Η ψυχική και πνευματική πίεση που είναι συνυφασμένη με την υποχρεωτική ανεργία φωτίζεται στο «΄Aνθρωποι χωρίς δουλειά», μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στα 1938. Την είχε συντάξει μια επιτροπή ερεύνης υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Oυίλλιαμ Tεμπλ.
«Mια καταγγελία της σύμβασης με προθεσμία μιας εβδομάδας μπορεί να τερματίσει τη δουλειά μιας ζωής χωρίς να έχει ο απολυόμενος, αν είναι ηλικιωμένος, άλλες προοπτικές από το επίδομα ανεργίας, έπειτα από το οποίο ακολουθεί μια άλλη μείωση των πόρων του όταν έρχεται η σύνταξη γήρατος. Παίρνουμε σαν παράδειγμα έναν καλαποδά από το Λέιτσεστερ που είχε εργαστεί 37 χρόνια στο ίδιο εργοστάσιο. « ΄Oταν άκουσα από τον νέο διευθυντή να περνάει και να λέει “όλοι από τούτη την πλευρά αυτής της αίθουσας θα σχολάσουν”, ήξερα πως θα ήταν δύσκολο πια να βγάλεις κάτι». Συνέχισε περιγράφοντας μας πως δεν μπόρεσε να πει στη γυναίκα του τα κακά μαντάτα όταν γύρισε στο σπίτι, πως εκείνη πρόσεξε ότι κάτι δυσάρεστο είχε συμβεί, πόσο σίγουρη ήταν ότι θα έβρισκε δουλειά αλλού, ενώ εκείνος ήξερε πως οι πιθανότητες του ήταν ελάχιστες… Aνήκε κι αυτός σ’ ένα είδος ηλικιωμένων που δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ξαναδουλέψουν, ωστόσο συνιθίζουν να στέκονται κάθε πρωί στις 6 έξω από την πύλη του εργοστασίου με την ελπίδα να τους προσέξει ο επιστάτης… ‘Eχουμε παραδείγματα ανθρώπων που γύρισαν με το ποδήλατο ολόκληρο το Λάνκασαιρ και το Γιορκσάιρ από το Λίβερπουλ με την ελπίδα να βρουν κάτι. Σε πολλές οικογένεις που επισκεφτήκαμε η ένταση ανάμεσα στο ανδρόγυνο ήταν εμφανής. ΄Eτσι είδαμε έναν άνδρα 25 χρονών στο Λίβερπουλ… που η γυναίκα του ήταν 19 χρονών· είχαν παντρευτεί όταν εκείνη ήταν 16. Το πρώτο παιδί είχε πεθάνει την επόμενη της γεννήσεως του και η μητέρα έπασχε από αναιμία και την εποχή εκείνη από τα νεφρά της. Eίχαν ακόμη ένα παιδί μερικών μηνών που το είχαν πάει στο νοσοκομείο άρρωστο από πνευμονία, την παραμονή της επισκέψεως μας… Mιλώντας για τη γυναίκα του είπε: “΄Oλοι την ώρα κλαίει. Αλλά με το κλάμα δεν φτιάχνουν τα πράγματα”, και ο πρώιμος γάμος, η φτώχια, η αρρώστια και τελικά οι καυγάδες φαίνονταν να συνοψίζουν… αρκετά από τα χειρότερα χαρακτηριστικά στην κατάσταση των χρονίων ανέργων.
Η κατάθλιψη και η απάθεια που τελικά εγκαθίστανται μονίμως σε πολλά σπίτια των χρονίων ανέργων βρίσκονται στη ρίζα των περισσότερων προβλημάτων τα οποία είναι συνυφασμένα με την ανεργία. Είναι ένας από τους λόγους που οι περισσότεροι δεν έχουν κέφι για λέσχες και δραστηριότητες άλλου είδους και που τα σπίτια τους φαίνονται χτυπημένα από την αθλιότητα. «Δεν ξέρω πως έγινε», είπε μια νεαρή παντρεμένη στο Mπλάκμπερν, «αλλά τα τελευταία αυτά χρόνια αφότου έφυγα από το εργοστάσιο νιώθω ανίκανη να ενδιαφερθώ για τίποτα. Δεν έχω κουράγιο για τίποτα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου