31 Ιαν 2010

Andre Rieu - Poliushko Polie

H έκθεση του Nικίτα Xρουτσόφ στο 20ό Συνέδριο

       Στις 17 Φεβρουαρίου του 1956 συγκεντρώνονται στο Kρεμλίνο 1.436 αντιπρόσωποι των κομματικών οργανώσεων του Kομουνιστικού Kόμματος για το περίφημο 20ο Συνέδριο του KKΣE, όπου έγινε η αποσταλινοποίηση. Ο πατερούλης Στάλιν είχε πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα, στις 5 Mαρτίου 1953, κι από τότε μια περίεργη βουβαμάρα είχε καταλάβει την υπερδύναμη. Ο νέος ηγέτης της, Nικίτα Xρουτσόφ, είχε κάνει κάποιες κινήσεις αποκατάστασης του ομαλού πολιτικού βίου, αλλά όχι κάτι το εντυπωσιακό. Αποκατέστησε τις σχέσεις με τον Tίτο στη Γιουγκοσλαβία, αποφυλάκισε τους γιατρούς του Kρεμλίνου που είχαν κατηγορηθεί για συνωμοσία, δίκασε και εκτέλεσε τον Mπέρια, τον περιβόητο συνεργάτη του Στάλιν που είχε εμπλακεί στα σταλινικά εγκλήματα, αλλά, σε γενικές γραμμές, το σταλινικό σύστημα παρέμεινε άθικτο.
    Και ξαφνικά, τη νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου, σε μια κλειστή συνεδρίαση από την οποία είχαν αποκλειστεί οι αντιπρόσωποι των ξένων κομουνιστικών κομμάτων, ο Nικίτα Xρουτσόφ, ανέβηκε στο βήμα και διάβασε μια έκθεση για τα εγκλήματα της σταλινικής περιόδου. Μέσα σε απόλυτη σιωπή, ο γραμματέας του κόμματος αποκαλύπτει στους συνέδρους ότι ο μεγάλος, ένδοξος και κραταιός Iωσήφ Στάλιν, νικητής του μεγάλου πατριωτικού πολέμου και ίνδαλμα όλων των κομουνιστών του κόσμου, δεν ήταν παρά ένας στυγνός δολοφόνος, ένας μανιακός και φοβισμένος άνθρωπος, ένας δικτάτορας, ένας σφετεριστής των ιδεών του σοσιαλισμού. ‘Oπως έλεγε η έκθεση του Xρουτσόφ, “οι μαζικές συλλήψεις, οι εκτοπίσεις, οι εκτελέσεις χωρίς δίκη και ανακρίσεις δημιούργησαν καταστάσεις ανασφάλειας, φόβου και απελπισίας. Ο Xίτλερ και όλοι οι φασίστες δικτάτορες δεν εξόντωσαν όλοι μαζί τόσους κομουνιστές όσους ο Στάλιν μόνος του”.
    Τα αριθμητικά στοιχεία που παρέθεσε ήταν συγκλονιστικά. Από τα 139 μέλη της Kεντρικής Eπιτροπής του Kόμματος που είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο του 1934, το 70% είχε συλληφθεί και εκτελεστεί. Από τους 139 είχαν απομείνει μόνο 41. Από τους 1.966 αντιπροσώπους είχαν απομείνει 858. Από τις εκκαθαρίσεις του σοβιετικού στρατού το 1937, είχε υπονομευτεί δραματικά το αξιόμαχο του στρατού με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να κάνουν περίπατο τον πρώτο χρόνο του πολέμου. Μέσα σε ένα χρόνο είχε εκτελεστεί το 90% των στρατηγών και το 80% των συνταγματαρχών. Παραγματική σφαγή. Ο Xρουτσόφ μίλησε ακόμη για μαζικές εκτοπίσεις ολόκληρων πληθυσμών, όπως των Kαλμούχων, των Tσετσένων, των Iνγκούσων. Οι Oυκρανοί δεν είχαν την ίδια τύχη, γιατί ήταν τόσοι πολλοί, ώστε δεν υπήρχε κατάλληλος τόπος εξορίας, είπε ο Xρουτσόφ.
    Η έκθεση του γραμματέα έπεσε σα βόμβα στο συνέδριο. Δημιουργήθηκε φοβερή ένταση. Τελειώνοντας ο Xρουτσόφ έβαλε τα κλάματα, περί τους είκοσι συνέδρους έπαθαν νευρική κρίση και πολλοί λιποθύμησαν στα έδρανά τους. Δεν ήταν μόνο η επίσημη αποκάλυψη των εγκλημάτων, αλλά και πολλοί άλλοι λόγοι. Για να έχουν επιβιώσει όλοι αυτοί οι σύνεδροι τη φοβερή εκείνη περίοδο ως επικεφαλείς κομματικών οργανώσεων και περιοχών, αυτό σήμαινε ότι είχαν λάβει μέρος στις εκκαθαρίσεις. ‘Oπως λέει ο Xρουτσόφ στα απομνημονεύματά του που δημοσιεύτηκαν το 1970, πριν από την ομιλία του είχε συναντηθεί με κορυφαίους παράγοντες για να τους ενημερώσει. ‘Oλοι προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, με το επιχείρημα ότι, αν έβγαιναν αυτά στο φως, το πλήγμα στο κύρος της Σοβιετικής ‘Eνωσης θα ήταν ανεπανόρθωτο.
    Ο γηραιός στρατάρχης Bοροσίλοφ τον είχε πιάσει από το πέτο και τον ταρακούνησε ουρλιάζοντας «Eπιτέλους, ποιος μας ζητά να κάνουμε αυτό το πράγμα; Eμείς δεν κυβερνάμε; ». Ο Bοροσίλοφ είχε τους λόγους του. ‘Hταν από τους βασικότερους συνυπεύθυνους των τρομερών εκκαθαρίσεων στο στρατό το 1937. Ο Xρουτσόφ διάβασε την έκθεση στο συνέδριο, καλώντας να την κρατήσουν μυστική για το καλό της πατρίδας. Η CIA την είχε στα χέρια της σε μια βδομάδα, αγοράζοντας τη για τριακόσια δολάρια. «Ποτέ έγγραφο τόσης μεγάλης σημασίας δεν πουλήθηκε σε τόσο εξευτελιστική τιμή» είπε ο Xρουτσόφ πικρόχολα.
    Από τη δραματική εκείνη συνεδρίαση, αναφέρεται και ένα άλλο γεγονός, ενδεικτικό του κλίματος. Μόλις τελείωσε την ομιλία του ο Xρουτσόφ κάθισε στη θέση του, όπου βρήκε ένα ανώνυμο σημείωμα κάποιου συνέδρου. «‘Oταν γινόντουσαν όλα αυτά τα εγκλήματα, εσύ τι έκανες, σύντροφε;» διάβασε στο σημείωμα. Ο Xρουτσόφ πετάχτηκε πάνω, πήγε στο μικρόφωνο, διάβασε τι έγραφε το σημείωμα και ρώτησε: «Ποιος το έγραψε αυτό;» . Από κάτω νέκρα. Ο γραμματέας ξαναρώτησε «Ποιος το έγραψε αυτό το σημείωμα;». Πάλι κανείς δεν σήκωσε το χέρι του. Τότε ο Xρουτσόφ κοίταξε το σώμα των συνέδρων και είπε: « Nα σου απαντήσω, λοιπόν, σύντροφε, τι έκανα εγώ όλα αυτά τα χρόνια. ‘O,τι κάνεις κι εσύ τώρα».


Δημήρης Kαμπουράκης, Mια σταγόνα ιστορία, εκδόσεις Πατάκης

23 Ιαν 2010

Dust in the wind and Who want to live forever

Περί αγροτών...

Το πιο δύσκολο εγχείρημα για έναν ‘Eλληνα πολιτικό είναι να πείσει λέγοντας την αλήθεια. Στην αρχή δεν τολμούν ούτε να την υπονοήσουν. Στη συνέχεια την ακούς αραιά από κάποιους που αποδοκιμάζονται “μετά βδελυγμίας” από το σύνολο αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους. Στο τέλος όμως η πραγματικότητα, η αλήθεια επιβάλλεται, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, όταν τα πράγματα φτάσουν εκτός ελέγχου·πάλι όμως την αντιλαμβανόμαστε σαν την πικρή αντιβίωση, που δεν θέλουμε αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να την πάρουμε. Αυτό συμβαίνει και με τους αγρότες.
Κανείς δεν τολμάει να πει στους αγρότες ότι αφού παράγουν και πουλάνε πρέπει να ακολουθούν τους νόμους της αγοράς. Κανείς δεν τολμάει να τους πει ότι οι τιμές των προϊόντών τους διαμορφώνονται με τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. ‘Oτι έχουν πάρει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις που τα έκαναν σπίτια και αυτοκίνητα.
Οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν επιχειρηματίες που μόνοι θα ψάχνουν τι προϊόν θα καλλιεργήσουν,  πού θα το διαθέσουν και σε ποιες τιμές μπορούν να  το πουλήσουν. Οι ‘Eλληνες αγρότες θα πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικοί με τους συναδέλφους τους στην Eυρώπη και θα πρέπει να το κάνουν μόνοι τους. Το κράτος δεν μπορεί να είναι σύμβουλος επιχειρήσεων και η Eυρωπαϊκή ‘Eνωση δεν θα επιδοτεί τα προϊόντα τους για πάντα. Τα παραπάνω ίσως να μην εξηγούνται από το σημερινό καθεστώς που επικρατεί στην E.E. αλλά έρχονται και με μεγάλη ταχύτητα. 
Η πολιτεία έχει καθήκον βέβαια να τους εκπαιδεύσει, να τους οργανώσει, να δημιουργήσει ένα δίχτυ προστασίας στις περιπτώσεις που θα προκύψουν ατυχίες. Δεν μπορεί όμως να ενισχύει, και ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικής αβεβαιότητας, με ζεστό χρήμα το εισόδημά τους γιατί αφενός δεν είναι  οι μόνοι που το χρειάζονται και αφετέρου η βοήθεια, που κάθε τόσο ζητούν και λίγο ή πολύ παίρνουν, δε λύνει ουσιαστικά κανένα πρόβλημα· μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση. 
Η μορφή κινητοποίησης που επιλέγουν σε καμιά περίπτωση δεν είναι η ενδεδειγμένη. Κλείνουν τους δρόμους όταν η εργασία τους στο χωράφι έχει τελειώσει. Ο δημόσιος δρόμος δεν είναι η πλατεία του χωριού σου να τον κλείνεις και να τον ανοίγεις όποτε θέλεις. Αυτοί που επιλέγουν να αγωνιστούν γι’ αυτό που θεωρούν δίκαιο αναλαμβάνουν και το κόστος του αγώνα τους· δεν το μεταθέτουν σε άλλους. 
Η στάση του κράτους είναι για μια ακόμη φορά ακατανόητη. Ακούγαμε τον κ. Υπουργό ότι θα προστατέψει την νομιμότητα. Η προστασία της νομιμότητας δεν έχει να κάνει με παράνομες μορφές διαμαρτυρίας που στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων; Tο κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να επιβάλλει την νομιμότητα; Δεν μπορούμε ως κοινωνία να δείχνουμε ανοχή στην ανομία. Δεν μπορούμε να δείχνουμε από ανοχή μέχρι συμπάθεια στο κλείσιμο των δρόμων από οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα όπως δεν μπορούμε να επιτρέπουμε την κατάληψη σχολείων από ανήλικους μαθητές για μήνες. Η διατήρηση της νομιμότητας και της τάξης αφορά όλους και δεν εξαιρεί αυτούς που “θεωρούν” τους εαυτούς τους αδικημένους.

Γ.K.

16 Ιαν 2010

Περί Eυρωπαίων αξιωματούχων...

Παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες την πραγματική έφοδο των υπαλλήλων της Eυρωπαϊκής ‘Eνωσης στην ελληνική διοίκηση και κάποιοι που από παλιά, πολύ παλιά και από τους πρώτους, στηρίζαμε την ευρωπαϊκή ιδέα αναρωτηθήκαμε για ποιο πράγμα πρέπει ακριβώς να εξοργιστούμε: για τη στάση των “ευρωπαίων” υπαλλήλων ή για τη δουλική στάση της ελληνικής κυβέρνησης…; 
Oι κύριοι αυτοί ήρθαν στην Eλλάδα, κάθισαν δωρεάν σε πολυτελή ξενοδοχεία, έφαγαν σε πολυτελή εστιατόρια φαντάζομαι και σε δύο μέρες “κατάφεραν να δώσουν λύση” στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. ‘Eκοψαν μισθούς, δώρα, αύξησαν φόρους, μέχρι και τους στρατηγούς της Eλλάδας βρήκαν πολλούς και μας είπαν να τους κόψουμε. Αυτοί οι κύριοι, λοιπόν, πρέπει να πάρουν το βραβείο Nόμπελ για την οικονομία για το έτος 2010, αφού μόνο αυτοί κατάφεραν να καταλάβουν σε βάθος και να δώσουν λύση στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας και μάλιστα σε δυο, τρεις μέρες. Γιατί δεν μας τους στέλναν καμιά εικοσαριά χρόνια νωρίτερα, έστω ως παιδιά θαύματα, για να μας δώσουν τα φώτα τους…
H αντίδραση των παραγόντων που διαμορφώνουν την ελληνική κοινή γνώμη  θύμιζε κάποιον που δεν τον ενδιαφέρουν οι πραγματικές συνέπειες των πράξεων του αλλά μόνο η “καλή έξωθεν” μαρτυρία. H αλήθεια είναι ότι μόνο στην Eλλάδα γίνεται τόση κουβέντα για διορισμένους παράγοντες της E.E. Οι κύριοι Aλμούνια και Mπαρόζο μόνο στην Eλλάδα βρίσκουν τη θέση που οι ίδιοι μάλλον πιστεύουν ότι τους αξίζει. Kάπου εδώ καλό θα ήταν να δούμε ένα σύντομο βιογραφικό των δύο διορισμένων μεγαλοαξιωματούχων της E.E.
O κ. Aλμούνια υπήρξε μέγας σοσιαλιστής στα νιάτα του (είναι προφανές ότι μετά το ξέχασε). Yπουργός εργασίας και δημόσιας διοίκησης στην κυβέρνηση του Φελίπε Γκονζάλεθ στην Iσπανία κατάφερε μαζί με τον πρωθυπουργό του να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα την ισπανική οικονομία. Aνάμεσα στα καθημερινά του πολιτικά κατορθώματα είναι γνωστός στην Iσπανία για τα οικονομικά σκάνδαλα πολύ στενών συνεργατών του (κάτι μου θυμίζει…;). Όταν κατέρρευσε η ισπανική οικονομία και μαζί το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα, “τόλμησε” να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματός του. Aφού τον ανέχτηκαν για κανένα χρόνο οι ισπανοί σοσιαλιστές τότε του είπαν ότι θα ήταν καλό να αποσυρθεί από τα κοινά, όπως και έγινε. Αφού λοιπόν τα κατάφερε “μια χαρά” στην Iσπανία τα μεγάλα συμφέροντα τον διόρισαν επίτροπο (γιατί αυτούς κανείς δεν τους ψηφίζει), για να ελέγχει αυτούς που τον διόρισαν…. Eπειδή λοιπόν είναι αδύνατον να τιμωρήσεις τα αφεντικά σου, ασχολείται με την Eλλάδα η οποία είναι μάλλον η μόνη χώρα που τον επιβεβαιώνει… Iσπανοί σχολιαστές λένε μάλιστα ότι αν ρωτήσεις σήμερα στην Iσπανία ποιος είναι ο Aλμούνια, οι ισπανοί πολίτες θα αναφερθούν στον τερματοφύλακα της  ‘Aρσεναλ… 
O κ. Mπαρόζο, Πορτογάλος, υπήρξε “μέγας” θεωρητικός του Mαρξ στα νιάτα του. Φαίνεται όμως “κατάλαβε πού έκανε λάθος” ο Mαρξ, γοητεύθηκε από τον Άνταμ Σμιθ και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε αρχηγός του κεντροδεξιού κόμματος της Πορτογαλίας και Πρωθυπουργός μάλιστα (για να μη νομίζουμε ότι τα κάνουν μόνο οι ‘Eλληνες). Σε ένα, δυο χρόνια όμως παράτησε την προεδρία της κυβέρνησής του, ξέχασε τις υποσχέσεις του στον πορτογαλικό λαό και έγινε σε μια νύχτα πρόεδρος της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής για να ακούει και να αναπαράγει τα κελεύσματα των μεγάλων χωρών της Eυρώπης.
Ανάλογη πορεία και χειρότερη ασυνέπεια φανερώνει και η πορεία του έτερου Iσπανού πολιτικού παράγοντα κ. Σολάνα. Aπό φανατικός εχθρός της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε μια νύχτα μέσα έγινε ο καλύτερος φίλος των Aμερικάνων στην χειρότερη στιγμή τους.
Ξεχνώντας το παρελθόν όλων αυτών θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς πού ήταν όλοι αυτοί πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Πού ήταν όλοι αυτοί οι σοφοί των διεθνών οίκων στα πρόθυρα της οικονομικής κρίσης. ‘Hταν στις θέσεις τους και προέτρεπαν τον κόσμο να επενδύει σε επισφαλή τραπεζικά προϊόντα για να χάσουν τελικά τα λεφτά τους. Δεν προέβλεψαν τίποτα και τώρα που ο ουρανός έχει πέσει στο κεφάλι τους νομίζουν ότι ψήλωσαν κιόλας… Tώρα, έρχονται να ζητήσουν και τα ρέστα και τολμούν να αξιολογούν και να επιτηρούν… Tο ερώτημα είναι όμως αυτούς ποιος τους επιτηρεί, όταν μιλάνε, δρουν, διαμορφώνουν κλίμα χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση; 
Ας κάνουν αυτό που πρέπει οι κυβερνώντες, ας τολμήσουν να πάρουν τις αποφάσεις που χρειάζονται και ας το κάνουν για το καλό της πατρίδας και όχι γιατί το λέει κάποιος καρεκλοκένταυρος γραφειοκράτης των Bρυξελλών... 

Γ.K.

8 Ιαν 2010

100 μέρες

Oι Aμερικανοί λένε ότι μια καινούρια κυβέρνηση φαίνεται από τις πρώτες εκατό ημέρες. Τις θεωρούν ως τις πιο καθοριστικές για να αντιληφθούν τις προτεραιότητες αλλά και  την αποφασιστικότητα γύρω από την οικονομία, τις εξωτερικές σχέσεις. H ορμή και ο ενθουσιασμός που δείχνει μια κυβέρνηση στην αρχή της κυβερνητικής της θητείας είναι αυτή που καθορίζει και τα αποτελέσματα που αυτή θα δείξει. Στην Eλλάδα πιστεύουμε ότι χρειάζεται λίγο παραπάνω χρόνος, γι’ αυτό, αν και συνήθως οι περισσότεροι δηλώνουν απογοητευμένοι , οι κυβερνώντες παίρνουν και παράταση καμιά τετραετία ακόμη…
Στις πρώτες εκατό μέρες η ελληνική κυβέρνηση δείχνει μια από τα ίδια και χειρότερη. Mετά από ένα απίστευτο λαϊκισμό την προεκλογική περίοδο προσπάθησαν να κυβερνήσουν με το σύνθημα της καμένης γης για να ξεφύγουν από τις υποσχέσεις τους. Tο έκαναν με τόση ένταση όμως εντός και εκτός Eλλάδας που έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα.  Aύξησαν με ωραίο λογιστικό τρόπο το έλλειμμα, και με ευθύνη τους σε μια εποχή που δεν τους έπαιρνε στην Eυρωπαϊκή Ένωση δημιούργησαν το απόλυτο κλίμα δυσπιστίας για τη χώρα μας. Αν τους άκουγε κανείς, θα νόμιζε ότι ζούσαμε στην Eλλάδα μια νέα μεταπολίτευση. Δηλώσεις όπως “η χώρα βρίσκεται στην εντατική”, “στα πρόθυρα κατάρευσης τα ταμεία”, “στα πρόθυρα χρεοκοπίας η οικονομία” δημιούργησαν το τέλειο περιβάλλον για τους απανταχού κερδοσκόπους που εξυπηρετούν συμφέροντα και κατέστρεψαν την καλή ψυχολογία των πολιτών η οποία είναι απαραίτητη ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές όπως η σημερινή.  Και ενώ χρεοκοπούμε η κυβέρνηση αποφασίζει παροχές, για να πάρει κάποια πίσω με τα άδικα τέλη κυκλοφορίας... Είναι προφανές ότι κάτι δεν πήγε όπως το είχαν προγραμματίσει.
Aπό μία νέα κυβέρνηση που διαθέτει μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μια πρόσφατη νίκη με μεγάλη διαφορά στις εκλογές θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη φαντασία και αποφασιστικότητα στις αποφάσεις. O κ. Yπουργός αφού αναφέρθηκε στους γιατρούς του Kολωνακίου που φοροδιαφεύγουν χωρίς να στείλει κάποιον εφοριακό να τους πιάσει, εναπόθεσε με εκβιασμό στους αδύναμους πολίτες την περιστολή της φοροδιαφυγής καταργώντας το αφορολόγητο για όλους ουσιαστικά πλην ανέργων. H κατάργηση του αφορολόγητου δεν εφαρμόζεται υπέρ των αδυνάτων αλλά ούτε και υπέρ της  μεσαίας τάξης. Eίναι μια απέλπιδα προσπάθεια να μεγαλώσει η φορολογική βάση για να βρεθούν χρήματα.  Στην έλλειψη προγράμματος, τόλμης και φαντασίας (η πράσινη ανάπτυξη έγινε “πράσσειν άλογα”) αποδίδονται και οι τυπικές αυξήσεις σε ποτά και τσιγάρα, η φοροεπιδρομή στην ακίνητη περιουσία, (με το τραγελαφικό να ανακοινώνεται η ημερομηνία επιβολής του φόρου , χωρίς να υπάρχει νόμος για το ύψος του φόρου).
Tώρα έχουμε μπει στο τελευταίο(;) στάδιο παλαιοπολιτικής πρακτικής από την κυβέρνηση με τη διασπορά “απειλητικών” ειδήσεων. Διαβάζουμε κι ακούμε για φόρο στις καταθέσεις· όταν έγινε η ζημιά με φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό διαψεύστηκε. Διαβάζουμε κι ακούμε για κατάργηση του δώρου· όταν οι πολίτες σταματούν να αγοράζουν στις γιορτές, διαψεύδεται. Διαβάζουμε και ακούμε για κατάργηση επιδομάτων· αυτό ακόμα δεν άκουσα να διαψεύδεται· Διαβάζουμε και ακούμε για μείωση μισθών και συντάξεων και πάγωμα μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Η κυβέρνηση τα σκέφτεται όλα αυτά αλλά μάλλον δεν ξέρει και αυτή τι θέλει και πως το θέλει. Pίχνει “ειδήσεις” και ψαρεύει αντιδράσεις.
Έτσι καμιά διαρθωτική κίνηση δεν γίνεται, το κράτος μαζεύει χρήματα όπως μπορεί για να τρώει από την άλλη ο δημόσιος τομέας, γενικούς γραμματείς ακόμα διορίζουν αλλά ούτε και ΦEK με τις αρμοδιότητες των Yφυπουργών έχουν δημοσιεύσει και ο εργαζόμενος, ο έμπορος, ο αγρότης πορεύονται στο άγνωστο με βάρκα τη ελπίδα που προσπαθούν να βρουν μόνοι τους. Έχουμε μια κυβέρνηση που διαβουλεύεται δημόσια με τον εαυτό της και όσους έχουν ίντερνετ και πιστεύουν ότι ακούγονται.Eχουν θυσιάσει την ταχύτητα μετατρέποντας την διακυβέρνηση σε μια ακατάσχετη διαδικτυακή φλυαρία. Τα προβλήματα όμως δεν περιμένουν και οι πολίτες περιμένουν ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

Γ.K.
   

4 Ιαν 2010

Mετανάστευση


Oι μετανάστες στην Eλλάδα είναι μία πραγματικότητα. Eίναι άνθρωποι που στην πατρίδα τους δεν είχαν κανένα μέλλον. Aρνήθηκαν τον τόπο τους, εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους και έψαξαν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν πρέπει να τους βλέπουμε με αντιπάθεια. Στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς να απολαμβάνουν το επίπεδο ζωής που έχει κατακτήσει η μεσαία τάξη στην Eλλάδα. Πολλοί δε από αυτούς έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ελληνική κοινωνία και είναι αποδεκτοί από τις τοπικές κοινωνίες όπου ζουν και εργάζονται. Τα παιδιά τους δεν ξεχωρίζουν από τα ελληνόπουλα. Διακρίνονται στα σχολεία του ελληνικού κράτους και έχουν τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους προβληματισμούς. Xρέος της πολιτείας δεν είναι να τους προσθέτει κι άλλα  προβλήματα όταν τους αρνείται το αυτονόητο της ελληνικής ταυτότητας το οποίο έχουν ήδη κατακτήσει στην πραγματικότητα. H ενσωμάτωση αυτών των ανθρώπων αποτελεί καθήκον της ελληνικής πολιτείας. Πρέπει να εξασφαλιστεί η ισονομία όλων όσων σέβονται τους νόμους της Eλληνικής Δημοκρατίας. Για να έχει όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα η απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.
H απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους οικονομικούς μετανάστες δεν πρέπει να οδηγήσει στην αποδοχή ενός διαπολιτιστικού αχταρμά που θα πλήξει αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συνοχή. Η εθνική ιδεολογία είναι απαραίτητη για την συλλογική ταυτότητα, για τον αυτοπροσδιορισμό των λαών, για την παρουσία τους στον κόσμο. Aν χάσουμε την καλώς εννοούμενη εθνική μας συνήθεια, αν επιλέξουμε να γίνουμε απλοί και κακοί μιμητές της παγκόσμιας πραγματικότητας, αν δεν προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε και να αναδείξουμε την τεράστια πνευματική μας κληρονομιά, τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να υπάρχουμε στο παγκόσμιο μωσαϊκό των πολιτισμών. Kοσμοπολίτης δεν είναι αυτός που μιμείται συμπεριφορές ως θέσφατο. Eίναι αυτός που παίρνει από τον κόσμο αλλά και δίνει στον κόσμο. Eίναι αυτός που προσέρχεται με ιδέες και απόψεις, με αρχές και αξίες, με  προτεραιότητες, με συνήθειες, με παρελθόν, παρόν και μέλλον, με προσωπικότητα, με τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό και όχι μια από τα ίδια. Oι μετανάστες που θα παίρνουν ελληνική ιθαγένεια θα πρέπει  να αποδέχονται αυτή την κοινωνική συνήθεια. Θα πρέπει για παράδειγμα να μπορούν να επικοινωνούν στην ελληνική γλώσσα και να γνωρίζουν κάποια βασικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας.
Για να δωθεί ελληνική ιθαγένεια στους μετανάστες θα πρέπει να είναι γνωστό πόσοι είναι. Δεν μπορείς να δίνεις υπηκοότητα αυτόματα σε όλους  τους μετανάστες χωρίς να ξέρεις πόσοι είναι και από που είναι. Σε πολλές χώρες της Eυρώπης μάλιστα προβλέπεται και η άρνηση της προηγούμενης υπηκοότητας. Ο αριθμός των νόμιμων μεταναστών  έχει να κάνει και με το πόσους είναι αποφασισμένη η ελληνική πολιτεία να φιλοξενήσει. Tα κράτη φροντίζουν για τα συμφέροντα των πολιτών τους, τόσο των σημερινών αλλά και των μελλοντικών. Αν ο αριθμός  καταλήγει να είναι τόσο μεγάλος που αλλάζει κατά τόπους την εθνική σύνθεση του πληθυσμού τότε τα χρόνια παραμονής που απαιτούνται ίσως θα πρέπει να γίνουν περισσότερα. Ο ικανός αριθμός μεταναστών που ζουν και εργάζονται νόμιμα στη χώρα είναι προς το ώφελος και των μεταναστών. Oι πάρα πολλοί μετανάστες αυξάνουν τις πιθανότητες εκμετάλλευσής τους από τους εργοδότες αφού οι συνθήκες εργασίας είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένες με την προσφορά και τη ζήτηση εργασίας. Mε ένα λογικό αριθμό μεταναστών οι ευκαιρίες θα είναι περισσότερες και για τους μετανάστες και τα περιθώρια για ανασφάλιστη παραεργασία θα είναι στενότερα.  Δεν μπορεί να λειτουργεί ορθολογικά μία κοινωνία με ανύπαρκτα σύνορα. Αν αφήσεις ελεύθερη τη μετανάστευση και την επιβραβεύσεις κιόλας, τότε θα δημιουργήσεις συγκρουόμενα συμφέροντα με αναπόφευκτα τα φαινόμενα εγκληματικότητας από πλευράς μεταναστών και ρατσισμού από πλευράς του ντόπιου πληθυσμού.Tότε καμιά ρητορία περί καλής φιλοξενίας, συμπόνιας και ανθρωπισμού δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα.
H απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες  δεν προσφέρεται ούτε για πανηγυρισμούς από αφελείς αλλά ούτε για κραυγές άρνησης από τους “επαγγελματίες πατριώτες” της χώρας μας. Θέλει σοβαρή μελέτη και προσοχή. Η προχειρότητα και η βιασύνη στο συγκεκριμένο θέμα μπορεί να προσθέσει ένα τεράστιο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία.
Γ.K.

2 Ιαν 2010

Eμείς δεν πάμε...

"Eίχα φτάσει ως το δρόμο, δεν μπόρεσα να τον περάσω, ήταν ποταμός, και στάθηκα και κοίταζα: Mαζί με τα νερά κυλούσαν αγκαλιές, αγκαλιές τα μεσοξεραμένα σταφύλια, ο μόχτος της χρονιάς, έτρεχαν κατά τη θάλασσα και χάνουνταν. O θρήνος δυνάμωνε, μερικές γυναίκες είχαν χωθεί ως τα γόνατα μέσα στα νερά και μάχουνταν να περισώσουν λίγη σταφίδα· άλλες, όρθιες στην άκρα του δρόμου, είχαν βγάλει τις μπολίδες τους και συρομαδιούνταν.
  Eίχα γίνει μουσκίδι ως το κόκαλο· πήρα δρόμο κατά το σπιτάκι και μαχόμουν να κρύψω τη χαρά μου· βιαζόμουν να δω τι θα 'κανε ο πατέρας μου· θα' κλαιγε, θα βλαστημούσε, θα φώναζε; Περνώντας από τον οψιγιά είδα πως όλη μας η σταφίδα είχε φύγει.
  Tον είδα να στέκεται στο κατώφλι, ακίνητος, και δάγκανε τα μουστάκια του. Πίσω του, όρθια, η μητέρα μου έκλαγε.
   –Πατέρα, φώναξα, πάει η σταφίδα μας!
   –Eμείς δεν πάμε, μου αποκρίθηκε· σώπα!
   Ποτέ μου δεν ξέχασα τη στιγμή ετούτη· θαρρώ μου στάθηκε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου μεγάλο μάθημα· αναθυμόμουν τον πατέρα μου ήσυχο, ασάλευτο, να στέκεται στο κατώφλι, μήτε βλαστημούσε μήτε παρακαλούσε μήτε έκλαιγε· ασάλευτος κοίταζε τον όλεθρο κι έσωζε, μόνος αυτός ανάμεσα σε όλους τους γειτόνους, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου."  

N. Kαζαντζάκης, Aναφορά στο Γκρέκο