Στα 1957 ο Αλμπέρ Καμύ κερδίζει το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Εκείνη τη στιγμή θυμάται δύο πρόσωπα· τη μητέρα του και τον δάσκαλό του. Στον δάσκαλό του γράφει την παρακάτω επιστολή η οποία έχει ενδιαφέρον να διαβαστεί από μαθητές, από γονείς, κυρίως όμως από τους ίδιους τους δασκάλους.
19 Νοεμβρίου 1957
Αγαπητέ Κύριε Germain,
Άφησα το θόρυβο γύρω μου να καταλαγιάσει λίγο, πριν σας απευθυνθώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Mόλις μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη τιμή που ούτε περίμενα και ούτε επεδίωξα.
Όταν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη μετά τη μητέρα μου ήσασταν εσείς.
Χωρίς εσάς, χωρίς το χέρι που στοργικά απλώσατε στο φτωχό παιδί που ήμουν τότε, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Δεν πρόκειται να κερδίσω πολλά από αυτή την τιμή. Μου δίνει όμως τουλάχιστον την ευκαιρία να σας πω τι υπήρξατε και εξακολουθείτε να είστε για μένα και να σας διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειές σας, το έργο σας, και η γενναιόδωρη καρδιά σας εξακολουθούν να ζουν σε έναν από τα μικρά σχολιαρόπαιδά σας που παρά τα χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να είναι ευγνώμων μαθητής σας.
Θα σας εναγκαλίζομαι με όλη μου την καρδιά.
Αλμπέρ Καμύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου