16 Οκτ 2016

Το πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου, του Στρατή Μυριβήλη

Είναι μέσα στη ζωή των ατόμων, όπως και μέσα στη ζωή των λαών, μερικές ημερομηνίες που στέκονται σαν ορόσημα και υψώνονται σαν βίγλες. Εκεί λοιπόν που περπατάμε στην καθημερινή μας χαμοζωή, σκυφτοί κάτω από το βάρος της βιοπάλης, σκυθρωποί από τα πάθη και τα ιδιωτικά συμφέροντα, βλοσυροί από τον ανελέητον αγώνα για την ύπαρξι, ακούμε τις ιερές καμπάνες να σημαίνουν τον όρθρο της ψηχής και ξαφνιαζόμαστε.
Σταματάμε μεσοστρατίς και βλέπομε μπροστά μας την ψηλή κορφή. Η καρδιά γεμίζει αναγάλλια, τα μάτια βουρκώνουν. Ω, την ξέρουμε τούτη την υψηλότατη σκοπιά, στην κορφή της ανεμίζει χαιρετιστικά η σημαία, που υψώσαμε με τα ματωμένα μας χέρια. Με τούτα τα δικά μας χέρια, με των πατεράδων μας, με των προγόνων μας τα χέρια.
Αυτό μάς κάνει να σηκώσουμε το μέτωπο, αυτό μάς κάνει να ξεφορτωθούμε μια στιγμή το φορτίο των μεριμνών, που χαμηλώνουν τα μάτια και το πρόσωπο προς τη γη.