασία, υπηρεσίες) που έφερε η ύφεση των προηγούμενων χρόνων. Σε καμιά περίπτωση δεν προκύπτει από την υπερφορολόγηση (εξ ου και πρωτογενές πλεόνασμα) και την εφαρμογή περιοριστικών μέτρων 3,5δις ήδη, 5,4δις σε λίγο και πιθανόν 3,6 στο μέλλον… και όλα σχεδόν από φόρους… μια και η κομματική πελατεία του δημοσίου φαίνεται να μεγαλώνει και δεν είναι καλό για το κόμμα να πειραχτούν αργόσχολοι, επίορκοι, άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί… … …

Η κατάληψη του δημοσίου επίσης δεν είναι απλά μια κακή συνήθεια ή μόνο μια αποκατάσταση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ… Είναι μια απόδειξη δύναμης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητεί την παράδοση όσων ακόμα αντιστέκονται με κριτική με την ισχυρή προπαγάνδα της ΕΡΤ, με σκληρές και παρακμιακές δηλώσεις σαν του υπουργού Πολάκη, με επίθεση σε όποιο μέσο ασκεί κριτική αλλά και την τοποθέτηση σε καλές θέσεις του Κράτους φίλων και στελεχών του κόμματος… Οι μάζες συχνά γοητεύονται από τη δύναμη ή απλά τη φοβούνται, άλλοι ακολουθούν τυφλά και άλλοι πιστεύουν ότι μπορούν να βολευτούν ή να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, ιδιαίτερα στο δημόσιο, ακολουθώντας τον ισχυρό… Το ξαναζήσαμε με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, τώρα το ίδιο εργαλείο διαφθοράς του λαού το χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ…

Η δύναμη σήμερα περνά και μέσα από τον έλεγχο της  ενημέρωσης. Σήμερα ο υπουργός «μεγαλόψυχα» είπε ότι μπορεί να δώσει και πέντε άδειες λειτουργίας σε τηλεοπτικούς σταθμούς… Στην υπηρεσία της κυβέρνησης τρεις κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, και τέσσερις ή πέντε πανίσχυροι ιδιωτικοί… που θα ελέγχουν την ενημέρωση των πολιτών αλλά και τα μηνύματα που στέλνονται στους πολίτες. Αν δεν γνωρίζαμε ότι η διαπλοκή δεν έχει μπέσα, θα μιλούσαμε για ένα τύπου λατινικής Αμερικής ολοκληρωτισμό.

Η ισοπέδωση προς τα κάτω είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης. Δεν αξίζει σύμφωνα με τον υπουργό να αριστεύει, δεν πρέπει να ικανοποιείται η φιλοτιμία εργαζομένων, δεν πρέπει να στηρίζεται η φιλοδοξία των επιχειρηματιών, δεν πρέπει να ενθαρρύνεται η όποια καλή προσπάθεια… Πρώτα το «δικαίωμα» και μετά το καθήκον… Κάπου εδώ στα πλαίσια πάντα του λαϊκισμού έρχεται και το ταξικό μίσος ως εργαλείο φανατισμού... Είναι ένοχος αυτός που κερδίζει, είναι ένοχος αυτός πετυχαίνει, είναι ύποπτος αυτός που φοράει γραβάτα· και το ταξικό μίσος το σπέρνουν αυτοί που έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων σε τράπεζες εσωτερικού και εξωτερικού, και που έγιναν πλούσιοι ή από κληρονομιά (σύμφωνα με δηλώσεις τους) ή όταν κυβερνούσαν οι προηγούμενοι...

Ο ερασιτεχνισμός που φαίνεται σε κάθε κυβερνητική πρακτική αντιμετωπίζεται επικοινωνιακά με την «καλλιέργεια χαμηλών προσδοκιών» σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας… Ποιος ενδιαφέρεται για την παιδεία…; Ποιος ενδιαφέρεται για την υγεία…; Δήθεν διάλογοι για όλα τα θέματα που σταματούν με μια υπουργική απόφαση που υποβαθμίζει τα πάντα… Ο αποκλεισμός των παιδιών των άνεργων γονέων από τα ολοήμερα σχολεία, τα προβλήματα στα νοσοκομεία αντιμετωπίζονται ως μοίρα, ως αναπόφευκτο τη στιγμή που έχουν προσληφθεί ως μετακλητοί υπάλληλοι χιλιάδες ακατάλληλοι σε απίστευτες θέσεις με ιδιαίτερα προνόμια… Είναι αστείο να μην έχει δάσκαλο το παιδί και να προσλαμβάνεται ο ανειδίκευτος φίλος του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου… Και μέσα σ’ όλα αυτά διαπιστώθηκε ότι ανέβηκε το μισθολογικό κόστος του δημοσίου…

Η «κατανόηση» της βίας και της ανομίας αποτελεί πλέον επίσημη κυβερνητική γραμμή, όταν αυτή εκφράζεται από αριστερές οργανώσεις. Στη Μαρφίν κάηκαν ζωντανοί τρεις άνθρωποι. Ο υπουργός Κατρούγκαλος σε τοποθέτησή του μέσα στη Βουλή αντί να καταδικάσει, να εκφράσει τη λύπη του, να ζητήσει τη σύλληψη και την καταδίκη των ενόχων θυμήθηκε την αντιμνημονιακή αντίσταση της ημέρας εκείνης… Είναι πολιτισμική παρακμή, είναι ανήθικο, είναι πολιτικός αμοραλισμός να τοποθετείς στην ίδια πρόταση τέσσερις χαμένες ανθρώπινες ζωές και μία διαδήλωση και να στέκεσαι όχι στην απώλεια τεσσάρων ανθρώπων αλλά στο γεγονός ότι κάποιοι δεν πήγαν στη διαδήλωση εξαιτίας του γεγονότος…

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώσει την κακή ποιότητά του… Είμαι σίγουρος όμως ότι θα την πληρώσει ο τόπος, η πατρίδα. Ο Ναπολέων είχε πει κάποτε ότι «Απ' τη στιγμή που ο όχλος αρπάξει την εξουσία, ονομάζεται Λαός. Αν ο ίδιος όχλος ηττηθεί, κρεμάνε μερικούς φουκαράδες που τους αποκαλούν κλέφτες και αλιτήριους. Έτσι είναι καμωμένος ο όχλος: Ήρωες ή κλέφτες, ανάλογα με την έκβαση της μάχης.». 

ΓΚ