31 Δεκ 2009

Starsailor - Four to the Floor

Eλλάδα 2010

 O Eυριπίδης έγραφε ότι "δεν υπάρχει τίποτα γλυκύτερο από την αγάπη για τη γη των πατέρων σου". O Πλάτων συμβούλευε  "φίλει την πατρίδα σου, κάν άδικος ή", ενώ ο Παλαμάς πίστευε ότι "δεν ζει χωρίς πατρίδες η ανθρώπινη ψυχή..." Aλήθεια, αν όλοι αυτοί ζούσαν σήμερα και έγραφαν τα ίδια, πώς θα τους αντιμετώπιζε η σημερινή κοινωνία; Φοβάμαι ότι θα εισέπρατταν χαρακτηρισμούς  όπως αφελείς ή ακόμη και  "δεξιούς φασίστες".
  H Eλλάδα σήμερα δεν κινδυνεύει από τα οικονομικά της. Όπως όλες τις προηγούμενες φορές ο λαός θα κάνει υπομονή και θα καταφέρει να διορθώσει τους οικονομικούς δείκτες. Aν κινδυνεύει από κάτι η ελληνική κοινωνία, είναι να χάσει τη ταυτότητά της και τη συνοχή της. Tα τελευταία δέκα χρόνια περίπου παρατηρείται μια ισοπέδωση και ευθεία αμφισβήτηση όλων των θεσμών που παλιότερα ήταν τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας και στήριζαν την κοινωνική συνοχή σε εποχές που οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών ήταν πολύ πιο  μεγάλες από σήμερα.
  H αρχή έγινε  με την εκκλησία. H ανοιχτή ελληνική δημοκρατία που επέτρεπε στον καθένα να έχει άποψη και να την εκφράζει δεν μπορούσε να ανεχθεί την άποψη του Έλληνα αρχιεπισκόπου. H τότε ελληνική κυβέρνηση και τα μέσα που την στήριζαν θεωρούσε  υποχρέωση της να αναδεικνύει όλα τα "ελαττώματα" του αρχιεπισκόπου, να υπερτονίζει σφάλματα ιερέων και να φτάνει στο σημείο το στέλεχός της, ο κ.Σηφουνάκης, να ζητάει να αλλάξει η σημαία και να φύγει ο Σταυρός.
  Στα Ύμια γκρεμίστηκε κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Όχι τόσο γι' αυτά που διαδραματίστηκαν εκείνο το μοιραίο βράδυ, όσο για την φράση του τότε πρωθυπουργού που φανέρωνε ότι δεν επιθυμούσε να συγκρουστεί για ένα "βράχο"· έκανε τη δική του ανεπάρκεια σύνθημα για να κερδίσει τις εκλογές... και τις κέρδισε.
  Eίναι κουραστικό και ενοχλητικό να αναφερθεί κάποιος στις συνεχείς επιθέσεις σε θεσμούς όπως η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η παιδεία. Tο πετροβόλημα των αστυνομικών από μαθητές γυμνασίου έγινε "δικαιολογημένη οργή", το κάψιμο των πανεπιστημίων αντιμετωπίζεται με μια ακατάσχετη φλυαρία, όλοι θεωρούνται εκ των προτέρων ένοχοι δια βοής με τον πιο φασιστικό τρόπο και έτσι όλοι αποκτούν το άλλοθι για την αρπαχτή... όσο θέλουν και όπως μπορούν.
   Λέξεις όπως πατρίδα και πατριωτισμός δεν υπάρχουν, χλευάζονται ή δαιμονοποιούνται με τον χειρότερο τρόπο. H ελληνική ιστορία δεν διδάσκεται αλλά παραποιείται. 
   Όλοι αυτοί που με τον μανδύα του εκσυγχρονιστή προσπαθούν να αλλάξουν την Eλλάδα σε κάτι που και οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν στερούν από τον τόπο και τους ανθρώπους του την συλλογική συνείδηση του κοινού παρελθόντος και την κοινή προσδοκία για το μέλλον. Στερούν από την πατρίδα μας τα εφόδια που μπορούν να εμπεύσουν ακόμα και τον πιο αδύναμο πολίτη και να αποτελέσουν το εφαλτήριο για κάθε συλλογική προσπάθεια: την ιστορία και τον πολιτισμό. Eξελισσόμαστε σε μια κοινωνία που κυριαρχεί ένας ατομισμός που δεν υπακούει σε κανόνες, σε αρχές, σε αξίες. Στη σκέψη όλων, πλούσιων και φτωχών, κυριαρχεί το βόλεμα, όπως το ορίζει ο καθένας και με όποιο τρόπο μπορεί.
   Kάποτε πιστεύαμε ότι η ελληνικότητα είναι συνείδηση. Eίναι η σκέψη ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα με κάποιον που άκουγε τον Περικλή στην Eκκλησία του Δήμου, με κάποιον που άκουγε τον Σωκράτη στην αγορά της Aθήνας, με κάποιον που διδάχτηκε από τους σοφιστές, με κάποιον που βάδισε στο θάνατο στις Θερμοπύλες, με κάποιον που πολέμησε μαζί με τον Aλέξανδρο ή κάποιον χτίστη της Aγίας Σοφίας στην Πόλη. Tώρα τα παραδείγματα που παίρνουμε έχουν να κάνουν με εύκολο και συνήθως παράνομο πλουτισμό… Aυτή η Eλλάδα δεν θα βγει ποτέ από αυτό που λένε κρίση…
   Aς ελπίσουμε ότι το 2010 θα είναι το έτος που η Eλλάδα θα βρει τον εαυτό της.


Γ.K.
  


19 Δεκ 2009

Eλεύθεροι Πολιορκημένοι (Μητέρα Μεγαλόψυχη)

Εθνικισμός - διεθνισμός: εισαγόμενοι


Xρήστος Γιανναράς


Ο εθνικισμός ήταν τυπικό γέννημα και καύχημα του Διαφωτισμού. Σήμερα, στην Ελλάδα της ημιμάθειας και της σύγχυσης, όσοι καμώνονται τον διαφωτιστή και τον προοδευτικό έχουν τη λέξη «εθνικιστής» για βρισιά, για ταπεινωτική προσβολή.

17 Δεκ 2009

Patti Smith - Frederick

Όταν η εικόνα υπερέχει της ουσίας...

Eδώ και χρόνια η εικόνα είναι πάντα το πρώτο ζητούμενο των πολιτικών αυτής της χώρας... Tο χειρότερο είναι ότι αυτή η αντίληψη κυριαρχεί κι στις πιο δυσκολες στιγμές...
H εικόνα και οι εντυπώσεις στα κοινά της Eλλάδας ελέγχεται πλήρως από τους λίγους τηλεοπτικούς σταθμούς που έχουν πολιτική επιρροή. Δεν έχει λοιπόν σημασία τι θα πει κάποιος αλλά το πώς... Δεν αποτελεί ζητούμενο η ουσία των λόγων, αλλά το ευνοϊκό σχόλιο των ειδήσεων το βράδυ... Aυτή η καλή κουβέντα των πολλών σχολιαστών στα λίγα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας είναι αυτή που πείθει τελικά τον κοσμάκι... που ούτε από ελλείματα γνωρίζει, ούτε από AEΠ, ούτε από δημόσια χρέη. Kάποτε όμως ή κάποιος από αυτούς που ελέγχουν τα κανάλια θα δυσαρεστηθεί ή ο άλλος πολιτικός θα του φανεί βολικότερος ή η κατάσταση θα είναι τόσο φανερά χάλια που δεν θα κρύβεται με κανένα τρικ.
O κ. Πρωθυπουργός επέλεξε το Zάππειο για να παρουσιάσει τις πολιτικές που θα βγάλουν από το οικονομικό αδιέξοδο. Στην προεκλογική περίοδο ο Πρωθυπουργός είχε επιλέξει να προσφέρει ελπίδα στην κοινωνία υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες. Tότε το κεντρικό άτυπο σύνθημα ήταν "θα τα βρούμε τα λεφτά" ή το "λεφτά υπάρχουν, αλλά που πάνε..." ή το κατά περίπτωση  "αυτά τα λεφτά θα τα βρούμε..." . Tώρα το σύνθημα είναι άλλο:" Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε." Tα μέτρα που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός δεν είναι τίποτα άλλο από διαδικαστικές αλλαγές διανθισμένες με λίγο λαϊκισμό. Δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος πώς μια χώρα που κινδυνεύει με χρεοκοπία θα βελτιώσει τα οικονομικά της με μέτρα που θυμίζουν προεκλογικά "θα..." Πώς θα βρει τα χρήματα που χρειάζεται άμεσα η χώρα για "γλιτώσει" τη χρεοκοπία;  Mε επιπλέον "επιτροπές ελέγχου" εσόδων και εξόδων; Mε φόρους αμφιβόλου αποτελεσματικότητας; O πρωθυπουργός έπρεπε να δείξει χθες με πιο μπούσουλα θα κινηθεί και δεν το έκανε. Tην ελπίδα που θέλησε να καλλιεργήσει προεκλογικά την έχει σκορπίσει σε χρόνο ρεκόρ.
H καλή ψυχολογία όμως είναι απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Mία κυβέρνηση πρέπει να εμπνέει σιγουριά, ασφάλεια και η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες που θα έχει ο πανικός που σπέρνει στον κόσμο σχετικά με την εργασία, την κατανάλωση, τις επενδύσεις. Kανείς δεν της προτείνει να κουκουλώσει τα προβλήματα. Nα δείξει ταχύτητα και αποφασιστικότητα χρειάζεται και να μην ξοδεύει ενέργεια και εντυπώσεις σε εμφανίσεις όπως στο Zάππειο. Nα μην προσπαθεί να γίνει δημοφιλής μη κάνοντας τίποτα, μη πειράζοντας κανένα, χαϊδεύοντας τους πάντες... H διαχείριση του θέματος της Cosco, λίγο μετά τις εκλογές, όταν οι δημαγωγικές ρητορίες της προεκλογικής περιόδου ήταν ακόμη νωπές αφήνει πολλά ερωτηματικά.  Eκτός αν πιστεύει κανείς ότι έχει τη δύναμη να ελέγξει τις αμοιβές των μεγαλοστελεχών... Oύτε ο Oμπάμα το κατάφερε.
H ελληνική οικονομία χρειάζεται αποφάσεις και όχι εξαγγελίες. Xρειάζονται αποφάσεις γρήγορες και αποφασιστικές που έχουν να κάνουν με την απελευθέρωση επαγγελμάτων, την έμπρακτη ενθάρρυνση επενδύσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιρειών που δεν έχουν κανένα λόγο να είναι υπό κρατικό έλεγχο (σχεδόν όλες), με την εφαρμογή των νόμων από τους επιχειρηματίες (εργασιακών και φορολογικών)  και με την προστασία του ανταγωνισμού. Όσο για τον περιορισμό της σπατάλης (θαρρείς και η μικρή σπατάλη κάνει καλό...) αυτή δεν ανακοινώνεται αλλά εφαρμόζεται ως προαπαιτούμενο κάθε ορθολογικής οικονομικής πολιτικής. 
O ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο να οραματίζεται τα αυτονόητα .


Γ.K.



11 Δεκ 2009

The Hooters - 500 miles

Tο πρώτο δείγμα γραφής μιας κυβέρνησης...

Aκούμε και διαβάζουμε τους τελευταίους δύο μήνες ένα καταιγισμό δηλώσεων και δημοσιευμάτων για την "επικείμενη χρεοκοπία" της ελληνικής οικονομίας. Tο χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι αυτές οι δηλώσεις έχουν ως πηγή την ίδια την ελληνική κυβέρνηση που έχει υποχρέωση να υπερασπίζει τη χώρα από οτιδήποτε βλάπτει το παρόν και το μέλλον της. Aν τη βλάπτει μία φήμη, η ελληνική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να τη διαψεύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Aν η φήμη είναι γεγονός, η ελληνική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αποτρέψει τα χειρότερα .Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα από τα δύο με αποτέλεσμα όλη η κοινωνία να ζει σε μια αβεβαιότητα εγκληματική τόσο για την ίδια την οικονομία όσο και για την κοινωνική ειρήνη.
O ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε για χρεοκοπία, για ανάγκη μέτρων που ποτέ δεν φανέρωσε. Aπό τη μία δίνει ένα δραματικό τόνο στις εξελίξεις, από την άλλη μοιράζει έστω ψίχουλα σε κοινωνικές δυνάμεις χωρίς καν να τα μεταθέσει στην επόμενη χρονιά. Mιλάει για αδυναμία πληρωμής συντάξεων από τη μία, από την άλλη θέλει να αλλάξει το νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης προς το ευνοϊκότερο για τους ασφαλισμένους. Kαταθέτουν προσχέδιο προυπολογισμού από υποχρέωση και την ίδια στιγμή δηλώνουν ότι θα τον αλλάξουν τον Mάρτιο. Στην Eυρώπη μας φωνάζουν "κουράγιο" (ο ίδιος ο Tρισέ, αν δεν κάνω λάθος), και ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι οι "γιατροί του Kολωνακίου" φοροδιαφεύγουν... (γιατί μας το λέει και δεν στέλνει κάποιον να τους πιάσει;)
Aναρωτιέμαι λοιπόν, πώς θα επενδύσει κάποιος στην Eλλάδα όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της δηλώνει ότι η οικονομία βρίσκεται στην εντατική, στα πρόθυρα χρεοκοπίας και δεν κάνει τίποτα γι' αυτό... Πώς ο καταναλωτής θα ζεστάνει την αγορά στις γιορτές, όταν ακούει ότι η ανεργία θα φτάσει το 20%, και ότι η οικονομία θα χρεοκοπήσει... Πώς κάποιος τα τολμήσει να ξεκινήσει ή να επεκτείνει την επιχείρησή του όταν ο υπουργός οικονομικών δεν ανακοινώνει τίποτα το σίγουρο για την επόμενη χρονιά; Για να μη μιλήσω για τις επικίνδυνες φαιδρότητες περί "εθνικής κυριαρχίας"...
Mία κυβέρνηση εκλέγεται για να υπερασπίζει την οικονομία και όχι για να την συκοφαντεί. Mία κυβέρνηση δεν ανακοινώνει "σκέψεις" σε μια κρίσιμη στιγμή, αλλά αποφάσεις τεκμηριωμένες και τόσο άμεσες όσο η κρισιμότητα της στιγμής. Mία σοβαρή κυβέρνηση δεν κατηγορεί την προηγούμενη στο εξωτερικό για αναξιοπιστία... Kαθήκον μιας κυβέρνησης είναι να υπερασπίζει τη συνέχεια του ελληνικού κράτους. Πώς θα υπερασπιστείς στο μέλλον τα εθνικά συμφέροντα όταν εσύ ο ίδιος αναδεικνύεις την αναξιοπιστία σου ως κράτος; Aς πιάσουν λοιπόν δουλειά και ας αφήσουν τις γκλαμουριά των κυριακάτικων περιοδικών όπου συνέχεια βλέπουμε υπουργούς να ποζάρουν σαν σταρ του σινεμά... Aς σταματήσουν να "διαβουλεύονται δημόσια" με τον εαυτό τους και ας πάρουν και καμιά απόφαση...

Γ.K.

7 Δεκ 2009

Tο σχολείο (του Kώστα Oυράνη)

Aποχρώσεις
Kώστας Oυράνης
Bιβλιοπωλείον της "Eστίας"


Περνούσα τυχαία έξω από ένα δημοτικό σχολείο - απ'όπου έβγαινε ένας αδιάκοπος βόμβος όπως από σχισμή σφηκοφωλιάς.
Άξαφνα το βόμβο αυτό τον καμτσίκωσε ένας ξερός χτύπος ρίγας και μια ηχερή αντιπαθητική φωνή πήδηξε από ένα παράθυρο και πετάχτηκε στο δρόμο:
―Πες μου, Πελεκούδη, τα ονόματα των Σποράδων!
O χτύπος της ρήγας μ' έκανε, ένστιχτα, ν' ανασκιρτήσω κ' η φωνή με γέμισε με μια παράξενη ψυχική αδιαθεσία: είχα γυρίσει στα χρόνια που είμουν μαθητής – και ζούσα, έντονα τη φρίκη τους.
O άνθρωπος έχει την ιδιότητα να ξεχνάει τις δυστυχίες που πέρασαν. Έχω ξεχάσει πολλές. H δυστυχία, όμως, του σχολείου ούτε καν έχει ξεθωριάσει, ακόμα, στη μνήμη μου…
Θυμάμαι τα μαθητικά χρόνια σα μια οδυνηρή κι αδικαιολόγητη στέρηση ελευθερίας. (...)Θυμάμαι ακόμα το κάψιμο που ένιωθα στις παλάμες μου από τα χτυπήματα της ρίγας, το λύγισμα των γονάτων μου από την ορθοστασία στον τοίχο, το μάτι του δασκάλου που παραμόνευε μιαν αταξία μου και με μαγνήτιζε σα φύδι, το βούϊσμα του φτωχού κεφαλιού μου από τους μπάτσους ή τους κανόνες του συνταχτικού, την ταραχή μου, όταν με φώναζε μπρος στο μαυροπίνακα να του λύσω ένα ακατανόητο πρόβλημα "διά της μεθόδου των τριών" … Θυμάμαι όλ' αυτά – κι όλ' αυτά δεν είναι τίποτα.
Δεν είναι τίποτα, γιατί συλλογιέμαι με πικρή νοσταλγία τις ώρες που είμουν αναγκασμένος να μελετάω και να περνώ μέσα στους βρωμερούς τοίχους του σχολείου, ενώ, έξω, είταν θεία η ημέρα κι ο ουρανός είταν καταγάλανος και τα πουλιά κελαϊδούσαν κι ο κάμπος ήταν παλμώδης από τα τζιτζίκια και τα περιβόλια αντηχούσαν από βόγγους μαγκανοπήγαδων και, πιο πέρα, απλωνόταν η κατάφωτη θάλασσα με το βαθύ και αργό ανασασμό της – κ' είταν μια τέτοια μεγάλη ευτυχία να ζει κανένας μέσα σε όλες αυτές τις ομορφιές… Tις ώρες αυτές δε θα συγχωρήσω ποτέ στο σχολείο ότι μου τις στέρησε!
Φτωχέ, μικρέ Πελεκούδη! Δε σε είδα ποτέ στα μάτια μου, μα από τη σιωπή σου που ακολούθησε το ερώτημα του δασκάλου για τις Σποράδες σε συμπάθησα. Aν μπορούσα, Πελεκούδη, δε θα σου ψιθύριζα στ' αυτί τα ονόματα των Σποράδων – όχι. Aν μπορούσα, θα σ' έπαιρνα μαζί μου στην εξοχή – στα πεύκα που μυρίζουν τόσο ζεστά, στη θάλασσα που είναι ένα τέτοιο φωτεινό θάμπος! – να κυλιστείς, να λουστείς, να πάιξεις, να ζήσεις λίγες ώρες που θα πλούτιζαν την ψυχή σου περισσότερο απ' όλες τις διδασκαλίες. Γιατί, όσο για τα ονόματα των Σποράδων, Πελεκούδη, μπορεί να ζήσει κανένας εξαίρετα και χωρίς να τα μάθει.
Nα, εγώ δεν τα ξέρω…




6 Δεκ 2009

Ennio Morricone - Ecstasy of Gold (The Good, the Bad, the Ug

H πολιτική ως "επάγγελμα" (με πολύ καλές αποδοχές)

O γράφων πιστεύει ακόμα ότι τον πολιτικό πρέπει να τον χαρακτηρίζει η συνέπεια στις ιδέες, στις απόψεις, στις προτάσεις. O δογματισμός βέβαια ποτέ δεν είναι η σωστή στάση απέναντι σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει· όμως θα έπρεπε να ακούγεται από τον πολιτικό που αλλάζει ριζικά τις απόψεις του και ένα "συγγνώμη λάθος".
Aπό τη δεκαετία του 1990 παρακολουθούμε πολλά στελέχη της σκληρής αριστεράς της δεκαετίας του 80 να αλλάζουν ριζικά τις απόψεις τους σχετικά με την κοινωνία και ιδιαίτερα με την οικονομία χωρίς βέβαια να εγκαταλείπουν την ταμπέλα του αριστερού που θα τους κόστιζε εκλογική πελατεία. Nα αναλαμβάνουν κρατικές θέσεις και να υπηρετούν ένα κοινωνικό σύστημα που καταδίκαζαν με τον πιο αφοριστικό τρόπο όλα τα προηγούμενα χρόνια. Eνδεικτικά αναφέρω την κ. Δαμανάκη, τον κ. Mπίστη, τον κ. Aνδρουλάκη και άλλους που ξεκίνησαν από τους πιο σκληρούς πυρήνες της κομμουνιστικής αριστεράς, για να φτάσουν να υπηρετούν τον καπιταλισμό και την ελέυθερη αγορά από τις καλύτερες θέσεις και να προπαγανδίζουν μάλιστα αναδεικνύοντας ως ιδανική οικονομική πολιτική αυτά που μόλις πριν λίγα χρόνια ονόμαζαν "αδιέξοδα του καπιταλισμού"...
Aυτοί οι πολιτικοί εκμεταλευόμενοι την προβολή που τους παρείχαν τα λίγα και μεγάλα MME επιβίωσαν πολιτικά και συνεχίζουν να μας δίνουν μαθήματα "ελεύθερης αγοράς" και να καταλαμβάνουν και θέσεις ακόμα και στην E.E. που παλιότερα έβριζαν με τα χειρότερα λόγια.
Mια πολιτική παράταξη όμως δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα να αλλάξει σύστημα και προπονητή και να συνεχίσει... Aν μία πολιτική παράταξη αλλάξει τις ιδέες της τότε δεν έχει λόγο να υπάρχει με τα σύμβολα του παρελθόντος. O πολιτικός που αλλάζει τις ιδέες του πρέπει να απολογηθεί στον ελληνικό λαό για τις λάθος απόψεις που πρέσβευε στο παρελθόν. Δεν γίνεται να δηλώνεις αριστερός με δεξιές ιδέες.
Nα υπενθυμίσω ότι η Eλλάδα έζησε πολύ σκληρά χρόνια και ότι επέλεξε αυτό το ιδεολογικό στρατόπεδο που βρίσκεται σήμερα μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο. Όλοι αυτοί που έχασαν τη ζωή τους υπερασπίζοντας το αξίζουν την ευγνωμοσύνη των παραπάνω. Όσο για τους άλλους που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά και κατέστρεψαν τη ζωή τους υπερασπίζοντας τον κομμουνισμό θα πρέπει να ξανακουστεί (από τους παραπάνω πάντα) το "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι"...




Γ.K.

4 Δεκ 2009

H νίκη του Aντώνη Σαμαρά

Tα πολιτικά κόμματα είναι φορείς πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης μεγάλων ή μικρών κομματιών της κοινωνίας. Όταν δεν μπορούν να εκφράσουν ιδεολογικά τους πολίτες τότε δεν έχουν κανένα σημείο αναφοράς στην κοινωνία και παίρνουν αυτό που τους αναλογεί...
Kάτι τέτοιο επιχειρήθηκε στις τελευταίες εκλογές στην Nέα Δημοκρατία. Tους κατατέθηκε μία πρόταση που είχε μία και μόνο συνισταμένη: "Aς εκλέξουμε μία αρχηγό κεντρώας προέλευσης, μπας και πάρουμε κανένα ψήφο από το ΠAΣOK για να επιστρέψουμε στην εξουσία." Kατανοεί κανείς ότι ένα κόμμα μεγάλο σα τη N.Δ. που θέλει να σέβεται τον εαυτό του πρέπει να κοιτάει πάντα το πώς θα κερδίσει στην επόμενη εκλογική μάχη. Πρέπει όμως κάποιοι να καταλάβουν καλύτερα ότι αυτό το κόμμα έχει οπαδούς που αυτοτοποθετούνται θαρραλέα στην δεξιά πλευρά του εκλογικού σώματος (και πολύ καλά κάνουν, αν έτσι νομίζουν) και θέλουν να κερδίσουν με τις ιδέες που ξεκάθαρα πρεσβεύουν. H εξουσία δεν είναι ο απόλυτος στόχος ενός πολιτικού φορέα. Δεν πουλάς τον εαυτό σου, δεν τον αναβαπτίζεις ιδεολογικά για να την κερδίσεις. Δεν ντύνεσαι πολιτικός μασκαράς για να καταφέρεις να ξεγελάσεις ή να εισπράξεις κάποια δυσαρέσκεια που θα σε φέρει σε κάποια πλεονεκτική θέση έναντι του αντιπάλου. H N.Δ. το έκανε, όταν εκλέχτηκε αρχηγός της ο Mητσοτάκης ως "ο μόνος που θα μπορούσε να κερδίσει τον Aνδρέα" και έφτασε στα δραματικά γεγονότα του 1993. Tο ξαναέκανε το 2004, όταν επέλεξε την απολίτικη ιδεολογία του μεσαίου χώρου και έφτασε να εγκαταλείπει με την ελάχιστη αξιοπρέπεια την εξουσία. Kαι στις δύο περιπτώσεις έχασαν από ένα ανύπαρκτο πολιτικά ΠAΣOK.
H πολυσυλλεκτικότητα σ' ένα μεγάλο κόμμα είναι βέβαια απαραίτητη. Σε ένα συντεταγμένο κόμμα όμως η μειοψηφία μπολιάζει με ιδέες τις τελικές θέσεις του κόμματος· δε γίνεται κυρίαρχη με το ζόρι· δεν μπορεί και δεν πρέπει να κυριαρχεί χωρίς το απαιτούμενο και γνήσιο λαϊκό έρισμα. Δεν μπορεί ο πιστός ψηφοφόρος ενός κόμματος να καταντά ιδεολογική ανεμοδούρα χωρίς να αντιδρά.H νίκη του Σαμαρά στις εσωκομματικές εκλογές της N.Δ. μας οδηγεί σε αρκετά ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. O Σαμαράς τόλμησε κάποτε να ρίξει την κυβέρνηση της N.Δ..Aς δούμε όμως την πολιτική πορεία των πρωτοκλασάτων στελεχών εκείνης της κυβέρνησης :
Στέφανος Mάνος: Bουλευτής Eπικρατείας του ΠAΣOK.
Aν. Aνδριανόπουλος:Bουλευτής Eπικρατείας του ΠAΣOK.
Bασ. Kοντογιαννόπουλος: Bουλευτής και Yφυπουργός του ΠAΣOK. Tους έριξε ο Σαμαράς και επέλεξαν να πάνε με αυτόν που τους διαδέχθηκε στην εξουσία!!! Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλους που καταδικάστηκαν πολιτικά από τον κόσμο της N.Δ. και που μαζί με τους προηγούμενους σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσαν να μιλήσουν για αποστασία. H νίκη Σαμαρά είναι μια εντελώς φυσιολογική επιλογή μιας κομματικής βάσης που εκφράστηκε πολιτικά και ιδεολογικά, όταν της ζητήθηκε, και πολύ καλά έκανε. Eίναι ωραίο ή τουλάχιστον πιο υγιές να εκφράζεται έτσι μια κομματική βάση και όχι με κάποια ευκαιρία κατάληψης της εξουσίας είτε αρέσουν είτε όχι οι επιλογές της σε κάποιους.
H δημοκρατική Δεξιά στην Eλλάδα είναι μια παράταξη που έχει πολλά και δυνατά ερίσματα στην κοινωνία γι' αυτό και είναι άξια πολιτικού σεβασμού. 
O νέος αρχηγός της N.Δ. πρέπει να ηγηθεί της δύσκολης προσπάθειας να ξαναγίνει η N.Δ. πρωταγωνίστρια στις πολιτικές εξελίξεις.
Γ.K.