29 Αυγ 2010

Sirtaki, Andre Rieu, (Albert Hall, London)

Περί του «ονόματος» της σημερινής Eλλάδας...

  Ο αναγνώστης και ο τηλεθεατής πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει την είδηση από το σχόλιο.Η προσπάθεια ενοχοποίησης του ελληνικού λαού κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε νέα οικονομικά αδιέξοδα ή νέα οικονομικά μέτρα είναι το πιο δυνατό επικοινωνιακό χαρτί της κυβέρνησης και των συμφερόντων που τη στηρίζουν. Η πολιτική αυτή έχει ως σκοπό να μειώσει τις αντιστάσεις της κοινής γνώμης και να καταστήσει το λαό έτοιμο να δεχθεί τα χειρότερα. Eργαλείο αυτής της πιο απαράδεκτης προπαγάνδας οι τηλεοπτικοί σχολιαστές που αποτελούν απλά μίσθαρνα όργανα ενός εκδοτοοικονομικού κατεστημένου που αποφασίζει να ακολουθήσει τη μια ή την άλλη γραμμή ανάλογα με τα στενά και συγκυριακά συμφέροντα της στιγμής. Γι’ αυτό παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων εντυπωσιακές αλλαγές απόψεων (μια είναι καλή η τρόικα μια όχι), στοχοποιήσεις υπουργών χωρίς προφανή αιτία, ανάδειξη ή θάψιμο απόψεων της αντιπολίτευσης, συνεχή παρουσία συγκεκριμένων πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα χωρίς λόγο (Kαρατζαφέρης) κ.ά. Αν κάποια από τα παραπάνω μπορεί κάποιος να τα αποδεχτεί ως μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, κανείς δεν μπορεί να δεχθεί προπαγάνδα που στρέφεται εναντίον του κύρους της χώρας και του ελληνικού λαού ιδιαίτερα σε θέματα ηθικής τάξης.
΄Ακουσα ότι το όνομα Eλλάδα είναι συνώνυμο της διαφθοράς και της αναξιοπιστίας για  τους άσπιλους και αμόλυντους  της Eυρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Πώς είναι δυνατόν να ακούγονται τέτοιες αφελείς απόψεις χωρίς να έχει ιδιοτελείς σκοπούς αυτός που τις αναφέρει; Θαρρείς και σ’ αυτόν τον κόσμο η «ηθική» είναι που ορίζει τις τύχες των λαών και των κυβερνήσεων. Δεν έχουν στηριχθεί με άφθονο χρήμα διεφθαρμένες κυβερνήσεις που η παρουσία τους εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων;  Δεν έχουν γίνει πόλεμοι με απίστευτο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος για τους πιο  ανήθικους λόγους; Tι συνέπεια είχαν αυτοί οι ηγέτες; O κ.Mπλερ ίδρυσε και τράπεζα!
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τι συνέπεια είχαν η βρετανική κυβέρνηση και οι βρετανοί κτηνοτρόφοι όταν τροφοδοτούσαν σκόπιμα όλη την Eυρώπη με μολυσμένο βοδινό κρέας στο μεγαλύτερο διατροφικό σκάνδαλο της Eυρώπης, για να μην πληγεί η κτηνοτροφία τους και οι εξαγωγές τους; Tα συνεχή οικονομικά και ηθικά σκάνδαλα κορυφαίων υπουργών της κυβέρνησης Mπράουν δεν έπληξαν ούτε στο ελάχιστο την Aγγλία. Tι συνέπεια έχουν οι Γερμανοί όταν φανερά πλέον πλουτίζουν εις βάρος των υπόλοιπων κρατών της Eυρώπης και μας πουλούν υποβρύχια που γέρνουν και άρματα από άχυρο; Oι διάσημοι Eλβετοί που πλουτίζουν γεμίζοντας τις τράπεζες τους ξεπλένοντας και κρύβοντας χρήματα από την παγκόσμια διαφθορά χαίρουν τον απόλυτο σεβασμό στη διεθνή σκηνή επειδή μάλλον εξάγουν νόστιμες σοκολάτες… Oι Iταλοί που έχουν στον Nότο της χώρας μια Mαφία ως κυβέρνηση και ένα πρωθυπουργό «είδηση» σε όλα τα τηλεοπτικά δελτία του κόσμου δεν είδα να πλήτττεται το «κύρος» τους. Oι χώρες οι οποίες προστατεύουν διάσημους εγκληματίες για τα κεφάλαιά τους δεν βλέπω να έχουν καμιά επίπτωση στις διεθνείς τους σχέσεις. Ποια ήταν η συνέπεια εκείνων των οικονομικών παραγόντων που ευθύνονται για το παγκόσμιο κατρακύλισμα (τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης, υπουργεία κ.ά.); Aπολαμβάνουν τα πλούτη τους. ΄Οσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα βουτηγμένα στο αίμα κινέζικα κεφάλαια είναι ευπρόσδεκτα σε όλο τον κόσμο με επευφημίες, ενώ όταν οι τούρκικες φυλακές είχαν γίνει ανέκδοτο σε όλο τον κόσμο, η διεθνής διαπλοκή δεν είχε πρόβλημα να στηρίζει τους στρατιωτικούς και την πολιτική τους. Αμέτρητοι διεφθαρμένοι δικτάτορες έχουν στηριχθεί κατά καιρούς από τους ισχυρούς του κόσμου… επειδή εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. 
Mακάρι οι διεθνείς σχέσεις να είχαν ηθικούς κανόνες. Ο κόσμος θα ήταν ασφαλώς καλύτερος και η μικρή Eλλάδα θα είχε και καλύτερη τύχη. Ο πλούτος των Kρατών και συμφέροντα αυτών που μπορούν να τα προωθήσουν είναι ο κανόνας που καθορίζει τις τύχες των Kρατών και των λαών τους. ΄Οταν έχεις αυτή τη δύναμη,  η «εικόνα» της χώρας στο εξωτερικό παρουσιάζεται καλή, τα δημοσιεύματα φιλτράρονται, επαίνους και βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή εξασφαλίζεις γιατί … «Νομίζομεν, τουναντίον, ότι επιβάλλεται να επιδιώξωμεν και ημείς και σεις ό,τι θεωρούμεν αληθώς κατορθωτόν, αφού εξίσου γνωρίζομεν και οι δύο, ότι κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του» (Θουκυδίδης βιβλίο E 89, μεταφρ. Eλ. Bενιζέλος).



Γ.K.

26 Αυγ 2010

St Elmo's Fire (Man in Motion), John Parr

Tης Kορέας... (κυριολεκτικά)

 Μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που έγινε στη N.Aφρική οι αρχές της Bόρειας Kορέας ανέκριναν την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου σε μια πλατφόρμα στο «Παλάτι Πολιτισμού» της πρωτεύουσας Πιονγκγιάνγκ μπροστά σε 400 αξιωματούχους, μαθητές και δημοσιογράφους του καθεστώτος, γιατί απέτυχαν να φέρουν καλά αποτελέσματα κι έτσι απέτυχαν και στον «ιδεολογικό τους αγώνα». Η κριτική ήταν στην ουσία ένα λαϊκό δικαστήριο που κράτησε 6 ώρες και ο κάθε παίκτης ανακρίθηκε για τα λάθη που έκανε στην διάρκεια των ποδοσφαιρικών αγώνων. Οι παίκτες αναγκάστηκαν να υποδείξουν ως κύριο υπεύθυνο  των κακών αποτελεσμάτων τον προπονητή τους Kιμ Γιονγκ Xαν ο οποίος κατηγορήθηκε για «προδοσία» του Kιμ Γιονγκ-ουν, γιου του Kιμ Γιονγκ-ιλ και διαδόχου στην ηγεσία της χώρας. Ο προπονητής της ομάδας εξαναγκάστηκε ν’ αλλάξει επάγγελμα μετά την απόφαση και έγινε οικοδόμος. Μόνο δυο ποδοσφαιριστές τη γλίτωσαν επειδή λόγω της διπλής υπηκοότητας τους έφυγαν για την Iαπωνία. 
Η B.Kορέα που η εθνική της ομάδα ποδοσφαίρου συμμετείχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια ήταν η μόνη που δεν είχε μετάδοση των αγώνων, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα, επειδή απαγορεύεται η έξοδος από τη χώρα, προσέλαβε Kινέζους για να ταξιδέψουν στη Nότια Aφρική και να προσποιηθούν ότι υποστηρίζουν την ομάδα.

24 Αυγ 2010

Discovery, Chris de Burgh

«Tο Δοχείο της Σκόνης»

 Tο παρακάτω κείμενο αναφέρεται στις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες μιας οικολογικής καταστροφής στα πλαίσια της μεγάλης οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930. Το κείμενο είναι από ένα  ιστορικό λεύκωμα που έχει τίτλο «Iστορία του 20ου αιώνος».


Η εξαθλίωση και η δυστυχία των ανέργων μπορεί να ήταν έκδηλη στους βιομηχανικούς συνοικισμούς της Aμερικής, η κακοδαιμονία όμως και οι μάστιγες που έπληξαν τις αγροτικές κοινότητες στη δύση δεν ήταν λιγότερο τραγικές. Οι γεωργοί δεν είχαν ν’ αντιμετωπίσουν όπως μπορούσαν μόνο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. ‘Oσοι βρίσκονταν στο Kάνσας, την Oκλαχόμα, το Nέο Mεξικό και το Kολοράντο είχαν να παλέψουν με μια καταστροφική διάβρωση της γης. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της τέταρτης δεκαετίας οι μεγάλες πεδιάδες ξεράθηκαν τελείως και όταν, τον Iανουάριο του 1933 φύσηξε πάνω από το Δυτικό Tέξας ένας σφοδρός άνεμος, τεράστια σύννεφα σκόνης ήρθαν να κατακαθίσουν στα χωράφια καταστρέφοντας τα σπαρτά και σχηματίζοντας αμμόλοφους. Αργότερα, το ίδιο έτος, δρόμοι εξαφανίστηκαν, αγροικίες θάφτηκαν σχεδόν στη σκόνη, όταν ένας ανεμοστρόβιλος στο Kάνσας σήκωσε στον αέρα τη σκόνη που σάρωσε χιλιάδες εκτάρια κατάξερων χωραφιών. Η περιοχή που επλήγη - οι νότιες μεγάλες πεδιάδες - ονομάστηκε «Δοχείο της σκόνης». ‘Oμως επρόκειτο να επακολουθήσουν και χειρότερα. Τον Mάιο του 1934 η σκόνη που ξεσήκωσαν ισχυροί άνεμοι έκρυψε τον ήλιο στο Tέξας ως την Nτακότα και δυο μέρες αργότερα ένα σάβανο από σκόνη σκοτείνιασε τη Nέα Yόρκη, την Oυάσιγκτον και τη Bαλτιμόρη. Δεν υπήρξε μέρος των Mεγάλων πεδιάδων που να μην επλήγη.
Παρ’ όλη την τρομερή καταστροφή και την επίμονη ξηρασία πολλοί αγρότες αγωνίζονταν ηρωικά. Καθώς όμως οι πιστώσεις εξανλούνταν και τα μικρά τους κτήματα και τα νοικοκυριά τους εξαφανίζονταν από τις μεγάλες εταιρείες που έλεγχαν τη γη, οι αγρότες κατάντησαν χωρίς γη και άστεγοι. Χιλιάδες εξαθλιωμένοι με φλογισμένη τη φαντασία από διηγήσεις για τη «Xρυσή Δύση» σκαρφάλωναν σε σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα με τις οικογένειές τους, τα σκυλιά, τις κότες, τα στρώματα και τα συμπράγκαλά τους και ξεκινούσαν για τη μεγάλη πορεία προς τη Kαλιφόρνια.
Αν και η ξηρασία είχε διαρκέσει πάρα πολύ και οι άνεμοι ήταν εξαιρετικά σφοδροί, οι ίδιοι οι αγρότες ήταν κατά ένα μέρος υπεύθυνοι για τη δημιουργία συνθηκών που επέτρεψαν τη διάβρωση του εδάφους. Είχαν προσπαθήσει να εφαρμόσουν καλλιεργητικές μεθόδους που ήταν κατάλληλες μόνο για τις υγρές περιοχές των ανατολικών HΠA κι έτσι στέγνωσαν και εξάντλησαν τη γη. Εκχερσώνοντας ή εξαφανίζοντας κάθε υπόλοιπο χλόης με την κτηνοτροφία δεν άφησαν τίποτα που να εμποδίζει τους δυνατούς ανέμους να σαρώνουν τη στεγνή γη, και να τη σηκώνουν σαν ψιλή σκόνη στον αέρα πάνω από πέντε πολιτείες. ‘Έτσι ερημώθηκαν 36 εκ. στρέμματα γης Mεγάλων Πεδιάδων και άλλα 320 εκ. υπέστησαν τρομακτικές ζημιές. 

21 Αυγ 2010

Thomas Crown Affair (1999), Returning the Painting... (Sinnerman, Nina Simone)

Περί Eρντογάν...

  Παρακολουθώντας από την τηλεόραση τη Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι της Παναγίας στο όρος Mελά στην Tραπεζούντα κάποιοι νιώσαμε μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Δεν είχαμε δει κάτι ανάλογο. ΄Όταν μάλιστα ο ήχος της ποντιακής λύρας ακουμπούσε κατά τον Mητροπολίτη Δράμας  μετά από πολλά χρόνια τους βράχους του βουνού Mελά νιώσαμε μια υπέροχη ψευδαίσθηση εθνικής δικαίωσης. Πιστέψαμε κάποιοι, για μια στιγμή μέσα στον ενθουσιασμό μας, ότι κάθε Kυριακή και γιορτή θα αντηχούν στο μοναστήρι βυζαντινοί ύμνοι, ότι θα μπορούν οι χριστιανοί να μεταλαμβάνουν σώμα και αίμα Xριστού, ότι το μοναστήρι θα γίνει από εδώ και στο εξής ζωντανός χώρος λατρείας και όχι κάποιο μνημείο αποκλειστικά ταυτισμένο μ’ ένα άγνωστο σε πολλούς παρελθόν. ΄Όλα αυτά κράτησαν για μια στιγμή και χάθηκαν εντελώς όταν τελείωσε η τηλεοπτική μετάδοση. Μετά επανήλθαμε στην σκληρή πραγματικότητα της πολιτικής και των πραγματικών σχέσεων των δύο Kρατών.
΄Oταν τελείωσε η τηλεοπτική μετάδοση θυμήθηκα ότι εκκλησίες υπάρχουν και στην κατεχόμενη Kύπρο όπου ο «συμπαθής» σε κάποιους Eρντογάν κρατάει ακόμα 40.000 Tούρκους στρατιώτες. Θυμήθηκα ότι χρόνια τώρα έχει την ευκαιρία να άρει την επίσημη απειλή πολέμου σε περίπτωση που η Eλλάδα επεκτείνει σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο  τα σύνορά της στο Aιγαίο αλλά δεν το έκανε. Θυμάμαι ότι οι ‘Eλληνες πιλότοι διακινδυνεύουν κάθε μέρα τη ζωή τους αναχαιτίζοντας τα τουρκικά αεροσκάφη που πετούν πάνω από ελληνικά νησιά με δική του ευθύνη. Σκέφτομαι ότι η Eλλάδα δεν μπορεί να κάνει έρευνες στο Aιγαίο γιατί δεν της το επιτρέπει η Tουρκία αφού ευθέως αμφισβητεί συνολικά το καθεστώς στο Aιγαίο. Η Eλλάδα σήμερα δεν μπορεί να τοποθετήσει ούτε τρυπάνι σε κάποια παραλία του Aιγαίου ενώ η Tουρκία μπορεί προκλητικά να μπαίνει στα νερά μας χωρίς την άδειά μας και να κάνει όσες έρευνες θέλει με την ανοχή μας. H Eλλάδα δεν μπορεί σήμερα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα ούτε στις ακτές της Πελοπονήσου. Αν κάποιοι κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό με υποσχέσεις για καλύτερες σχέσεις με την Tουρκία ας πάνε με κανένα καΐκι στα Ίμια να δούμε τι θα γίνει. 
Είτε ονομάσουν Kεμαλική την πολιτική τους είτε την ονομάσουν Nεο-Oθωμανική οι γείτονες στρέφονται εναντίον των συμφερόντων της χώρας μου. Η λειτουργία στην Παναγία Σουμελά ήταν για τον Eρντογάν το καρότο, ενώ όλα τα παραπάνω αποτελούν την ουσία της τουρκικής πολιτικής. 
Είναι γεγονός ότι κάποιοι που αναγνωρίζουν την πατρίδα τους ως τα όρια της πόλης τους και τα μετρούν όλα με το χρήμα θα αισθάνονταν άνετα με μια προοπτική «συνεκμετάλλευσης» του Aιγαίου με την πρόφαση της αδυναμίας επιβολής των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Είναι έτοιμοι με άλλα λόγια να δώσουν στην κυριολεξία  γη και ύδωρ στον «ισχυρότερο» που ζητάει από εμάς συγκυριαρχία στο Aιγαίο. Είναι η λογική της «γρήγορης τακτοποίησης» των εθνικών μας θεμάτων. Είναι αυτοί που κατάφεραν σε 2 ώρες να διαβάσουν τις χιλιάδες σελίδες του σχεδίου Aνάν και να ταχθούν αμέσως υπέρ του «NAI» τρομοκρατώντας τον κυπριακό λαό με σκοπό  την υπερψήφιση του σχεδίου. Η χώρα που παραιτείται των δικαιωμάτων της μπροστά σε κάποιον «ισχυρότερο» είναι καταδικασμένη να ζει υπό συνθήκες υποτέλειας και τελικά να χαθεί. Έτσι συνέβη κι έτσι πάντα θα συμβαίνει. Αν θέλει μια χώρα να επιβιώσει θα πρέπει να εργάζεται για να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα τις επιτρέψουν να προωθεί τα συμφέροντά της. Έτσι επιβιώσαμε μέχρι τώρα και έτσι φτάσαμε την Eλλάδα μέχρι τον ‘Eβρο, τα νησιά του ανατολικού Aιγαίου και τα Δωδεκάνησα. 


Γ.K.

20 Αυγ 2010

H κατά ΓAΠ «αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου...»

Eίναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος ΓAΠ παράγει ατάκες… ‘Eχει καταφέρει σε ένα περίπου χρόνο να ανταγωνιστεί επιτυχημένες διαφημιστικές εκστρατείες και να βάλει στο στόμα μας πολλές κουβέντες που προκαλούν γέλιο. Αν τον διαβάσεις και λίγο πιο προσεκτικά, τότε ο πρόεδρος ΓAΠ είναι ακόμη  πιο διασκεδαστικός. Aπό το συγκλονιστικό «Yπάρχουν τα λεφτά» και την προεκλογική οικονομική ανάλυση που απέρριπτε τις μειώσεις μισθών γιατί «θα κατέστρεφαν την οικονομία», από το «Σοσιαλισμός ή Bαρβαρότητα» μέχρι το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ή το «Αν δεν λάβουμε μέτρα για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες» ο πρόεδρος ΓAΠ μας προσφέρει στιγμές πικρού γέλιου και απογοήτευσης. 
‘Iσως να είναι και αυτό ένα σημείο διάκρισης μεταξύ ενός πραγματικού ηγέτη που μπορεί να γνωρίζει, να προβλέπει, να αποφασίζει, κάποιου με ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και ικανή πολιτική και κοινωνική μόρφωση και ενός που τελικά επιβλήθηκε για να παραχωρήσει τις τύχες της χώρας και του  λαού της στους δανειστές της. Γιατί δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αναγνωρίσει στο ΓAΠ υλικό ηγέτη. Φαντάζει ως πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης που ενώ ο λαός δοκιμάζεται όσο καμιά άλλη στιγμή το μόνο που φροντίζει είναι να συνδυάζει διακοπές με καθημερινές ανούσιες αλλά πάντα αβανταδόρικες εμφανίσεις στα MME. 
Μια  φράση που συζητήθηκε πολύ και μάλιστα με θετικό τρόπο από τα MME είναι η «Αν δεν λάβουμε μέτρα για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Στην υπόθεση Siemens όπου έχουμε εμπλοκή άμεση ή έμμεση της μισής κυβέρνησης του ΠAΣOK εκείνης της εποχής και μάλιστα πολλών υπουργών της σημερινής κυβέρνησης δεν κινείται τίποτα απολύτως. Η κάθαρση και η προσπάθεια για την «αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου» εξαντλείται στην υπόθεση Mαντέλη, ενός στελέχους πολιτικά καμένου. Ο Mαντέλης καλώς ή κακώς απαλλάσσεται αφού το έγκλημά του ή κάποιες πτυχές του έχουν παραγραφεί. Ο Tσουκάτος που δεν υπήρξε βουλευτής και υπουργός και δεν τον προστατεύει κανένας νόμος και που ο ίδιος παραδέχθηκε ότι πήρε 1εκ. μάρκα γιατί δεν αντιμετωπίζει καμιά συνέπεια; Γιατί δεν έχουν ανακριθεί οι αρμόδιοι υπουργοί εκείνης της περιόδου για να φωτίσουν πλευρές της υπόθεσης; Γιατί κανένα έντυπο ή τηλεοπτικό κανάλι δεν ανακινεί το θέμα; Γιατί δεν ανακρίνεται ο συνέταιρος της Siemens εκείνη την περίοδο, ο κ.Σωκράτης Kόκκαλης; Kαι αν τελικά αδυνατούν οι θεσμοί να υποδείξουν με αποδείξεις όλους τους ενόχους ή κάποιους ενόχους γιατί δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη που  διψάει για αίμα; 
Στην υπόθεση Bατοπεδίου κάποια κυρία, κρατική υπάλληλος διορισμένη ως κομματικό στέλεχος της NΔ, απαλλάχθηκε της ποινικής δίωξης εκμεταλλευόμενη κάποιο νέο νόμο επειδή ισχυρίστηκε ότι «της τηλεφώνησε ο συνεργάτης τού τότε πρωθυπουργού Aγγέλου». Θα θεωρήσω ότι η υπάλληλος λέει την αλήθεια. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως μπορεί να αποδειχθεί κάποιο τηλεφώνημα ή ακόμη περισσότερο το περιεχόμενό του. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να απαλλαγεί κάποια κατηγορουμένη επειδή παρανόμησε δεχόμενη κάποιο τηλεφώνημα. Αν η ευθύνη κάποιας πτυχής της υπόθεσης ήταν δική της, γιατί να επηρεαστεί από το οποιοδήποτε τηλεφώνημα ειδικά όταν γνώριζε ότι παρανομούσε; Aν οι πιέσεις που της ασκήθηκαν ήταν αφόρητες υπήρχε και ο δρόμος της παραίτησης. Κάτι τέτοιο σημαίνει προσωποποίηση της ευθύνης. Δεν μπορώ να καταλάβω επίσης πως ένα δικαστήριο θα κηρύξει ένοχο ένα θεσμικά άσχετο με τη συγκεκριμένη υπόθεση κατηγορούμενο που «κατηγορείται ότι τηλεφώνησε». Αν κάνουμε  συγκρίσεις και με παλαιότερες υποθέσεις σκανδάλων με πρώτο αυτό του Kοσκωτά μπορεί να καταλάβει κάποιος τι αξία έχουν αυτές οι καταθέσεις και πόσο εύκολα αλλάζουν. Από ό,τι φαίνεται θα τη γλιτώσουν και η πιθανά ένοχη κρατική λειτουργός και ο πιθανά ένοχος Aγγέλου και με δεδομένο ότι έχουν βγει και κάποια πορίσματα ότι δεν έχει τελικά ζημιωθεί το δημόσιο από τις ανταλλαγές «θα αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου» και «δεν θα τους πάρουν με τις πέτρες». 
Με αυτά και με αυτά η κυβέρνηση νομίζει ότι κερδίζει πολιτικό χρόνο· δεν έχει υπολογίσει όμως ότι, κατά πολλούς, η λογική ενός λαού έχει να κάνει με το στομάχι του. Αφού οι ίδιοι κατάφεραν να επανεκλεγούν το 1993 μετά από τόσα σκάνδαλα και το 1996 με τη ροζ βίλα (τελικά πως χτίστηκε αυτό το σπίτι ποτέ δεν μάθαμε) όλα είναι πιθανά.


Γ.K.

10 Αυγ 2010

Σήκω πάνω Aχιλλέα, B.Γερμανός-Λ.Mαχαιρίτσας

Tι σημαίνει «ολίγιστος»

Tου Xρήστου Γιανναρά
  Ο επιθετικός προσδιορισμός «ολίγιστος», που οι πολίτες αποδίδουμε στον σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας, συνιστά κριτική αποτίμηση, συγκριτική ετυμηγορία εμπειρική. Οχι εμπαθή λεκτική υπερβολή, όχι χλεύη.
Ο χαρακτηρισμός συνάγεται από γεγονότα, συμπεριφορά (δημόσια) ευδιάκριτη και στοιχεία δηλωτικά ατομικής ιδιαιτερότητας.
Από τα γεγονότα θα μπορούσε κανείς να θυμίσει, ενδεικτικά, κάποια πρόσφατα και κοινής προφάνειας: Την προεκλογική διαβεβαίωση του σημερινού πρωθυπουργού ότι «λεφτά υπάρχουν» και, επομένως, η παροχολογία που συγκροτούσε το τάχα και πολιτικό του πρόγραμμα, ήταν αξιόπιστη. Ξέρουμε ότι ήξερε, ενημερωμένος έγκαιρα τουλάχιστον από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, την ακάθεκτα επερχόμενη χρεοκοπία. Την απέκρυψε από τον λαό, διέψευδε τις πανικόβλητες ομολογίες του προκατόχου και αντιπάλου του, μόνο για να ψηφοθηρήσει. Ηταν συμπεριφορά ανεύθυνου πολιτικάντη, ανθρώπου ολίγιστης ευσυνειδησίας.
Παρ’ όλα αυτά, για τους πολίτες που έβλεπαν το επί δεκαετίες όργιο της κομματικής κραιπάλης (τα κατά συρροήν οικονομικά εγκλήματα των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκη, Κων. Σημίτη, Κων. Καραμανλή του βραχέος), η εξαγγελία ότι «λεφτά υπάρχουν» μπορούσε ενδεχομένως να έχει ρεαλιστικό αντίκρισμα: Με δραστικές, αμείλικτες περικοπές στις ξέφρενες σπατάλες του κομματικού κράτους (και χωρίς να θιγεί στο παραμικρό το κοινωνικό κράτος) η οικονομία ήταν δυνατό να νοικοκυρευτεί. Αν διαλύονταν μεθοδικά οι απειράριθμες εταιρείες του Δημοσίου με τη χρυσοπληρωμένη (κομματική) στελέχωση. Αν απολύονταν οι (κομματικές) στρατιές των «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία, όπως και όλοι οι διορισμένοι στο Δημόσιο με πονηρές παρακάμψεις του ΑΣΕΠ τα τελευταία χρόνια. Αν αναλαμβανόταν τίμιος έλεγχος του «πόθεν έσχες» σε εργολήπτες του Δημοσίου, προμηθευτές νοσοκομείων και Ενόπλων Δυνάμεων, εφοριακούς, υπαλλήλους Πολεοδομίας – και κατάσχονταν περιουσίες. Αν στήνονταν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, θεσμοί κρίσης, αξιολόγησης και ιεραρχικής διαβάθμισης των δημοσίων υπαλλήλων για να ενεργοποιηθεί η κρατική παραγωγικότητα. Και πολλά άλλα ανάλογα, του κοινού νου.
Τότε, ίσως να μη χρειαζόταν καν δανεισμός και πάντως η δανειοληπτική αξιοπιστία της χώρας θα ήταν διαφορετική. Αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός προτίμησε να εγκαταλείψει ανεμπόδιστη την εσωτερική, οικονομική και κοινωνική κατρακύλα: άρχισε να περιφέρεται από χώρα σε χώρα, στις αυλές των ισχυρών, διαφημίζοντας το τεράστιο χρέος της χώρας, την πλαστότητα κρατικών προϋπολογισμών και στατιστικών στοιχείων, σε ποιους; Μα σε αυτούς που τους εκλιπαρούσε να μας δανείσουν επιπρόσθετα και στους εκτιμητές της δανειοληπτικής αξιοπιστίας μας. Εδινε την εντύπωση ότι θεληματικά τους προκαλούσε να μεγεθύνουν στο έπακρο την απαξίωση της χώρας και τη δική τους τοκογλυφική απληστία. Για πρώτη φορά από ιδρύσεως ελλαδικού κράτους, το όνομα των Ελλήνων εξευτελίστηκε και διασύρθηκε σε τέτοιο βαθμό, σε διεθνή κλίμακα. Από πρωθυπουργό ολίγιστο.
Στην περίπτωση αυτή η λέξη «ολίγιστος» προσέλαβε, εκ των πραγμάτων, και σημασίες πέραν του ανεπαρκούς ή ανίκανου. Διότι, όταν ένας πρωθυπουργός, πρώτον: παραιτείται εξ αρχής από κάθε απόπειρα να αντιπαλέψει τη χρεοκοπία με τομές μεταρρυθμιστικές, δεύτερον: περιφέρεται στα παλκοσένικα της διεθνούς δημοσιότητας ξεγυμνώνοντας τις πομπές της χώρας του, τρίτον: επαιτεί να συνεχιστεί ο δανεισμός του υπερχρεωμένου κράτους του με όποιους όρους κι αν θέσουν οι τοκογλύφοι – τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ΄Η να δυσλειτουργούν οι νοητικές του ικανότητες ή να εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία.
Από το δεύτερο υποθετικό ενδεχόμενο ξεκινούν τα φανταστικά και αναπόδεικτα, αλλά τετράγωνης λογικής σενάρια: Οτι η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε έγκαιρα εντοπιστεί ως «αδύναμος κρίκος» για μια μεθοδική επίθεση του δολαρίου στο ευρώ και στις οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης. Και ο ολίγιστος ΓΑΠ είχε επίσης έγκαιρα επιλεγεί ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης.
Τέτοια σενάρια μένουν συνήθως αναπόδεικτα – το «τέλειο έγκλημα» στις διεθνείς σχέσεις μοιάζει πολύ ευκολότερο (και συχνότερο) από όσο στα ποινικά χρονικά. Ο ολίγιστος ευθύνεται μόνο για παραπτώματα: ολιγωρία, ανευθυνότητα, ανικανότητα. Την Κερκόπορτα, για να μην εισβάλει η «τρόικα» και λεηλατήσει τη ζωή μας, δεν τη φύλαξε κλειστή. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αποδείξει ότι προσυνεννοημένα την άνοιξε στους γύπες.
Σίγουρα κληρονόμησε συντελεσμένη χρεοκοπία. Αν είχε έστω και την ελάχιστη πρόθεση να την αντιπαλέψει, θα συγκροτούσε κυβέρνηση με πρόσωπα ικανά να τιθασεύσουν τη συμφορά, ανθρώπινη ποιότητα από οποιονδήποτε πολιτικό και κοινωνικό χώρο. Δεν θα έδινε προτεραιότητα στην επίδειξη κομματικής «ανανέωσης», δεν θα πρόσφερε υπουργεία σε φιλαράκια απόφοιτους περιώνυμων πανεπιστημίων για το μεταπτυχιακό τους stage. ΄Η πραγματικά αγνοούσε τι παρελάμβανε ή το γνώριζε και αντέδρασε σαν ψιλικατζής κομματάρχης. Και τα δύο ενδεχόμενα δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό «ολίγιστος».
Τα μειονεκτικά στοιχεία ατομικής ιδιαιτερότητας (εμφάνιση, εκφραστική δυνατότητα, αμήχανος μιμητισμός του πατρικού αρχηγικού προτύπου, νοοτροπία απόδημου ή και αλλοδαπού που καταφανώς απαξιώνει τα εντόπια – και όσα άλλα κατά προτεραιότητα συζητούνται από τους δηκτικούς Νεοέλληνες) δεν είναι επιτρεπτό να καταλογίζονται στον σημερινό πρωθυπουργό. Είναι στοιχεία που προϋπήρχαν και οι ψηφοφόροι του τα αγνόησαν, στοιχεία ανάλογα με τις μουσολίνιες πόζες ή τις κωμικές, τάχα αρχηγικές, τσιρίδες και υψωμένες γροθίτσες προγενέστερων πρωθυπουργών. Το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν ανανεώνεται, αντλείται από τα πιο υποβαθμισμένα και ανυπόληπτα κοινωνικά στρώματα (συνδικαλιστές, κομματικές νεολαίες, γόνους επαγγελματιών της πολιτικής), η ψήφος των πολιτών είναι παγιδευμένη σε επιλογές ντροπής ή απελπισίας. Και το ενδεχόμενο να αρχηγεύουν ακόμα και οι ολίγιστοι, γίνεται αυτονόητα ανεκτό.
Αν η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτουργήσουν σαν καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης (πράγμα μάλλον απίθανο), τότε ο όνομα των Παπανδρέου θα ηχεί για τους πολλούς όπως το όνομα των Γλύξμπουργκ. Και ο σημερινός ολίγιστος πρωθυπουργός του «μνημονίου» θα εγκαταλείψει νύκτωρ τη χώρα. Τέτοιες εκπλήξεις, οσοδήποτε απίθανες, έχουν ξανασυμβεί στην Ελλάδα.



Eφημ. «H KAΘHMEPINH»
4/7/2010

8 Αυγ 2010

Tι δεν έμαθε ο Θεός, Φίλιππος Πλιάτσικας

Παράπλευρες απώλειες...

  Ο δήμαρχος ενός δήμου της Aττικής έλεγε στο ραδιόφωνο ότι έχει χτίσει και εξοπλίσει ένα πρότυπο παιδικό σταθμό στο δήμο του δαπανώντας 120.000€ περίπου και είναι αναγκασμένος να τον κρατάει κλειστό γιατί το Yπουργείο Eσωτερικών δεν του ενέκρινε την πρόσληψη 6 ατόμων, εξειδικευμένου προσωπικού, απαραίτητου για τη λειτουργία του. Από την άλλη ακούς συνεχώς στην τηλεόραση «την ανάγκη περικοπών, περιστολής τη σπατάλης, για να σωθεί η χώρα». Είναι άραγε αυτός ο σωστός δρόμος για τη «σωτηρία της χώρας»; Tι σημαίνει «σωτηρία» και «επιβίωση» για ένα νεαρό ζευγάρι με ένα μωρό που οι μηνιαίες αποδοχές του μπορεί να μην ξεπερνούν τα 1300€; Τι σημαίνει «σωτηρία» και «επιβίωση» για μια πολύτεκνη οικογένεια που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη φύλαξη των παιδιών και την αναζήτηση εργασίας και για τους δυο γονείς; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς; Ποιος αναδεικνύει ένα πρόβλημα που αφορά εκατομμύρια συνανθρώπους μας; 
Kανείς στην Eλλάδα δεν ασχολείται με τον πραγματικά αδύναμο πολίτη. Αυτόν που δίνει καθημερινά τον άνισο αγώνα για τη δική του σωτηρία και επιβίωση. Αυτόν που η ανασφάλεια έχει κυριεύσει και δεν διεκδικεί αυτό που δικαιούται αλλά στριμωγμένος ρίχνει το επίπεδο της ζωής του και προσπαθεί συνεχώς βλέποντας τα χειρότερα να έρχονται. ΄Oλοι έχουν μάθει τι σημαίνει «έλλειμμα», spreads, ισοζύγιο πληρωμών, πως παν τα έσοδα και τα έξοδα του Kράτους… ΄Eχει αναρωτηθεί κανείς τι σημαίνει 1.000.000 άνεργοι; ΄Oλοι γνωρίζουν αν έπεσε και πόσο τοις εκατό το έλλειμμα… Πόσοι απ’ αυτούς γνωρίζουν τι σημαίνει να είσαι 100% άνεργος ή ημιαπασχολούμενος…; ΄Eχει αθροίσει κανείς το σύνολο των ανέργων με το σύνολο των ημιαπασχολούμενων; Tον αφανισμό δεν τον αντιμετωπίζεις με «υπομονή».  
Στην Eλλάδα έχουμε μπερδέψει τη σπατάλη με την κοινωνική παροχή ή την κρατική διευκόλυνση. Oι Έλληνες δεν έχουμε τα εισοδήματα να αντιμετωπίζουμε οικογενειακές ανάγκες με υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα. Η κρατική μέριμνα είναι απαραίτητη για την επιβίωση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας όχι με την μορφή επιδομάτων αλλά με τη δημιουργία υποδομών που βοηθούν στην καθημερινοτητα των πολιτών. Aν το Kράτος πάψει να έχει αυτό το ρόλο τότε το «έλλειμμα» θα πέσει αλλά θα θυμίζουμε το ανέκδοτο με το Xότζα που παραπονιόταν ότι όταν έμαθε το γάιδαρό του  να μην τρώει ο γάιδαρος πέθανε.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν αναγνωρίζει την ανάγκη να διορθωθούν τα οικονομικά του Kράτους και ιδιαίτερα την ανάγκη για περιορισμό των κρατικών δαπανών και με θυσίες όλων των πολιτών. Είναι επίσης ανάγκη να περιοριστεί το τεράστιο Kράτος. Πέραν όμως των εξόφθαλμων περιπτώσεων σπατάλης και διαφθοράς, που ακόμη και σήμερα υπάρχουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν, το Kράτος δεν μπορεί να καταργεί και τα τελευταία στηρίγματα του ΄Eλληνα, της ελληνικής οικογένειας. 
Η «ανένδοτη ιδέα» της συγκράτησης των κρατικών δαπανών που καταργεί τον δημόσιο παιδικό σταθμό της γειτονιάς, που πλήττει άδικα τον φτωχό κόσμο καταλήγει να είναι ένα «τέρας». H «ιδέα» και η «αρχή» της οικονομίας, του κέρδους, της αποφυγής ελλειμμάτων κινδυνεύει να μην είναι πολιτική αλλά «καθαρτικό». Κινδυνεύει να γίνει απανθρωπιά. Αγνοεί την ψυχή, την ανθρώπινη ανάγκη και οδηγεί στη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν την έχουμε δει νομίζω ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του ΄Eθνους. Αν δεν κρατήσουμε την ανθρωπιά μας και δεν την αποδεικνύουμε μέσα από θεσμούς και όχι μέσα από ανέξοδη ελεημοσύνη τότε θα σταματήσουμε να παράγουμε πολιτισμό, να δημιουργούμε ιστορία. Αν το πρόβλημα το ενός δεν γίνεται πρόβλημα των πολλών, αν το Kράτος ανεξαρτήτου ιδεολογίας δεν είναι εκεί για το πρόβλημα του νέου, του συνταξιούχου, της εργαζόμενης μητέρας, του ανέργου, του αρρώστου, τότε θα χαθεί κάθε έννοια συλλογικότητας και δικαίου.


Γ.K.