8 Μαΐ 2010

Xάνεται ο έλεγχος...

   O Σενέκας είχε γράψει κάποτε ότι ο πεινασμένος λαός δεν προσέχει στη λογική, ούτε ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη, ούτε υποχωρεί σε παρακλήσεις. Στον τόπο μας δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο αλλά κινδυνεύει να χαθεί από όλους ο έλεγχος των πραγμάτων.
‘Eχουμε μια κυβέρνηση που δείχνει ότι δεν έχει την ικανότητα να ελέγξει την κατάσταση με σχέδιο και ψυχραιμία. Δεν εμπνέει καμία σιγουριά και φαίνεται ανίσχυρη να διαχειριστεί όχι μόνο την οικονομική αλλά και την κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Περικόπτει συντάξεις που δεν θα έπρεπε να αγγίξει, κατεδαφίζει στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, τολμάει να μειώσει  έναν από τους χαμηλότερους βασικούς μισθούς της Eυρώπης και όλα αυτά χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν αντιλαμβάνεται ότι  στερεί όχι την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αλλά και την ίδια την ελπίδα για το σήμερα. Τι ελπίδα μπορεί να έχει για το μέλλον ένας 75χρονος των 700€, όταν ανεβαίνουν όλα και τολμάς να του κατεβάζεις και τη σύνταξη. Τι ελπίδα μπορεί να έχει για το μέλλον ένας 50χρονος εργαζόμενος που βλέπει την απόλυσή του να έρχεται. Τι ελπίδα μπορεί να έχει κάποια οικογένεια μ’ ένα παιδί με ειδικές ανάγκες όταν κόβεις το δώρο των Xριστουγέννων με το αιτιολογικό ότι είναι συνταξιούχοι ετών 58! Δεν είναι απλά άδικα τα μέτρα. Δεν υπολογίζουν ούτε τις ιδιαίτερες ανάγκες κάποιας ελληνικής οικογένειας που τελικά δεν θα ήταν αυτές που θα εκτόξευαν το έλλειμμα. Δεν δίνουν ελπίδα. ‘Oσο για το αν θα βγάλουν τη χώρα από την ύφεση είναι κάτι που νομίζω δεν μπορεί να προβλέψει κανείς. Aπό ό,τι γράφεται και ακούγεται φαίνεται πολύ δύσκολο.
Η αριστερή αντιπολίτευση απέκτησε ξαφνικά επιχειρήματα. Δεν μπορεί όμως να τα διαχειριστεί γιατί ξοδεύει ενέργεια σε αμφιβόλου αποτελεσματικότητας δράσεις που τελικά διώχνουν κόσμο από την διαμαρτυρία παρά φέρνουν. Είναι πλέον προφανές ότι δεν έχει σύγχρονες απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας γιατί άλλοι ονειρεύονται την εφαρμογή του υπαρκτού σοσιαλισμού και άλλοι ένα μοντέλο που και οι ίδιοι αδυνατούν να περιγράψουν.
H Nέα Δημοκρατία προσπαθεί να αρθρώσει κάποια εναλλακτική πρόταση αλλά δεν μπορεί. Πρέπει πρώτα να ξεπεράσει το παρελθόν της και ως πρακτική και κυρίως ως ανάμνηση, να βρει το ικανό πολιτικό προσωπικό το οποίο μέσα στη βουλή δεν το διαθέτει, να παρουσιαστεί ως συντεταγμένο κόμμα και μετά να βρεθεί κοντά στα προβλήματα του κόσμου και του καθενός ξεχωριστά. Και όλα αυτά πρέπει να τα κάνει γρήγορα. 
Ο λαός αυτή τη στιγμή συμπεριφέρεται ως μάζα. Θέλει να ξεσπάσει. Παρασύρεται από λαϊκίστικα συνθήματα του τύπου «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (κανείς δεν λέει πως), θεωρεί το Kράτος του αλλά και τον εαυτό του το χειρότερο του κόσμου γιατί έτσι του λένε συνεχώς και βλέπει τα αυτονόητα και θεμιτά της ζωής του να γκρεμίζονται ή τουλάχιστον να δοκιμάζονται. Θέλει κάποιον ένοχο, δεν τον ενδιαφέρει ποιον, ψάχνει έστω για κάποιο εξιλαστήριο θύμα, ακόμα και ανάμεσα του. Ο ένας κοιτάζει πόσα βγάζει ο άλλος. Ενοχοποιείται βασικά ο πλούτος ανεξάρτητα του τρόπου με τον οποίο αποκτήθηκε. ‘Oλοι φωνάζουν για τη διαφθορά, αλλά των άλλων, όλοι φωνάζουν για αλλαγές, αλλά για τους άλλους, και τελικά χάνουμε το βηματισμό μας, τόσο τον κοινωνικό αλλά φοβάμαι και τον ηθικό. 
Όλοι λυπούμαστε και εξοργιζόμαστε από το χαμό των τριών εργαζομένων της Marfin. Γιατί φτάσαμε όμως εδώ κανείς δεν τολμά να πει. Λειτουργούμε χωρίς αξίες, χωρίς σεβασμό. ‘Eχουμε ξεχάσει να σεβόμαστε τους  θεσμούς. Ισοπεδώνουμε τους θεσμούς που η σωστή λειτουργία τους στηρίζει αυτό που ονομάζουμε κοινωνία. Αν βρεθούν κάποιοι επίορκοι δικαστές, δεν τα βάζουμε με αυτούς αλλά με το θεσμό της δικαιοσύνης. Αν βρεθούν κάποιοι παραστρατημένοι ιερείς, δεν τα βάζουμε με αυτούς αλλά με όλη την εκκλησία. Ο κατήφορος αυτός φτάνει και στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Είναι τραγικό ότι και στο θρήνο μας έχουμε μάθει να λαϊκίζουμε. Όλοι θρηνούν τη δολοφονία τριών «φτωχών» εργαζομένων τονίζοντας πάντα το «φτωχών». Αν είχαν χαθεί τρεις πλούσιοι εργαζόμενοι θα λυπούμασταν λιγότερο; Aν είχαν χαθεί με αυτόν τον τρόπο ακόμα και τρεις εγκληματίες θα το συγχωρούσαμε; 
‘Oσο για τον κ.Πρωθυπουργό θα πρέπει κάποιος να του πει ότι κάποιος διάλεξε λάθος στιγμή να αλλάξει το ύφος και να γίνει ένα κακέκτυπο του παλιού ΠAΣOK. Nα του πει κάποιος ότι η κοινωνική συνοχή δεν πετυχαίνεται με υποταγή και με αναγκαστική συμφωνία όλων σ’ αυτά που νομοθετεί. Nα ξέρει ότι, αν έχει δίκιο, δεν χρειάζεται τη στήριξη της αντιπολίτευσης και ότι η διαφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ξέχασε τι αντιπολίτευση έκανε ο ίδιος) του δίνει τη δυνατότητα να πείσει με τη δύναμη των πολιτικών επιχειρημάτων του. Και να μη θυμάται τις 6 εξορίες του παππού του (στις περισσότερες ήταν αγέννητος) αλλά να θυμάται πόσους έστειλε στην εξορία ο ίδιος ο παππούς του και πότε. Έτσι για να θυμόμαστε...και να ξέρουμε τι λέμε…

Γ.K.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου