«Tον χειμώνα γυρνούσα στους δρόμους. Ο χειμώνας του 1932-33 δεν ήταν ούτε πιο μαλακός, ούτε πιο σκληρός από τις άλλες χρονιές. Το χειμωνιάτικο κρύο είναι σαν τον κόπο της δουλειάς - είτε λιγότερο, είτε περισσότερο διαρκεί, το συναίσθημα της δυσφορίας είναι το ίδιο. Εκείνος ο συγκεκριμένος χειμώνας ήταν χιονισμένος και παγερός. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, που έχασαν τις δουλειές τους εξ αιτίας της κρίσεως, αγωνίζονταν μέχρι τη τελευταία πεντάρα, ως την τελευταία ικμάδα τους κι ύστερα, απελπισμένοι, εγκατέλειπαν τον αγώνα.
Τον χειμώνα εκείνο ένα εικονογραφημένο περιοδικό είχε μια μεγαλοφυή ιδέα - εγκαινίασε ένα σύνθημα τυποποιημένο σε μικρή χαρτονιένα ταμπελίτσα που κάθε «ευχάριστος, συνειδητός και δραστήριος» νέος έπρεπε να φορά στο πέτο του. ΄Οταν συναντούσε ένα σκυθρωπό φίλο του, που προφανώς καταριόταν την οικονομική κρίση, αυτός ο «ευχάριστος, συνειδητός και δραστήριος» νέος έπρεπε να δείχνει το πέτο του και με το χαμόγελο στα χείλη να υπογραμμίζει το σύνθημα που ήταν τυπωμένο στην ταμπελίτσα: «Mην αναφέρεις την κρίση!». Πρέπει να σημειωθεί ότι η ταμπελίτσα ήταν βέβαια τρίχρωμη, γιατί «αυτό θα πει Γαλλία». ΄Ετσι επί αρκετές εβδομάδες - όχι πάντως όσο κράτησε η μανία του γιο-γιο - το σύνθημα θριάμβευε στα θέατρα, στα κοκταίηλ πάρτυ και στις κοσμικές συγκεντρώσεις, ενώ στις εισόδους και του μετρό και στα πεζοδρόμια ομάδες από εξαντλημένους, πεινασμένους νέους άνδρες προσπαθούσαν να μην πεθάνουν. Δεν ξέρω πόσοι άντεξαν. Μπορώ να πω μόνο ό,τι είδα: στην οδό μαντάμ είδα μια μέρα ένα παιδί να πετάει ένα γλυκό, να το πατάει κάποιος κι ύστερα ένας άνδρας που ερχόταν σκύβει, να το σκουπίζει και να το τρώει.»
Chronique du Canard, 1960
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου