Πολλά τά δεινά κοὐδέν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει...

Πολλά ‘ναι τα θάματα,

πιο θάμ’ απ’τον άνθρωπο, τίποτα·

πέρ’ απ΄την αφρομάνιστη

τραβάει και πάει τη θάλασσα

με του νοτιά τις φουρτούνες,

περνώντας κάτω απ΄τα κύματα

π’ολόγυρά του βρυχιούνται·

και την τρανύτερη μες στους θεούς

την άφθαρτη ακάματη Γη,

καταπονάει με ταλέτρια, που χρόνο με χρόνο

πάνε κι έρχονται αλογόσυρτ’ απάνω της

οργώνοντάς την.

Kαι των  αλαφρόμυαλων

των πουλιών τη γενιά παγιδεύοντας

πιάνει και τα έθνη των άγριων

των θηρίων και τα θαλάσσια

τα θρέμματα του πελάου

μες στα διχτυόκλωστα βρόχια του

ο άνθρωπος ο πολυτεχνίτης,

και ταγρίμι που ζει στων βουνών τις ερμιές

με τις μηχανές του νικά

και στο δασύτριχο γύρω ταλόγου τον τράχηλο

περνάει το ζυγό, καθώς και του αδάμαστου

βουνήσιου ταύρου.

Και γλώσσα και νόηση ανεμόφερτη

και την καλή μες σε πόλεις κυβέρνια του

έμαθε νάχη· και πώς

απ’τα υπάιθρια τα βέλη της νύχτιας παγωνιάς

και του κακού τανεμόβροχου

να φυλάγεται – ο παντοσόφιστος

ανεφοδίαστον, τίποτα

δεν τον βρίσκει απ’ ότι ‘ναι νάρθη·

μόνο απ’το θάνατο

γλυτωμό δε θα βρη πουθενά·

όμως γι’αρρώστιες, που τρόπο δεν είχανε,

βρήκε ο ένας με τον άλλο γιατρειά.

Κι ενώ έχει σοφία να μηχανεύεται

τέχνες πούτε μπορούσε να ελπίση κανείς,

πότε γυρνάει στο κακό

και στο καλό πότε πάλι· μα όποιος τους νόμους τιμά

της χώρας του και την ορκόδετη

των θεών δίκη, δοξάζει την πόλη του,

κι είναι χαμός της εκείνος, που

ξεδρομίζει απ’την ίσια τη στράτα

χάρη στο θράσσος του.

Ο Θεός μην δώσει ποτέ

κάτω απ’την ίδια στέγη να κάθεται

ή να μου είναι ένας τέτοιος ομόγνωμος.

OI TPAΓΩΔIEΣ TOY ΣOΦOKΛEOYΣ

Aντιγόνη

Μετάφραση I.ΓPYΠAPHΣ

Eκδ. Bιβλιοπωλείον της «EΣTIAΣ»