Η υπεραπλούστευση στην περιγραφή μιας κοινωνικής κατάστασης είναι μια παθογένεια του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού δημόσιου λόγου. Στην Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί από δημοσιογράφους για εμπορικούς λόγους, από πολιτικούς αρχηγούς και χώρους ως επιχειρηματολογία με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, τη συναντάς παντού. Αν ένας πολίτης όμως ευαίσθητος για τα ιδιωτικά του προβλήματα μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος που ο λόγος του παράγει πολιτικό αποτέλεσμα οφείλει να είναι προσεκτικός. Η υπεραπλούστευση καταργεί τον ορθό λόγο, κάνει τον λαό «μάζα», έτοιμο να πυροβολήσει τα πόδια του. Τα συνθήματα της τελευταίας εξαετίας, μετά από μια χρεοκοπία, συνοψίζονται ως εξής: «Δεν μας αρέσει το Μνημόνιο…; θα σκίσουμε το Μνημόνιο», «Είναι χαμηλές οι συντάξεις…; Θα αυξήσουμε τις συντάξεις… ή θα δώσουμε 13η σύνταξη», «Είναι μεγάλο το δημόσιο χρέος…; Θα διαγράψουμε το χρέος…!», «Είναι υψηλή η φορολογία…; Δεν πληρώνω…»… Το τελευταίο που ακούγεται είναι επειδή δεν μας αρέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαλυθεί… Μάλιστα λίγα λεπτά μετά το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit με 52% ήρθαν και οι πρώτες «σοβαρές» εκτιμήσεις για τη γερμανική λιτότητα, για τον νεοφιλελευθερισμό και άλλες γελοιότητες που καμιά σχέση δεν έχουν με αποτελέσματα οριακά, που γρήγορα μπορούν να θεωρηθούν σωστά ή λάθος και τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί και να ανατραπούν· εμείς οι Έλληνες ξέρουμε από ανατροπές αποτελεσμάτων, διαψεύσεις προσδοκιών και άλλα παρόμοια. Το χειρότερο είναι ότι τις ανοησίες ασπάστηκε δημοσίως και πρώτος και μόνος στην Ευρώπη ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ακούστηκε σαν να ασπάστηκε την επιχειρηματολογία Φάραζ, σαν να δικαιολόγησε πλήρως, σαν να συμφώνησε, σχεδόν σαν να χάρηκε.
Πρώτα απ’ όλα η Βρετανία δεν εφάρμοσε καμιά γερμανική λιτότητα. Είχε τη δική της οικονομική και νομισματική πολιτική. Εξαιρέθηκε από υποχρεώσεις προς την ΕΕ όσο καμιά άλλη χώρα και ακολουθούσε τον δικό της δρόμο όποτε ήθελε εντός της ΕΕ και όποτε ζητούσε εκτός των κανόνων της ΕΕ. Μάλιστα είναι η πέμπτη οικονομία στον κόσμο, με ανάπτυξη στο 2% - 3% και ανεργία στο 5%. Είναι μια χώρα που επιλέγεται για τα πανεπιστήμιά της και για τις ευκαιρίες που προσφέρει η οικονομία της. Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν λίγο καιρό δικαίωσαν την κυβέρνησή τους δίνοντας της μεγάλη πλειοψηφία. Προφανώς έχει και προβλήματα αλλά η ΕΕ δεν έχει καμιά συμμετοχή σ’ αυτά. Η Βρετανία για τους πολίτες της, ιδιαίτερα τους μεγαλύτερους σε ηλικία, είναι μια χώρα που πρέπει να πρωταγωνιστεί όπου συμμετέχει. Η συμμετοχή της σε όλες τις εκστρατείες των ΗΠΑ το αποδεικνύει. Ίσως και ο πόλεμος των νήσων Φώκλαντ των 2.000 κατοίκων στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ωκεανού. Δεν θα μπορούσαν οι Βρετανοί, ιδιαίτερα αυτοί που μεγάλωσαν ως νικητές του β’ παγκοσμίου πολέμου, «την καλύτερη στιγμή τους», να συμμετέχουν σ’ ένα οργανισμό που την πρωτοκαθεδρία έχει η Γερμανία και οι δορυφόροι της. Το παραπάνω είναι μία ερμηνεία του οριακού αποτελέσματος. Δεν είναι φυσικά η μία και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Θα πρέπει να δούμε πού θα καταλήξει η σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολίτες που ονειρεύονται μια έξοδο της χώρας από την ΕΕ ή μια διάλυση της ΕΕ. Δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστές. Υπάρχουν και μερικοί που μεγάλωσαν μαθαίνοντας να μισούν τη Δύση απολαμβάνοντας μέχρι το μεδούλι από την άλλη τα καλούδια που τους πρόσφερε ο Δυτικός τρόπος ζωής και ιδιαίτερα η ΕΕ. Υπάρχουν και αυτοί που διαθέτουν οικονομική ασφάλεια και μπορούν να κάνουν και τον επαναστάτη(!), υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν τόσο σίγουρο τον μισθό τους που ακόμα και αν διαλυθεί η χώρα κάποιος θα φροντίσει για το μηνιάτικό τους. Η υπεραπλούστευση του λαϊκισμού στην αποθέωσή της.
Η Ελλάδα χρωστάει πολλά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αν κάτι μπορούμε να ξεχωρίσουμε είναι ότι στάθηκε ανώτερος του λαού του, επέλεξε και κατάφερε, μόνο χάρη στην προσωπική του ακτινοβολία, να εντάξει την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ· και τότε ακόμα, αν ψήφιζε ο ελληνικός λαός θα επέλεγε συντριπτικά την απομόνωση. Η Ελλάδα χάρη στη συμμετοχή της στην ΕΕ κατάφερε να έχει την πιο σταθερή προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία στην ιστορία της. Η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία σταθερή, ο λαός υπεύθυνος για τις σωστές ή λάθος επιλογές του. Ας διαβάσουμε ποια ήταν η ποιότητα της δημοκρατίας, του πολιτεύματος όλα τα προηγούμενα χρόνια της νεότερης πολιτικής ιστορίας μας. Προφανώς «η δημοκρατική ευαισθησία των Ελλήνων» δεν υπήρξε αρκετή για ένα σταθερό και δημοκρατικό πολίτευμα.
Η Ελλάδα κατάφερε όλα τα χρόνια της συμμετοχής της σημαντικές οικονομικές ενισχύσεις που την εκσυγχρόνισαν, βελτίωσαν τις υποδομές της και αύξησαν το εισόδημα των Ελλήνων που έγιναν πλουσιότεροι από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία τους. Επίσης τα ελληνικά προϊόντα μπορούν να βρίσκουν αγορές και οι Έλληνες πολίτες να βρίσκονται εύκολα σε χώρες της Ευρώπης για σπουδές, για καριέρα, για επιχειρήσεις. Ξένες εταιρείες έχουν την ελευθερία, την ευκολία να επενδύσουν σε μια χώρα που ακόμα και τώρα στη χειρότερη στιγμή είναι πλουσιότερη απ’ όλες τις βαλκανικές χώρες που είχαν επιλέξει τον γνωστό άλλο δρόμο. Το εύκολο χρήμα διευκόλυνε τις κάθε είδους επενδύσεις σε όλους τους τομείς τις οικονομίας. Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας δεν οφείλεται μόνο στο ταλέντο ή την εργατικότητα των Ελλήνων.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής η Ελλάδα μπορεί να προωθεί τα συμφέροντά της μιλώντας με τους ισχυρότερους και δεν στέκεται μόνη και απαξιωμένη γεωπολιτικά. Η Ελλάδα δεν μπορεί μόνη της να αντιμετωπίσει τους κινδύνους, τις προκλήσεις της εποχής μας, ακόμα και τις δικές της αδυναμίες. Δεν υπάρχει πτυχή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής που να μην εμπλέκεται με κάποιο τρόπο η ΕΕ.
Το κυριότερο όμως επιχείρημα υπέρ της ΕΕ είναι στο τι υπήρχε στην Ευρώπη πριν την ΕΟΚ, πριν την απόφαση των χωρών της Ευρώπης για στενότερη συνεργασία. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, συνεχείς συγκρούσεις και διαμάχες ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Είναι ενδεικτικό ότι πριν τον α’ παγκόσμιο πόλεμο οι εμπορικές σχέσεις των ευρωπαϊκών λαών είχαν κορυφωθεί. Ο εθνικισμός όμως τα διέλυσε όλα πολύ γρήγορα. Τίποτα στη ζωή των λαών δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν χαρίζεται. Αν δει κάποιος τους κατεξοχήν εκφραστές της διάλυσης της ΕΕ, αυτούς που καρπώνονται την όποια δυσαρέσκεια εναντίον της ΕΕ, βλέπει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για νοσταλγούς των ναζί, ξενοφοβικούς, ακροδεξιούς, λαϊκιστές οι οποίοι μόνιμα στρέφονται εναντίον της Ελλάδας.
Η παρακμή μας έχει ως χαρακτηριστικό να κάνει την αδυναμία άποψη. Ακούγεται η ανιστόρητη και γραφική άποψη ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στην Ευρώπη, γι’αυτό και δεν μας καταλαβαίνουν… Αν δεν ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη, αν η ελληνική κουλτούρα δεν είναι κομμάτι της ευρωπαϊκής, τότε θα πρέπει να εξηγηθεί ποια είναι αυτή η ελληνική κουλτούρα που κάποιοι υπερασπίζουν. Είναι η Ελλάδα των ελλειμμάτων, της σπατάλης, της αναξιοκρατίας, των συντεχνιών, του βολέματος, της φτώχειας. Μια Ελλάδα μικρή και όχι τίμια, μια χώρα που στερείται εθνικής φιλοδοξίας, εξωστρέφειας, επενδύσεων και φυσικά οικονομικής ανάπτυξης. Απόδειξη ότι οι νέοι σήμερα ψάχνουν για μέλλον στις χώρες τις οποίες κατηγορούμε, τις οποίες θεωρούμε ότι δεν μοιάζουμε. Δεν είναι οι πλούσιοι ή οι υπερπλούσιοι που θα πληρώσουν ένα ενδεχόμενο διάλυσης της ΕΕ ή εξόδου της Ελλάδας. Οι φτωχοί και οι πολύ φτωχοί είναι που θα αφανιστούν.
Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι δικά μας όπως και οι λύσεις· και το διεθνές περιβάλλον είναι η πραγματικότητα την οποία αυτονόητα δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Αν κάποια στιγμή όλες οι δυνάμεις του Ελληνισμού αποφασίσουν να ανασυνταχθούν, να πάρουν γενναίες αποφάσεις οι οποίες θα σχεδιάσουν την Ελλάδα των επόμενων 50 χρόνων, τότε τα αποτελέσματα θα φανούν πολύ σύντομα. Η ΕΕ οπωσδήποτε σήμερα δεν έχει την εικόνα που θα επιθυμούσαμε. Ο κόσμος όλος βρίσκεται σε αναταραχή. Στη θύελλα όμως καλύτερα να βρίσκεσαι πάνω στο ταρακουνημένο καράβι παρά να αποφασίσεις να πέσεις μόνος στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
ΓΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου