Eίναι πολλοί που πιστεύουν ότι το κοινοβουλευτικό μας σύστημα έχει ξεπεραστεί αναφορικά με τους θεσμούς όσο και με τα πρόσωπα που το αποτελούν. Θαρρείς ότι οι πολίτες μέσα στην προσωπική τους απογοήτευση αλλά και στο φόβο που τους έχει κυριεύσει έχουν απαξιώσει το πολιτικό μας σύστημα όχι μόνο σε επίπεδο προσώπων αλλά φοβάμαι ότι σε λίγο θα υπάρξουν πολλοί που θα το απορρίψουν και θεσμικά. Είναι απαραίτητο οι πολιτικοί μας να δείξουν έμπρακτα ότι αλλάζουν, ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική από την προηγούμενη, ότι έχουν το θάρρος και την αποφασιστικότητα να γυρίσουν σελίδα στην πολιτειακή ιστορία της χώρας με τολμηρές αλλαγές. Αυτό δεν πετυχαίνεται με το διασυρμό παλαιών ή νέων πολιτικών που ήδη τους έχει τελειώσει πολιτικά ο λαός. Θα πρέπει η χώρα να αρχίσει να κυβερνιέται διαφορετικά. Αν συνεχίσουν οι εξουσίες να λειτουργούν στο ίδιο πλαίσιο τότε αργά ή γρήγορα θα συζητάμε τα ίδια φαινόμενα διαφθοράς.
Το Kράτος στην Eλλάδα έχει πολύ μεγάλες αδυναμίες. Δεν προσωποποιείται ποτέ η ευθύνη, δε διακρίνονται οι τρεις εξουσίες (η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ταυτίζονται), το κράτος με τις υπηρεσίες του δυναστεύεται από το κόμμα που κάθε φορά βρίσκεται στην εξουσία. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες αλλά νομίζω ότι η ρίζα των προβλημάτων βρίσκεται κάπου εδώ.
Με βάση τα παραπάνω είναι ανάγκη να θεσμοθετηθεί το ασυμβίβαστο μεταξύ της βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας. Αν κάποιος βουλευτής προταθεί και δεχθεί να υπουργοποιηθεί, θα πρέπει να παραιτείται από βουλευτής γιατί δεν μπορεί το ίδιο πρόσωπο σε κάθε περίπτωση να ελέγχει και να ελέγχεται. Δεν είναι δυνατόν από τους 160 βουλευτές της πλειοψηφίας στη βουλή οι 40 περίπου να συμμετέχουν και στην κυβέρνηση και οι υπόλοιποι να περιμένουν να συμμετέχουν. Δεν είναι φυσιολογικό ο έλεγχος για κάθε υπουργό να γίνεται, και να αρκεί, από τον υφυπουργό του, τον συνάδελφο του στην κυβέρνηση και τον εαυτό του.
Το επόμενο που πρέπει να γίνει είναι η μείωση των βουλευτών από 300 σε 150. Παρακολουθώντας τη συζήτηση στη βουλή για τα σημαντικότατα νομοσχέδια, το εργασιακό και το ασφαλιστικό, καταλάβαινες ότι οι περισσότεροι εκεί έπαιρναν το λόγο για ένα τρίλεπτο για να «εκφράσουν την άποψη τους» μόνο και μόνο για να εμφανιστούν στο κανάλι της Bουλής. ‘Έχουμε βουλευτές που είναι γνωστοί μόνο στην εκλογική τους περιφέρεια ενώ δεν αποφασίζουν φυσικά μόνο γι’ αυτή. Τοποθετούνται πάνω σε σημαντικότους νόμους χωρίς να γνωρίζουν τα θέματα, άλλοι δεν ξέρουν τι ψηφίζουν, οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι έλεγαν (ή έκαναν αντιγραφή μέχρι κόμματος την ομιλία του αρχηγού τους ή πετούσαν κοτσάνες). Είναι τραγικό ένας βουλευτής να μην έχει το δικό του πολιτικό λόγο και στις τοποθετήσεις του να αναπαράγει παραγράφους ολόκληρες από τον αρχηγό του ή από τον υπουργό της κυβέρνησης που υποτίθεται ότι θεσμικά ελέγχει κιόλας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις Eπιτροπές της Bουλής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος λειτουργίας (πέραν της ενίσχυσης τους εισοδήματος των βουλευτών αφού η συμμετοχή σ’ αυτές πληρώνεται ξεχωριστά από την βουλευτική αποζημίωση) πολλών επιτροπών· 5 ή 6 είναι αρκετές για να καλύψουν τα πάντα.
Αποφασιστικότητα δεν σημαίνει «πάω με το ρεύμα» ούτε βιασύνη στην «απόδοση ευθυνών». Αποφασιστικότητα δεν σημαίνει «ακολουθώ τα δελτία ειδήσεων της διαπλοκής» ούτε «φωνάζω από το βήμα της Bουλής χωρίς ν’ αλλάζω τίποτα». Aποφασιστικότητα δεν σημαίνει μόνο το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων των 700€, ούτε «ρίξη» μόνο με συντεχνιακές αντιλήψεις. Αποφασιστικότητα για ένα πολιτικό σημαίνει πολλές φορές ρίξη και με τον ίδιο του τον εαυτό, με τη δική του συντεχνία. Aποφασιστικότητα σημαίνει ιδέες, τόλμη και πράξη. Σημαίνει πραγματικές αλλαγές που μπορεί να εμπνεύσουν τον κόσμο, να ανανεώσουν την πολιτική πράξη, να προσφέρουν ένα νέο ξεκίνημα.
Με την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης (χωρίς να μην ελέγχονται και οι δικαστές), τις αυτονόητες αλλαγές στον νόμο περί ευθύνης υπουργών , την αυτονομία του κρατικού μηχανισμού, με την εκχώρηση πολλών αρμοδιοτήτων και πόρων στις τοπικές κοινωνίες όπου κι εκεί πρέπει να αλλάξουν θεσμικά πολλά πράγματα μπορεί η πολιτική και οι πολιτικοί να κερδίσουν μια ακόμη ευκαιρία.
Είναι ανόητο οι ΄Eλληνες να αγανακτούν με τις υποθέσεις διαφθοράς γιατί έχουν ανεχθεί και επιβραβεύσει στο παρελθόν πολλές και γιατί τις θυμούνται μόνο όταν το δικό τους πορτοφόλι κινδυνεύει. ΄Όσο η χώρα διοικείται από ανθρώπους και όσο οι πειρασμοί είναι μεγάλοι θα υπάρχουν και κάποιοι που δεν θα μπορούν να αντισταθούν. Το εφικτό είναι αυτές οι υποθέσεις να αποκαλύπτονται και να τιμωρούνται αυτοί που αποδεικνύονται ένοχοι και όχι αυτοί που δεν έχουν συμπάθειες στα MME.
Γ.K.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου