Οι φυλές των Κεντρώων

Η πλέον συνηθισμένη συζήτηση στην πολιτική κουβέντα είναι το ελληνικό Κέντρο. «Όποιος κερδίσει τους Κεντρώους ψηφοφόρους κερδίζει τις εκλογές» είναι το πιο συνηθισμένο συμπέρασμα. Ένας πολιτικός χώρος στην Ελλάδα ξεχωρίζει από τους άλλους χώρους για τις ιδέες του που αναφέρονται στο παρόν και μέλλον του τόπου αλλά και για την ιστορία του.  Είναι, λογικά, αναγκαίο οι κοινές στο περισσότερο ιδέες να ενώνουν τα στελέχη. Ο Κεντρώος στην Ελλάδα συνήθως συμπαθεί αλλά δεν ασπάζεται τις ιδέες της Αριστεράς, στο παρελθόν υπήρξε αντιμοναρχικός και τοποθετεί τον εαυτό του όχι στο Κέντρο, αλλά περισσότερο στο μέσο. Βέβαια σήμερα κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι ο πρώτος «αντικομμουνιστικός νόμος» δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» από την Κυβέρνηση Βενιζέλου στα 1929, ότι οι βασικοί αντικομμουνιστικοί νόμοι του εμφυλίου ήταν οι νόμοι των κυβερνήσεων του Κέντρου που κυβέρνησαν όλη την περίοδο του εμφυλίου πολέμου μέχρι και το 1952, ότι μόλις πήρε την εξουσία η Ένωση Κέντρου ικανοποίησε όλες τις επιθυμίες του Παλατιού μέχρι την «Υπόθεση Ασπίδα» και ότι ο Κ.Καραμανλής ήταν αυτός που απελευθέρωσε χιλιάδες πολιτικούς κρατουμένους από τη δεκαετία του 1960 ακόμα και νομιμοποίησε το ΚΚΕ στα 1974. Σήμερα Κεντρώοι δηλώνουν πολλοί…

α) Κεντρώοι από παλιά: Αυτοί συνήθως αναφέρονται στη δεκαετία του 1960. Ιδανικό πολιτικού ο Γεώργιος Παπανδρέου. Πρώτοι στα ιστορικά ρεπορτάζ ή ντοκιμαντέρ  για το 1965 και τη Χούντα, όταν ακούν αναφορές στο επίθετο «Καραμανλής» (παλαιότερος ή νεότερος) ή περισσότερο στο «Μητσοτάκης» (παλαιότερος ή νεότερος) εξεγείρονται. Είναι οι φυσικοί πολιτικοί τους εχθροί μέσω των οποίων υπάρχουν και πολιτικά. Γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιούν τον όνομα «Νέα Δημοκρατία» αλλά προτιμούν τον όρο «Δεξιά». Ιδεολογικά μάλλον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πολλαπλασιάζουν τους δημοσίους υπαλλήλους. 

β) Κεντρώοι από Αριστερά: Αυτοί προέρχονται από την Αριστερά και πολλοί μάλιστα από το ΚΚΕ. Και αυτοί χρησιμοποιούν πάντα τον όρο «η Δεξιά», παθαίνουν αλλεργία στο επίθετο «Καραμανλής», λιγότερο αστοί στο ύφος και στην εκφορά του λόγου, ονειρεύονται μια άτυπη ρεβάνς για τον εμφύλιο, όχι ότι θα φέρουν τον κομμουνισμό, αλλά θαυμάζουν τον Άρη Βελουχιώτη, τον έχουν και φωτογραφία, προβάλουν τους αγώνες τους στην Αριστερά και τρέχουν σε τελετές μνήμης. Και αυτοί ιδεολογικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βάζουν φόρους και να διορίζουν δημοσίους υπαλλήλους.

γ) Κεντρώοι από ΠΑΣΟΚ: Αυτοί αναπαράγουν συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου όπως «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», κ.ά. Συνήθως κρατικοδίαιτοι που και οι παλιότεροί τους παραδέχτηκαν ότι δεν θα τους ήξερε ούτε ο  θυρωρός της πολυκατοικίας τους αν δεν τους προωθούσε ο Ανδρέας. Έχουν πάντα φωτογραφία του Ανδρέα στο γραφείο τους όταν μπαίνει κάποια κάμερα και παθαίνουν αλλεργία όταν ακούν το επίθετο «Μητσοτάκης». Υπήρξαν αντιευρωπαϊστές, αντινατοϊκοί και αντιαμερικανοί αλλά τελικά η χώρα που είχε φτιάξει «η επάρατος Δεξιά» φάνηκε ωραία να την κυβερνούν. Αυτοί διορίζουν περισσότερο απ’ όλους.

δ) Εκσυγχρονιστές Κεντρώοι: Υποκατηγορία των παραπάνω είναι οι αυτοαποκαλούμενοι… εκσυγχρονιστές Κεντρώοι. Εδώ κάπου χάνεται το ιδεολογικό στίγμα γιατί όλοι δηλώνουν εκσυγχρονιστές αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο. Σ’ αυτούς αρέσει ο όρος Σοσιαλδημοκρατία, λατρεύουν την Ευρώπη, υπερασπίζονται φιλελεύθερα οικονομικά μέτρα ακούν Μητσοτάκη αλλά δεν αντέχουν το επίθετο «Καραμανλής». Πολλοί απ’ αυτούς θεωρούν καλή προοπτική μια ΝΔ χωρίς Καραμανλή και επίσης χρησιμοποιούν πάντα τον όρο «η Δεξιά». Επίσης διόρισαν πολλούς επί των ημερών τους και παλιότερα πολλοί από αυτούς φώναζαν το «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ». Δεν πειράζει όμως γιατί όπως είπε και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών επί σειρά ετών Παπαντωνίου… «Συντρόφισσες και σύντροφοι, για τον Σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι…»

ε) Φιλελεύθεροι Κεντρώοι: Λίγοι και περίεργοι ως προς την παρουσία τους στο χώρο, τόσο που τους ξεχωρίζουν κάποιοι ονομάζοντάς τους «Φιλελεύθερο Κέντρο». Αυτοί λατρεύουν την Ευρώπη σε σημείο που να θεωρούν άριστο και προοδευτικό ό,τι προέρχεται από τη Δύση. Αυτοί δεν διορίζουν δημοσίους υπαλλήλους, εντελώς το αντίθετο, άλλωστε δεν κυβέρνησαν και ποτέ. Αν και σε καμιά περίπτωση δεν είναι κρατιστές έχουν ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στα κεντρώα κόμματα μπας και προκύψει κάποιος φιλελεύθερος αρχηγός. Στο μόνο σημείο που συναντιούνται με τους αριστερούς Κεντρώους είναι η διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής μια που είναι ακραίως Δυτικόφιλοι (οι αριστεροί γίνονται μόλις αναλάβουν την εξουσία) και αμερικανόφιλοι και γενικά βλέπεις μια χαλαρότητα ως προς τα εθνικά θέματα. 

Ζούσαν όλοι αυτοί στις παλιές περιόδους που αναφέρονται…; Προφανώς όλο και λιγότεροι αλλά δεν έχει σημασία όταν ορίζεται ο αντίπαλος… Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι μεγαλώσαμε και με κάποια βιώματα που σε αρκετά σημεία μας ορίζουν και αποκαλύπτονται. Γενικά υπάρχουν Κεντρώοι πολιτικοί που αισθάνονται ότι μπορούν να υπάρξουν πολιτικά ανάμεσα στους λεγόμενους Κεντρώους της ΝΔ μέχρι και την Αριστερά εκτός ΚΚΕ. Κάπου εδώ βολεύει ο όρος Κεντροαριστερά που ακόμη αγωνίζεται να βρει σαφές ιδεολογικό περιεχόμενο μια που η καταγωγή των ψηφοφόρων θεωρείται «αντιδεξιά» ενώ η πραγματικότητα απολύτως φιλελεύθερη. Τι ενώνει λοιπόν όλους τους παραπάνω…; Η ταμπέλα και, εξαιρώντας τους Φιλελεύθερους, ο έλεγχος του κράτους που στην Ελλάδα διαιωνίζει την εξουσία ενός πολιτικού χώρου. Τα πραγματικά διλήμματα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι Κρατισμός ή ιδιωτική οικονομία, ευκαιρίες ή επιδόματα, πραγματική ανάπτυξη και εξέλιξη ή στασιμότητα, παρουσία σεβαστή στον κόσμο και ισχύς ή κάποιος αναξιοπρεπής μεταπρατισμός και εθνικές υποχωρήσεις. Αστική συνείδηση σε εργοδότες και εργαζομένους ή η ευκολία της αρπαχτής. Τα διλήμματα αυτά φέρνουν αποφάσεις εθνικής επιβίωσης.

ΓΚ