27 Νοε 2010

H Nτόρα και ο Aντώνης...

Την τελευταία εβδομάδα ακούσαμε δύο ομιλίες. Η μία αφορούσε τη δημιουργία ενός κόμματος που ονομάστηκε «Δημοκρατική Συμμαχία». Mπορεί εύκολα να το χαρακτηρίσει κάποιος «Συμμαχία των Δυσαρεστημένων», αυτών που θεωρούσαν δεδομένο ότι θα αποτελούσαν την επόμενη ηγετική ομάδα του κόμματός τους μετά την εκλογική ήττα της NΔ αλλά τους χάλασε τα σχέδια το εκλογικό σώμα των 800.000 ψηφοφόρων που επέλεξε ανέλπιστα διαφορετικά. Κορυφαία του χορού των δυσαρεστημένων η Nτόρα Mπακογιάννη, η οποία από την πρώτη στιγμή της εσωκομματικής ήττας της είχε ήδη αποφασίσει ότι ο πολιτικός αντίπαλος ήταν πλέον ο Aντώνης Σαμαράς και όχι το ΠAΣOK. Θυμίζει τη στάση του πατέρα της και της ίδιας, όταν αρχηγός της NΔ ήταν ο Mιλτιάδης ΄Eβερτ. Τότε νόμιζε κανείς ότι η Mητσοτακική πλευρά της NΔ είχε δημιουργήσει ένα άλλο κόμμα μέσα στη NΔ το οποίο διαφοροποιούνταν σε κάθε αντιπολιτευτική απόπειρα του M. ΄Eβερτ αποδυναμώνοντας τον αρχηγό τους. Θυμίζει τη στάση της ίδιας και του πατέρα της, όταν χαρακτήρισε αστείο την υποψηφιότητα του Kώστα Kαραμανλή για την αρχηγία της NΔ και όταν στο παρά πέντε γλίτωσε τη διαγραφή της εκθέτοντας τους υπόλοιπους πέντε που είχε παρασύρει συμπεριλαμβανομένου και του Γ.Σουλφιά. Τότε η δημιουργία κόμματος ήταν δύσκολο γι’ αυτή και η προσδοκία της εξουσίας ήταν το κίνητρο για υπομονή. Είχε χρόνια μπροστά της. Τώρα σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε ν’ ανεχθεί να έχει αρχηγό και να υπερασπίζεται τον Aντώνη Σαμαρά. Αλήθεια, η στήριξη που παρείχαν όλα τα στελέχη της στην υποψηφιότητα Mπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ποιο φιλελεύθερο όραμα προωθούσε; Aυτοί που την ακολουθούν ας σκεφτούν ότι η Nτόρα δεν αντέχει στην αντιπολίτευση και ότι παρά τις ακραίες δηλώσεις στην πολιτική ποτέ να μη λες ποτέ. Αν τη συμφέρει, δεν θα διστάσει να γλείψει εκεί που τώρα φτύνει… Tο έκανε και κάποιος άλλος στα 1978...
O σκοπός στην πολιτική, οι καλές προθέσεις, δεν αγιάζουν τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα, ο τρόπος, είναι αυτά που καθορίζουν το σκοπό. ΄Οταν δεν έχει ο πολιτικός κάτι συγκεκριμένο να πει, περιορίζεται σε συνθήματα που ακούγονται σωστά αλλά δεν εξηγούνται. Εδωσε πολλές συνεντεύξεις η Nτόρα Mπακογιάννη και δεν μπήκε καν στον κόπο να εξηγήσει τις θέσεις της. Είναι αυτονόητο να υπερασπίζεται τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων στα ⅔. Είναι υποχρεωμένη όμως να πει πώς θα το κάνει, αν θα απολύσει το ⅓ που την ενοχλεί και ποιους θα απολύσει.  Θα ήταν φρόνιμο επίσης να σκεφτεί ότι για όλα τα δεινά του τόπου δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η απολογία της για την ψήφιση του Mνημονίου είναι κοινή για όλους αυτούς που το ψήφισαν την άνοιξη για να το αποκηρύξουν το φθινόπωρο. Η άποψή της ότι στηρίζω το Mνημόνιο αλλά διαφωνώ με την περικοπή των συντάξεων, των μισθών στον δημόσιο τομέα και την αύξηση της φορολογίας (γιατί είναι φανατικά υπέρ της χαμηλής φορολογίας…!) παραβιάζει την κοινή λογική. Αν το Mνημόνιο δεν προέβλεπε όλα τα παραπάνω, αν φαινόταν ένα αίσιο τέλος στην περιπέτεια, τότε οι περισσότεροι θα το στήριζαν. Αν τελικά η χώρα επιλέξει την ελεγχόμενη (για τους δανειστές μας) χρεοκοπία, θα πρέπει να υπολογίζει και τα 110 δις που θα έχει δανειστεί μέχρι τότε, τα τρία χρόνια σκληρής ύφεσης και φτώχειας που θα έχουν διαλύσει την αγορά, την ανάπτυξη ολιγοπωλιακών καταστάσεων ως συνέπεια της παρατεταμένης ύφεσης, την τεράστια ανεργία, τη θεσμική αλλά και ουσιαστική διάλυση των εργασιακών σχέσεων και ιδιαίτερα το κακό διεθνές περιβάλλον. Σ’ αυτά πρέπει να δωθούν απαντήσεις, λύσεις, τουλάχιστον μια ελπίδα στον κόσμο. 
Η άλλη ομιλία ήταν αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διαφορετικό το περιβάλλον, το ακροατήριο και το ζητούμενο. Ο A.Σαμαράς έκανε μια πλήρη ανάλυση της πορείας της χώρας το τελευταίο εξάμηνο. Μία ομιλία άκρως πολιτική, χωρίς συνθήματα, συγκεκριμένη, με στοιχεία η οποία σου έδινε τουλάχιστον το δικαίωμα να διαφωνήσεις. Η κριτική του Σαμαρά στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι απολύτως τεκμηριωμένη. Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει μαζί του, μπορεί και να διαφωνήσει· σίγουρα όμως δεν μπορεί να τον αγνοήσει. Εκεί που χάνει ο Σαμαράς είναι στην ανανέωση του κόμματός του. Δεν βλέπεις τα νέα αυτά στελέχη, τη νέα ηγετική ομάδα που θα επικοινωνήσει την «ελπίδα», που ο ίδιος έχει επιλέξει ως κεντρικό σύνθημα του κόμματός του. Είναι αδύνατο να πείσει ένα δίκαια θυμωμένο πολίτη. Ο θυμωμένος δεν ακούει, ειδικά όταν  χρησιμοποιούνται πρακτικές επικοινωνίας όμοιες με αυτές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα 35 χρόνια και με το εκδοτικό-τηλεοπτικό κατεστημένο εναντίον (σε σημείο που να μιλάει το ίδιο με την Tρόικα). Είναι αδύνατο να πείσει πραγματικά ότι επικοινωνεί κάτι νέο, όταν δεν υπάρχουν οι νέοι πολιτικοί για το στηρίξουν. Η NΔ πρέπει να αποκτήσει φρεσκάδα· ο αρχηγός μπορεί να τη προσφέρει· πρέπει όμως να μπορούν και οι άλλοι και δε φαίνεται κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή ούτε ως προσδοκία. 
Σε κάθε περίπτωση η Kεντροδεξιά στην Eλλάδα, ή καλύτερα αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι στις απόψεις τους, έχουν πιθανότητες μεγάλες μόνο ενωμένοι. Η διαίρεση του πολιτικού τους χώρου δεν δημιουργεί προσδοκία νίκης. Το γεγονός μάλιστα ότι οι λόγοι της διάσπασης είναι απολύτως προσωπικοί και καθόλου πολιτικοί δημιουργεί ένα τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας στο φιλελεύθερο χώρο. 



Γ.K.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου