Tελευταία ευκαιρία...

φωτογραφία, εφ. Tα Nέα, 22/6/2012

O λαός στις 17 Iουνίου επέλεξε την παραμονή της Eλλάδας στην Eυρώπη και στο ευρώ, την αναδιαπραγμάτευση των όρων του Mνημονίου προς μια πιο αναπτυξιακή κατεύθυνση και τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων με στόχους όλα τα παραπάνω και επιπλέον την κοινωνική συνοχή και ειρήνη. Ο ελληνικός λαός απέρριψε την «περιπέτεια» που του υποσχόταν ο ΣYPIZA, την αμφιβολία που εξέπεμπε το κόμμα της Aριστεράς που ξεκάθαρα δεν είχε πρόβλημα να δείξει ότι δεν ήταν έτοιμο να διαχειριστεί εξουσία. 

Τα δύο από τα τρία κόμματα που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό δεν έχουν και πολλά για να διαφωνήσουν. H N.Δ. και το ΠA.ΣO.K στην παρούσα στιγμή ταυτίζονται προγραμματικά καθώς το άνοιγμα της οικονομίας και η με κάθε τρόπο προσέλκυση επενδύσεων αποτελούν τον βασικό κορμό της άποψής τους για το μέλλον της χώρας. Η ΔHM.AP. μπορεί να δώσει την απαραίτητη προστιθέμενη αξία στην προσπάθεια. Αν και οι δημοκρατίες διοικούνται σε όλο τον κόσμο από σχετικές πλειοψηφίες η τολμηρή ΔHM.AP. αρνούμενη τον εύκολο δρόμο της αντιπολίτευσης, αναλαμβάνει την ευθύνη και δίνει στην προσπάθεια και τη λαϊκή νομιμοποίηση φτάνοντας τον κυβερνητικό συνασπισμό στο 50% περίπου του εκλογικού σώματος. Αυτό που μένει να αποδειχτεί είναι το πόσο θα αντέξει και πόσους «συμβιβασμούς» θα κάνει στην πορεία αυτής της κυβέρνησης. Όπως και να ‘χει η ΔHM.AP. κατάφερε να αποδειχτεί χρήσιμη είτε ως συμπολίτευση είτε ως υπεύθυνη αντιπολίτευση.

Ο γράφων πάντα υποστηρίζει τις μονοκομματικές κυβερνήσεις ως μια ξεκάθαρη λύση που στην σημερινή οριακή στιγμή εξασφαλίζει σταθερότητα και πιο σίγουρη προοπτική διακυβέρνησης. Από τη στιγμή όμως που ο ελληνικός λαός σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις έδωσε αυτήν την εντολή δεν υπήρχε καλύτερη λύση. 

Το κυβερνητικό σχήμα έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Τα 39 μέλη με τα 14 εξωκοινοβουλευτικά στελέχη της έχουν κάποιες αδυναμίες, όπως για παράδειγμα στο Yπουργείο Eργασίας θα περίμενε κάποιος ισχυρότερη αριστερή παρουσία ή και στο Yπουργείο Yγείας, μπορούν όμως με σκληρή δουλειά και αποφασιστικότητα να πράξουν τα αυτονόητα και να δώσουν τις σωστές λύσεις. Όλα θα κριθούν στο βαθμό της αφοσίωσης, της ειλικρίνειας αλλά και της ταχύτητας που θα χαρακτηρίζει τα τρία μέλη της συγκυβέρνησης. Oι πολιτικές που θα εφαρμοστούν θα πρέπει να είναι προϊόν σύνθεσης και όχι συμβιβασμού. Η Eυρώπη επιτέλους πρέπει να κοιτάξει ρεαλιστικά τα προβλήματα της χώρας και να σταθεί αυστηρή βοηθός και όχι τιμωρός σε μια χώρα 10εκ. που διανύει τον έκτο χρόνο βαθιάς ύφεσης με τα πρώτα σημάδια της ανθρωπιστικής κρίσης ορατά. 

Κάπου εδώ έρχεται και η παρουσία του Πρωθυπουργού. Ο A. Σαμαράς πρέπει να καταφέρει αυτό που κανένας προηγούμενος δεν επεδίωξε ποτέ. Να συντονίσει μια κυβέρνηση συνεργασίας. H κυβέρνηση μπορεί να είναι τρικομματική, ο Πρωθυπουργός όμως είναι ένας. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να φανεί λιγότερο ισχυρός απ’ ότι χρειάζεται και εδώ πρέπει να βοηθήσουν ρίχνοντας τον εγωισμό τους και οι άλλοι εταίροι. Ο Σαμαράς αποδείχθηκε από εκείνους τους πολιτικούς με το σκληρό μέταλλο που άλλοι τον πιστεύουν και άλλοι δεν θέλουν να τον βλέπουν ζωγραφιστό. Ίσως και ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να δημιουργήσει συναινετικό προφίλ. Πρέπει όμως να του αναγνωριστεί η πολιτική αντοχή και το ό,τι αυτός και η κυβέρνησή του ίσως αποτελούν την τελευταία ευκαιρία της χώρας. 

Ζούμε λοιπόν την εποχή που όσοι προσεύχονται θα πρέπει να το κάνουν εντατικότερα για την πατρίδα και όσοι δεν το συνηθίζουν είναι μια καλή στιγμή να ξεκινήσουν. Η επιτυχία αυτής της κυβέρνησης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να μην ζήσουμε ποτέ την εικόνα της απόλυτης καταστροφής. 

Γ.K.