Δεν είτανε πολύς καιρός που είχε σπάσει το μέτωπο της Mικρασίας κι είχε πέσει η Σμύρνη κι ένας ολόκληρος πληθυσμός είχε καταφύγει στο Bασίλειο, ο περισσότερος κόσμος χωρίς άλλη περιουσία από τα ρούχα που φορούσε. Όπου υπήρχε μια στέγη διαθέσιμη είχαν εγκατασταθεί οι πρόσφυγες, στα παλάτια, στα θέατρα, στους σιδεροδρομικούς σταθμούς, στα σχολεία, στα ακατοίκητα σπίτια, είχαν απλώσει τα ρούχα τους σ’ όλους τους τοίχους κι είχαν γεμίσει τα πεζοδρόμια βρώμικα νερά. στις βρύσες γινότανε σκοτωμός. Στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια, είταν ένας συνωστισμός όπως στα βαπόρια των πανηγυριστών. Στους δρόμους είταν ένας αέρα στρατιωτικής ήττας και οικονομικής καταστροφής. Παντού είτανε περιπολίες με εφ’ όπλου λόγχη, θωρακισμένα αυτοκίνητα, πλήθη άπλυτα και χωρίς δουλειά και γυναίκες που παρακαλούσαν ή πουλούσαν μικρά πολύτιμα πράματα τυλιγμένα σε μαντήλια. Όλοι περίμεναν κάτι, κανείς δεν ήξερε τι. Μερικοί έβγαζαν λόγο ή έλεγαν ποιήματα στις πλατείες, μα κανένας δεν καταλάβαινε τι ήθελαν, ίσως κι οι ίδιοι να μην ήξεραν καλά – καλά.
Mες στο μεγάλο φως περνούσανε πάλι σημαίες, αλλά ξεσκισμένες και μαυρισμένες από τους καπνούς των μαχών. Οι άνδρες που τίς συνόδευαν έμοιαζαν άρρωστοι, είχανε το βλέμμα του πυρετού. Μια μέρα ο Λεωνής, είδε κάτι στρατιώτες που έκλαιαν μέσα στη γραμμή, ενώ περπατούσαν με βήμα πίσω από την κουρελιασμένη σημαία τους, στη λιακάδα της Aθήνας. Είτανε το πιο θλιβερό πράμα που είχε δει ποτέ του, αυτό το κλάμα των στρατιωτών.
Γιώργος Θεοτοκάς
ΛEΩNHΣ
Bιβλιοπωλείον της «EΣTIAΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου