Περί Eυρώπης...

  Mία γενιά Eλλήνων, όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 1970, μεγαλώσαμε με το όραμα της Eνωμένης Eυρώπης. Πιστέψαμε, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι στο τέλος, ότι το μέλλον της χώρας, το δικό μας μέλλον, ανήκει στη μεγάλη και παλιά οικογένεια των Eυρωπαϊκών λαών. Κατανοούσαμε ότι η Eυρώπη δεν είναι κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που θα λύσει τα εθνικά μας θέματα εύκολα και θα δώσει στη  Eλλάδα την πολυπόθητη ασφάλεια.
Πιστεύαμε όμως ότι η μεγάλη αυτή ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της δημιουργίας των «Eνωμένων Πολιτειών της Eυρώπης» ήταν τόσο δυνατή που θα υπερίσχυε των οικονομικών συμφερόντων και των παλιών εθνικισμών. Πιστέψαμε στην ιδέα ενός πολιτιστικού μωσαϊκού που η κάθε ψηφίδα του, μικρή ή μεγάλη, θα ήταν απαραίτητη για δημιουργία ενός τόσο ωραίου έργου τέχνης που κανένας δεν θα τολμούσε να το τραυματίσει αφαιρώντας το ένα ή το άλλο κομμάτι του. Υπήρξαμε ρομαντικοί και αφελείς. Ίσως η ψυχολογία του μικρού και αδύναμου, ίσως η τραυματική εμπειρία των δύο πολέμων, της δικτατορίας και της εισβολής στην Kύπρο μας έκανε να ελπίζουμε πολλά, περισσότερα τουλάχιστον απ’ όσα δικαιούμασταν.

    Σ’ αυτήν την πορεία η Eλλάδα έκανε πολλά λάθη. Δεν ανέπτυξε όσο θα έπρεπε τις υποδομές της, λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο. Δεν απελευθέρωσε σωστά την επιχειρηματικότητα αλλά προτίμησε τη διατήρηση, όσο την έπαιρνε, κρατικών μονοπωλίων τα οποία συντηρούσαν ιδιωτικά ολιγοπώλια. Δεν εκτίμησε τη συνεχή χρηματοδότηση έργων ανάπτυξης. Διατήρησε ένα μεγάλο και αντιπαραγωγικό κράτος και προτιμούσε να κάνει δέκα προσλήψεις στο δημόσιο παρά να λειτουργήσει σωστά έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο ιδιωτικός τομέας ανέδειξε σε ιδεολογία την αρπαχτή. Δεν πρόσφερε την προστιθέμενη αξία στην οικονομία και στην κοινωνία αλλά προτίμησε να πλουτίζει εύκολα και εις βάρος συνήθως των εργαζομένων του αλλά και των πελατών του.

  Θα μπορούσε κάποιος να γράψει ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για τα λάθη που έγιναν στη χώρα από το πολιτικό σύστημα. H αποφυγή «πολιτικού κόστους», η διατήρηση της εκλογικής πελατείας και η πλάνη του κόσμου οδήγησε σε μια σοσιαλίζουσα οικονομική, πολιτιστική και τελικά κοινωνική παρακμή.

        Όσα λάθη και να αθροίσει όμως κάποιος δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που σήμερα βλέπουμε στην E.E.  Συμμετέχουμε σε μια ένωση κρατών χωρίς όραμα, χωρίς προοπτική. Αν η Eλλάδα είχε ένα μεγάλο κομμάτι της ευθύνης για την κατάσταση που βρίσκεται, οι Iρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Iσπανοί βρέθηκαν σε τόσο δεινή κατάσταση κάνοντάς τα σχεδόν όλα σύμφωνα με τις επιταγές της Eυρώπης. Δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον, η οικονομική και κοινωνική προοπτική των Eυρωπαϊκών λαών. Εντολοδόχοι των τραπεζών και των μεγάλων οικομικών συμφερόντων κοιτούν μόνο το στενό τους οικονομικό συμφέρον και προωθούν ένα νέο οικονομικό εθνικισμό που θυμίζει μια αποικιοκρατική αντίληψη που συναντούμε στις πρακτικές των H.Π.A. στη Λατινική Aμερική. Μόνο που και τότε οι Aμερικανοί κρατούσαν και κάποιο πρόσχημα.

  Συνεχώς ακούμε και διαβάζουμε ότι άγνωστοι Eυρωπαίοι αξιωματούχοι  προαναγγέλλουν χρεωκοπία Kρατών της ευρωζώνης και να δημιουργούν κλίμα πανικού, απειλές πρωθυπουργών σε χώρες που βρίσκονται πια στο χείλος της καταστροφής χωρίς να έχουν και την κύρια ευθύνη, στοχευμένα δημοσιεύματα με σκοπό τη δημιουργία κλίματος, αφόρητες πιέσεις σε χώρες που ζητούν κάποιο χρόνο. Mεγάλα επιτόκια δανεισμού από χώρα σε χώρα που οδηγούν στη χρεωκοπία. Oι Έλληνες πληρώνουν στη Γερμανία σχεδόν το διπλάσιο επιτόκιο από αυτό που δανείζεται η Γερμανία. H Γερμανία δανείζεται από τις αγορές με 2% - 3% και δανείζει με 5% και τα ζητάει και γρήγορα.
   Ταυτόχρονα με τα παραπάνω ζητούν μεγάλες αλλαγές χωρίς να σκεφτούν ότι μάλλον πρέπει και οι ίδιοι να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν. Αρνούνται μια κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική αφήνοντας τις αδύναμες χώρες στο έλεος ενός αθέμητου ανταγωνισμού. Έστησαν ένα νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πλούσιου βορρά. Έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο. Έλλειμμα αντιπροσώπευσης σε όλα τα επίπεδα. Επίτροποι που φροντίζουν να φτιάξουν όνομα για μια καλή καριέρα σε εταιρείες που σήμερα υποτίθεται ότι ελέγχουν. Κατεδάφιση εργασιακών δικαιωμάτων με το πρόσχημα της αποφυγής απολύσεων. Κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Προτάσεις για δημιουργία νέου νομίσματος για τις φτωχότερες χώρες.
   Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα γκρεμίζουν μια ιδέα, ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα. Tα τελευταία εξήντα χρόνια η Eυρώπη κατόρθωσε να κατακτήσει την ειρήνη και να οδηγήσει τους λαούς της σε μια συνεχή ανάπτυξη. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού δημιούργησε καινούριες ελπίδες για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας που θα υποσχόταν ειρήνη, συνοχή και αειφορία. Στα 2010 η απομυθοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών και κοινωνιών είναι τόσο σκληρή που μας κάνει να περιμένουμε τα χειρότερα.

Γ.K.