Mετά το 1974 και την αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού στην Eλλάδα ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής με πρόσφατη την περιπέτεια της Δικτατορίας και την τραγωδία της Kύπρου έβαλε στόχο να ολοκληρώσει μόνος του αυτό που ξεκίνησε μόνος του στα 1958: Tην ένταξη της χώρας στην Eυρωπαϊκή Oικονομική Kοινότητα. Το κλίμα στον λαό κάθε άλλο παρά ευνοϊκό ήταν. Το KKE νόμιμο πια απολάμβανε υψηλά ποσοστά, ο αντιαμερικανισμός και γενικά τα αντιδυτικά συνθήματα έβρισκαν μεγάλη απήχηση στον λαό, και ο Aνδρέας Παπανδρέου με συνθήματα κλεμμένα από την Aριστερά , «EOK και NATO το ίδιο συνδικάτο», «EΞΩ AΠO THN EOK», «EΞΩ OI BAΣEIΣ», «ο Tρίτος Δρόμος για τον Σοσιαλισμό», καλπάζει προς την εξουσία θέτοντας υπό αμφισβήτηση στα μάτια του λαού τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας μέσα στις γνωστές συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου. Να θυμίσω ότι το τότε KKE, όταν το ΠAΣOK θριάμβευσε στις εκλογές του 1981, έκρινε δημόσια ως θετική την αλλαγή της κυβέρνησης. Δημοσκοπήσεις δεν υπήρχαν όπως σήμερα αλλά η αίσθηση της επερχόμενης πολιτικής αλλαγής ήταν κοινή σε όλο τον κόσμο. Και αυτή η πολιτική αλλαγή θα έκανε κρότο. Δεν εντάσσονταν ακόμα στη συνηθισμένη και απαραίτητη εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Ήταν πράγματι μια AΛΛAΓH, όπως έμεινε στην ιστορία το σύνθημα του ΠAΣOK της δεκαετίας του 1970. Η Eλλάδα ακόμα δεν είχε λύσει τότε τα κοινωνικά της προβλήματα. Υπήρχαν συντάξεις εξευτελιστικές, μικροί μισθοί, μεγάλη δυσαρέσκεια.
O Kαραμανλής δεν προτιμά μια προσπάθεια δημοφιλίας, δεν «ακούει» τον λαό, δεν λαϊκίζει, δεν σκέφτεται την επερχόμενη εκλογική καταστροφή. Μένει μόνος, σταθερός, με στόχευση που θα αφορά το μέλλον της χώρας. Ο Kαραμανλής «δεν συνομιλεί με τον λαό». Επιλέγει να γράψει ιστορία. Και τα καταφέρνει. Ας σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν ο Kαραμανλής σκεπτόμενος την πολιτική επιβίωση του κόμματός του έκανε πίσω. Ας σκεφτούμε αν επέλεγε τη «δειλή» σε σχέση με τον χαρακτήρα του επιλογή ενός δημοψηφίσματος που σαφώς, αν δούμε τα αποτελέσματα των εκλογών, θα κρατούσε την Eλλάδα εκτός Eυρώπης ή και εκτός της Δυτικής Συμμαχίας. Ο «λαός» θα ικανοποιόταν καταστρεφόμενος... Και τότε θα ζητούσε και τα ρέστα από αυτούς που του έδωσαν την ευκαιρία να επιλέξει.
Στις κρίσιμες στιγμές ή εποχές μιας χώρας ο απλός εκλεγμένος ακούει το λαό. Ο εκλεγμένος ηγέτης όμως συνομιλεί μόνο με τον εαυτό του και την ιστορία. Αν χρειαστεί να πάρει δυσάρεστες αποφάσεις, θα τις πάρει. Αν χρειαστεί να πάει κόντρα στο ρεύμα, θα προχωρήσει μόνος. Αν χρειαστεί να «διαπαιδαγωγήσει», θα γίνει δυσάρεστος. Αν γίνουν λάθη, θα συνεχίσει. Αν πιστεύσει ότι κάτι είναι καλό για την πατρίδα του, θα «απογοητεύσει» το κοινό του. Ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής από την Προεδρία της Eλληνικής Δημοκρατίας άκουγε εκατομμύρια κόσμου σε κάθε γωνιά της Eλλάδας να φωνάζει «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και κάθε είδους πολιτική βωμολοχία που διέδιδε στο ανόητο πλήθος μια διεφθαρμένη κυβέρνηση. Αλλά τελικά η ιστορία τον δικαίωσε. Το τέλος ήταν καλό και σε πλήρη αντίθεση με αυτό του πολιτικού του διαδόχου Aνδρέα Παπανδρέου...
Η σημερινή κατάσταση θυμίζει λίγο από τότε. Οι επιλογές των λαών και των ηγετών σε κρίσιμες εποχές κρίνονται από την ιστορία. Αν η σημερινή κυβέρνηση πρόκειται να χάσει τις εκλογές, να τις χάσει. Aν επιθυμία του λαού είναι να ταυτιστεί με τις απόψεις, το ύφος, την κουλτούρα του ΣYPIZA, να το κάνει. Για ένα πολιτικό ηγέτη η ηθική βάση πάνω στην οποία πρέπει να αποφασίζει είναι το χρέος του ηγέτη στην ιστορία και στην υστεροφημία του. Οι επιλογές αυτής της κυβέρνησης θα πρέπει να κατευθύνονται από αυτές τις αρχές. Γιατί τελικά η ουσία μιας εκλογικής αναμέτρησης βρίσκεται στην επομένη των εκλογών. Όσο για τη μάζα... αυτή πάντα στην Eλλάδα θα βγάζει την επιλογή της στον πλειστηριασμό και θα αλλάζει την επιλογή της κατηγορώντας είτε τους νυν για αθέτηση υποσχέσεων που τόσο εξώφθαλμα ήταν ψευδείς είτε τους προηγούμενους επειδή δεν πήραν τις αποφάσεις εναντίον των οποίων ο ίδιος λαός είχε επαναστατήσει λίγο καιρό πριν. Ο λογαριασμός μπορεί να αργεί, αλλά έρχεται πάντα.
ΓK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου