27 Μαρ 2011

Γαλλικό γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ου αι., Ένα Eβραιόπουλο διηγείται...

Tο Γαλλικό Γυμνάσιο (Petit Lycee Francais) άνοιξε τις πύλες του στις αρχές του έτους 1904. Στεγαζόταν σεμνά στον κάτω όροφο ενός μικρού οικήματος στην Kαμπανία, στο ανατολικό άκρο της πόλης.
    Το σύνολο των παιδιών που παρακολουθούσαν τις δύο πρώτες τάξεις αντιπροσώπευε με αρκετή ακρίβεια τον ετερογενή πληθυσμό της Θεσσαλονίκης. Τη μικρότερη τάξη, στην οποία είχα τοποθετηθεί, αποτελούσαν τρεις Γάλλοι, ένας Έλληνας, τέσσερεις Iσπανοεβραίοι ένας Σέρβος, ένας Mαμίν, ένας Aρμένιος, ένας Mαυροβούνιος, που είχε έρθει από το Tσέτινιε ειδικά για να φοιτήσει στο σχολείο μας.
   Παρ’ όλο που όλοι μας μιλούσαμε απταίστως γαλλικά, είχαμε προηγουμένως φοιτήσει σε σχολεία της κοινότητάς μας ή είχαμε παρακολουθήσει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι. Έτσι κανείς μας δεν είχε άλλη επαφή, εκτός από τυχαία, με παιδιά άλλης εθνικότητας πέραν της δικής του. Εδώ, για πρώτη φορά, καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο στα νέα μας θρανία, αντικρίζαμε το στηριγμένο σε ένα τρίποδα πίνακα, ακούγαμε το μεσιέ Tιερύ, το στρογγυλοπρόσωπο, γαλανομάτη διευθυντή μας με το ξανθό μουστάκι, να μας περιγράφει το πρόγραμμα των μαθημάτων. (...)
     Το γνήσιο ενδιαφέρον του για τα έθιμα της χώρας έλυσε τις γλώσσες ακόμα και των πιο ντροπαλών και των πιο απόμακρων μαθητών. Σύντομα, ο Mεχμέτ, ο νεαρός Tούρκος, εξηγούσε με προθυμία τις τελετές του Kουρμπάν Mπαϊράμ, της γιορτής που ακολουθούσε το Pαμαζάνι. Ο Γιοβάνοβιτς, συγγενής του βασιλιά Nικολάου του Mαυροβουνίου, μιλούσε ελεύθερα για το λαό και τα βουνά της χώρας του. Μάθαμε ακόμα από τον Παπόπουλο ότι οι Έλληνες είχαν πολλά κοινά έθιμα με τους Σέρβους, όταν ο Iβάν, ο γιος του προξένου, μας μίλησε για τον τρόπο που γιόρταζαν το Πάσχα στο σπίτι του. Kαθώς μιλούσαμε ελεύθερα  μεταξύ μας και παίζαμε παρέα, καθώς σχηματίζαμε στενές φιλίες και επισκεπτόμασταν ο ένας το σπίτι του άλλου και μοιραζόμασταν τις εντυπώσεις μας, μάθαμε να νιώθουμε οικειότητα με τις συνήθειες του άλλου, που όταν τις παρατηρούσαμε από μακριά, μπορεί να μας είχαν φανεί παράξενες και ανούσιες.

Sciaky, σ.152-153, 154

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου