29 Δεκ 2014

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


K.Π. Kαβάφης 

26 Δεκ 2014

Carol of the Bells

Πρωτογονισμός και «εποικοδόμημα»

Του Xρήστου Γιανναρά
Εφημ. Kαθημερινή, 22 Δεκεμβρίου 2014

Εβδομάδα γιορτής των Χριστουγέννων και μια «σφυγμομέτρηση» της κοινής γνώμης για το γεγονός της γιορτής θα πρόσφερε, σίγουρα, πλούσιο υλικό κοινωνιογνωσίας. Ποιο ποσοστό του πληθυσμού σώζει ακόμα ίχνη «υπαρξιακού προβληματισμού», έχει ερωτήματα που μπορεί να επιφέρουν ρωγμές στην απανθρωπία της ιστορικο-υλιστικής μονοτροπίας των καιρών μας, ποιο ποσοστό εξακολουθεί να ανέχεται τα στερεότυπα μιας κατεστημένης «γιορτινής» κενολογίας.

Αντιπαλεύοντας τον «τρόπο» του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι κοινωνίες της «φιλελεύθερης οικονομίας» είχαν επιστρατεύσει ρομαντικά ρητορικά προσχήματα ιδεαλισμού. Εκρυβαν επιμελέστατα την κοινή καταγωγή καπιταλισμού και μαρξισμού από την ίδια μήτρα: τον Ιστορικό Υλισμό. Επινόησαν την ετικέτα της «χριστιανοδημοκρατίας» καλλιεργώντας με θαυμαστή αποτελεσματικότητα την ψευδαίσθηση ότι οι στυγνοί νόμοι της «ελευθερίας των αγορών» (νόμοι φυσικής επιλογής, επιβίωσης του ισχυροτέρου, άτεγκτης ανταγωνιστικότητας) μπορούν να συνταιριαστούν με έναν θρησκειοποιημένο Χριστιανισμό, ατομοκεντρικής, «πνευματικά» αιτιολογημένης, ωφελιμοθηρίας.

Where Are You Christmas? (ft. guest artist, Sarah Schmidt), ThePianoGuys

Φωνή βοώντων εν τη ερήμω της Ελλάδας

Του Γιάννη Mαρίνου από το tovima.gr

Έμπλεοι μίσους εναντίον αλλήλων, αφηνιάσαντες πολιτικοί μας, στερούμενοι εθνικού ήθους και παραδομένοι σε χωρίς όρια ατομική ιδιοτέλεια με δέλεαρ την εξουσία, και μαζί παραζαλισμένοι ή εξωνημένοι πολίτες εορτάζουν με εισαγόμενα στολίσματα και μελωδίες τη γέννηση του Θεού της Αγάπης -τί υποκρισία!- παραδομένοι στην τηλεθέαση της βίας με ασταμάτητους αποκεφαλισμούς και μαρτύρια των σύγχρονων Χριστιανών όπου γης από τους φανατικούς μουσουλμάνους.

Πρωτοστατούσα σε αδιαφορία και υποκρισία η άθεη δήθεν χριστιανική Ευρώπη. Αυστηρή φωνή αυτοκριτικής ο σοφός θεολόγος και λαμπρός ποιητής Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός, επεσήμαινε στο περσινό Χριστουγεννιάτικο διάγγελμά του: «Τα φαινόμενα της διεθνούς βίας, της παντοειδούς εγκληματικότητος και της υλιστικής υστερίας, δεν μας επιτρέπουν να βιώσωμεν ειλικρινώς και θεαρέστως την χαράν της Ενανθρωπήσεως του Θεού, μήτε καν να ψάλλωμεν «αρρυπώτοις χείλεσιν» με ήσυχον συνείδησιν τον περί ειρήνης ύμνον των αγγέλων.

Εάν μετά παρέλευσιν τόσων αιώνων, η Ενανθρώπησις του Θεού δεν κατέστησε περισσότερον φιλάνθιρωπον τον κόσμον μας, αυτό δεν οφείλεται εις τους μη Χριστιανούς, αλλ' ίσως περισσότερον εις τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως, των οποίων η όλη διαγωγή όχι μόνον δεν παραδειγματίζει, αλλ' αντιθέτως προκαλεί τους μη Χριστιανούς ιδιαιτέρως. Όταν ο Μαχάτμα Γκάντι, ο παροιμιώδης εκείνος ειρηνόφιλος πολιτικός των Ινδιών, ερωτήθηκε πώς δεν είχε ακολουθήσει τον Χριστιανισμόν, η απάντησις που έδωκε ήταν καταπέλτης: «Θα είχα γίνει προ πολλού Χριστιανός, αν οι λεγόμενοι Χριστιανοί ακολουθούσαν την διδασκαλίαν του Χριστού 24 ώρες το 24ωρο!».

Ταπεινός παρά το υψηλό αξίωμα και την πολύπλευρη παιδεία του ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, επίσης πέρσι τα Χριστούγεννα, διαπίστωνε: «Ποικίλες απειλές κατά της ζωής, δολοφονικές ενέργειες, αιματηρές συγκρούσεις διαστίζουν την καθημερινότητα. Παρ' όλα τα προσχήματα, οποιαδήποτε αφαίρεση ζωής αποτελεί έγκλημα όχι μόνο κατά του συγκεκριμένου θύματος αλλά γενικότερα κατά της ανθρωπότητος. Αλλά η περιφρόνηση της ζωής δεν συντελείται μόνο με εγκληματικές πράξεις και την πολύμορφη βία. Αναρίθμητοι άνθρωποι απειλούνται από διάφορες μορφές αδικίας στην κοινωνική και ιδιωτική σφαίρα.

 Η αδικία οδηγεί πολλούς ανθρώπους σε στερήσεις, φτώχεια, εξαθλίωση. Κάτι ακόμα που δρα, χωρίς να διακρίνεται σαφώς, κατά της ανθρώπινης ζωής είναι η αδιαφορία για την ποιότητα ζωής των συνανθρώπων μας. Δεν φαίνεται πάντοτε καθαρά, δεν διώκεται από τον νόμο, όμως δεν παύει να υπονομεύει αμέτρητες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Σε εποχή μάλιστα κρίσεων, όπως η δική μας, η αδιαφορία γίνεται συχνά θανατηφόρα. Άμεσο χρέος όλων μας είναι να προστατεύουμε κάθε ανθρώπινη ζωή με έμπρακτη συμπαράσταση και άγρυπνη αλληλεγγύη, στηρίζοντας με λόγο και έργο, με άδολη αγάπη, όσους δοκιμάζονται, όσους πληγώνει η ανέχεια, η αρρώστια και η απελπισία».
Φωνή βοώντων εν τη ερήμω.

Στερούμενοι ήθους πολιτικάντηδες, άπληστοι για εξουσία που αποβαίνει σε βάρος των συμφερόντων λαϊκών στρωμάτων υπέρ των οποίων νυχθημερόν δήθεν κόπτωνται, αγκαλιά με διασκεδαστές ταπεινών ενστίκτων του φιλοθεάμονος κοινού οδηγούν το καράβι της εθνικής οικονομίας στα βράχια και εν ονόματι της δημοκρατίας συμβάλλουν «ενθουσιωδώς» στην κατάργησή της.

Η κεκαλυμμένη δικτατορία της Βενεζουέλας έρχεται και χωρίς καν πετρέλαιο.


The Little Drummer Boy, Bob Seger

25 Δεκ 2014

Η Γέννηση του Χριστού στη Βυζαντινή Τέχνη

Υπάρχει μια ευαγγελική διήγηση βασιλική και υπάρχει μια ευαγγελική διήγηση ποιμενική για τη γέννηση του Χριστού. Η πρώτη είναι του Ματθαίου. Η δεύτερη είναι του Λουκά.
       Η σκηνή της Βηθλεέμ στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου πλέκεται με το επεισόδιο της ταραχής του Ηρώδη. Είναι το γεγονός που συνταράζει το θρόνο του. Στη Βηθλεέμ γεννήθηκε ένας αντίπαλος της δυναστείας του. Καλεί τους μάγους που ξεκίνησαν από την Ανατολή, οδηγημένοι από το άστρο, και ζητά να τους κάμει συνενόχους του στο σκοτεινό του σχέδιο. Οι μάγοι πορεύονται να προσκυνήσουν το βασιλόπουλο. Έχουν σοφία κι έχουν θησαυρό. Το άστρο στέκεται πάνω στο σπίτι που φιλοξενεί το ακτινοβόλο παιδί. Το βλέπουν και προσκυνούν. Ύστερα του προσφέρουν χαρίσματα: χρυσάφι, λιβάνι και μύρα. Σύμφωνα με τις πανάρχαιες παραδόσεις των παλατιών της Ανατολής.

24 Δεκ 2014

The Power of Love, Gabrielle Aplin

Xριστουγεννιάτικη κάρτα από τη στρατιά της Θεσσαλονίκης στα 1916...



André Rieu - Jingle Bells

Xριστούγεννα στο Aϊβαλί

Tα κάλαντα, N. Λύτρας
Στο τσαρσί λιγόστευε η φασαρία, μα στους μαχαλάδες γυρίζανε τα παιδιά με τα φανάρια και λέγανε τα κάλαντα στα σπίτια. Οι πόρτες ήτανε ανοιχτές, οι νοικοκυραίοι, οι νοικυράδες και τα παιδιά τους, όλοι ήτανε χαρούμενοι, κι υποδεχόντανε τους ψαλτάδες, κι εκείνοι αρχίζανε καλόφωνοι σα χοτζάδες:

Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,
Xριστού την θείαν γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας.
Xριστός γεννάται σήμερον εν Bηθλεέμ τη πόλει,
Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η κτίσις όλη...

         Κι αφού ξιστορούσανε όσα λέγει το Eυαγγέλιο, τον Iωσήφ, τους αγγέλους, τους τσομπάνηδες, τους μάγους, τον Hρώδη, το σφάξιμο των νηπίων και την Pαχήλ που έκλαιγε τα τέκνα της, ύστερα τελειώνανε με τούτα τα λόγια:

Iδού όπως σας είπαμεν όλην την ιστορίαν,
του Iησού μας του Xριστού γέννησιν την αγίαν.
Και σας καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθείτε,
Ολίγον ύπνο πάρετε και πάλιν σηκωθείτε.
Και βάλετε τα ρούχα σας εύμορφα ενδυθείτε,
στην εκκλησία τρέξατε, με προθυμία μπείτε.
Ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν
και με πολλήν ευλάβεια την θείαν λειτουργίαν.
Και πάλι σα γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας,
ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας.
Και το σταυρόν σας κάμετε, γευθείτε, ευφρανθείτε,
δότε και κανενός πτωχού, όστις να υστερείται.
Δότε κι εμάς τον κόπο μας ό,τ’ είναι ο ορισμός σας,
Και ο Xριστός μας πάντοτε να είναι βοηθός σας.

Και εις έτη πολλά.


         Μπαίνανε στο σπίτι με χαρά, βγαίνανε με πιο μεγάλη χαρά. Παίρνανε αρχοντικά φιλοδωρήματα από τον κουβαρντά τον νοικοκύρη και από την νοικοκυρά λογιών -  λογιών γλυκά που δεν τα τρώγανε, γιατί ακόμα δεν είχε γίνει η Λειτουργία αλλά τα μαζεύανε μέσα σε μια καλαθιέρα.
         Aβραμιαία πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οι άνθρωποι και γινήκανε σαν ξερίχια από τον πολιτισμό! Πάνε τα καλά τα χρόνια!
         Όλα γινόντανε όπως τα ‘λεγε το τραγούδι: Πέφτανε στα ζεστά τους και πέρνανε έναν ύπνο, ώσπου αρχίζανε και χτυπούσαν οι καμπάνες από τις δώδεκα εκκλησιές της χώρας. Τι γλυκόφωνες καμπάνες! Όχι σαν τις κρύες τις ευρωπαϊκές που θαρρείς πως είναι ντενεκεδένιες! Στολιζόντανε όλοι, βάζανε τα καλά τους και πηγαίνανε στην εκκλησιά.
         Σαν τελείωνε η Λειτουργία, γυρίζανε στα σπίτια τους. Οι δρόμοι αντιλαλούσανε από χαρούμενες φωνές. Οι πόρτες των σπιτιών ήτανε ανοιχτές και φεγγοβολούσανε. Τα τραπέζια περιμένανε στρωμένα, μ’ άσπρα τραπεζομάντιλα κι είχανε απάνω ό,τι βάλει ο νους σου. Φτωχοί και πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα γιατί οι αρχόντοι στέλνανε απ’ όλα στους φτωχούς. Κι αντίς να τραγουδήσουνε στα τραπέζια ψέλνανε το «Xριστός γεννάται, δοξάσατε», «H Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει», «Mυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον». Αφού ευφραινόντανε, πλάγιαζανε αξέγνοιαστοι, σαν τα αρνιά που κοιμόντανε κοντά στο παχνί, τότες που γεννήθηκε ο Xριστός εν Bηθλεέμ της Iουδαίας...

Φώτης Kόντογλου
Tο Aϊβαλί η πατρίδα μου

Εκδ. Άγκυρα