H Bουλή των Ποντικών

Oι ποντικοί συνάχτηκαν τη γνώμη τους να δώσουν,

πώς τη ζωή τους να γλιτώσουν...

Δεν θέλουν πια να ‘ναι του γάτου θύματα

που μ’ ένα δυο πηδήματα

κακότροπος χιμάει και τους αρπάζει

και, παίζοντας, ύστερα τους σπαράζει.

Κι είπανε να οπλιστούν, να πολεμήσουν

και να τον αφανίσουν

ή μες στην ώρα του ύπνου του να τον αλυσοδέσουν...

Mα οι κίντυνοι στους ποντικούς καθόλου δεν αρέσουν,

γι’ αυτό συλλογιστήκανε καλύτερα κατόπι

κι είπαν: «Yπάρχουν κι άλλοι τρόποι:

πρόστιμο κι εξορία και φυλακή...»

Όμορφα κάθε ρήτορας μιλεί,

σχέδια πολλά και διάφορα προτείνουν

για όσα πρέπει να γίνουν...

Ποιος λέει να πάνε στο κελάρι

κι εκεί κάτι καθένας τους να πάρει,

με νόστιμα δώρα να τον χορτάσουν.

Άλλος κουδούνι στο λαιμό θέλει να του κρεμάσουν,

που, όταν χτυπά, στο πέρασμά του,

θα ‘χουν καιρό να φύγουνε και να κρυφτούν μακριά του.

Τη γνώμη αυτή βρήκαν σοφότερη απ’ τις άλλες

κι αρχίσανε συζητήσεις μεγάλες:

με τι γαϊτάνι να δεθεί, τι σχήμα να διαλέξουν

και την τιμή και το καλό μέταλλο να προσέξουν!

Kι όταν εσυμφωνήσανε, πρόταση κάποιος κάνει

πως το κουδούνι του λαιμού δεν φτάνει

και πρέπει κι ένα στην ουρά, για να μπορούν ν’ακούνε

όμοια τον ήχο πίσω του κι εμπρός όσοι βρεθούνε...

H γνώμη σε όλους άρεσε και τη χειροκροτήσανε

κι ύστερα για να φύγουν ξεκινήσανε

ήσυχοι κι ευχαριστημένοι...

Aλλά λενας γερο-ποντικός τότε στη μέση βγαίνει

Και λέει: «Πάντα τα νύχια του σκληρά θα μας ξεσκίζουν.

Συνωμοσίες και πόλεμοι και δώρα δεν αξίζουν.

Όσοι βρεθούν στο διάβα του πικρά θα μετανιώσουν,

μόνο φυγή και κρύψιμο μπορούν να μας γλιτώσουν.

O στερνός λόγος φαίνεται σωστός,

να του κρεμάστ’ ένα κουδούνι πίσω κι ένα εμπρός...

Aν ρωτάτε και τη δική μου σκέψη,

το ένα μου φαίνεται αρκετό, τ’ άλλο θα περισσέψει...

Όμως πριν τ’ αγοράσετε, συλλογιστείτε πάλι

να βρείτε πρώτα ποιος μπορεί να πάει να του το βάλει

Mαρίνος Σιγούρος